Ցավոք, Արցախի բռնի հայաթափումը ստվերեց այն աննկարագրելի հերոսական արժանապատիվ կռիվը, որ մղել են մեր արցախցի երիտասարդները սեպտեմբերի 19-20-ի պատերազմում:
Հաճախ եմ լսում սեղանի շուրջ, փողոցում, աշխատատեղում.
«Դե ի՜նչ եք դիմադրել, ընդամենը մի օր… «Морские котики» սպեցնազին Սադամ Հյուսեյնի 14-ամյա թոռը «կզզացրել ա», 6 ժամ դիմադրություն է ցույց տվել՝ սպանելով 20 հատուկ ջոկատայինի»։
Իհարկե բազմաթիվ հերոսական դրվագներ են եղել, որ չենք իմացել ու չենք էլ իմանա. թե ինչպես է մեկն իր ընկերոջը փրկել, թե ինչպես է մյուսը մինչև վերջ կանգնել իրեն վստահված հողակտորի վրա:
Ռեալիզմը գոյատևման ու պայքարի հիմքն է (հայ իրականության մեջ իրատեսին հաճախ խառնում են հոռետեսի հետ, որը, հավանաբար, մի կողմից էմոցիոնալ արձագանք է, մյուս կողմից՝ հայ իրականության ռեալիզմը առավելապես հանգում է հոռետեսականության). այն հնարավորություն է տալիս՝
30 տարի «միջազգային հանրությունը» թքած ուներ Ադրբեջանի վրա էլ, մեզ վրա էլ: Այժմ էլ է այդպես. ընդամենը առաջարկվում էին փոխզիջումային լուծումներ, որոնց չընդունվելու դեպքում էլ, խնդրեմ, կարելի է հարցն ուժային տարբերակով լուծել:
Գրողը տանի, տիկնայք և պարոնայք քաղաքագետներ, մասնագետ վերլուծաբաններ, թուրքագետներ և այլ կարկառուն հարցազրույցներ տվողներ, բավական է ձեզ անձրևաորդի տեղ դրած, Ալիև հավից սարսափելի, ինքնագլուխ ու հզոր ոսոխի կերպար կերտեք ու սարսափ ներարկեք հայի ողնաշարի մեջ...
ՈՒժեղ պետական գործիչ Քոչարյան անդոնը տգետ անձնավորություն է, ավելի ստույգ՝ տգետ լակոտ է (լակոտը տարիքային կատեգորիա չէ, Քոչարյան անդոնը 90 տարեկանում էլ լակոտ կմնա՝ լակոտը բարոյական կերպար է, կյանքի ձև ու բովանդակություն):
BRICS-ի գաղափարախոսական առանցքը, վերջին հաշվով, հանգում է zero sum game սկզբունքից միջազգային հարաբերություններում ինչ-որ չափով հրաժարվելու հօգուտ ալտրուիստական բնույթի նպատակների։