- Պարոն Միտերան, Ձեր պաշտոնավարման ընթացքում Ձեզ ինչպե՞ս հաջողվեց հաղթահարել անելանելի թվացող քաղաքական երեք ճգնաժամերը։ - Նման իրավիճակներում իշխանությունները միշտ ունեն թիվ 1 հենարան` պառլանենտական ընդիմությունը:

Այո, Հայ Եկեղեցին իր բոլոր հարանվանություններով և բաժանմունքներով անմար ճրագ մըն է:

Քաջարան քաղաքը սկսվում է մի թաղամասից, որին տեղացիներն ասում են «Գաղութ»։ Ժամանակին' 60-ական թվականների սկզբին, այդտեղ տեղակայված էր հատուկ ռեժիմի ուղղիչ-աշխատանքային գաղութ։ Կալանավորներին ռուս զինվորներն էին հսկում։

Այսօր հանրային տրանսպորտում հետաքրքիր իրավիճակի ականատեսն ու մասնակիցը եղա: Ավտոբուս բարձրացավ առողջական ակնհայտ խնդիր ունեցող մի մարդ: Արդեն իսկ հարմարավետ տեղավորված երիտասարդներից որևէ մեկը անգամ փորձ չարեց իր տեղն այդ մարդուն զիջելու։ Ես մի կերպ համոզեցի, որ իմ տեղը նստի: Մեծ դժվարությամբ համաձայնեց ու նույնքան էլ դժվար նստեց։

Հենց հիմա, Էրեբունի զանգված:

Մարդկային յուրաքանչյուր էթնոս, բնականոն կյանքով ապրելու և գոյատևելու համար, որպես նախապայման, առաջին հերթին պետք է ունենա իր ազատ և անկախ Հայրենիքը: Ժողովրդի պատմական ապրելատարածքն է Հայրենիքը: Բայց ամեն մի ապրելատարածք՝ դեռ Հայրենիք չէ: Դարերի ընթացքում է հողը դառնում հայրենիք, երբ այն պատվում է ժողովրդի պատմամշակութային, ազգագրական, ճարտարապետական հուշարձաններով, նախնիների գերեզմաններով, երբ այն սրբագործվում է թշնամիների դեմ մղած պատերազմներում տարած հաղթանակներով և լեգենդար հերոսների թափած արյունով, երբ ձևավորվում են ազգային բնավորության գծերը, ազգային նկարագիրը, ավանդույթները, բարքերը, տարազը, լեզվական առանձնահատկությունները և ազգային ինքնագիտակցությունը, երբ այդ հողը ժողովրդի պատմական հիշողության մեջ է մտնում ժողովրդական բանահյուսության, առասպելներով, էպոսներով, երգերով ու հեքիաթներով, հարազատանում հոգեպես, երբ ժողովուրդը դառնում է հոգևոր ամբողջություն, երբ «Հող» հասկացությունը վերածվում է «Տուն» հասկացության, իսկ «Տուն» հասկացությունն էլ՝ «Երկիր» ու «Հայրենիք» հասկացությունների, և մտնում է էթնոսի արյան ու գենի մեջ` որպես նրա գոյատևման հիմնական պայման:

ՈՒ վեր կացա ես, որ մեր հայրենի օրենքովը հին՝ Վերջին հանգիստը կարդամ իմ ազգի անբախտ զոհերին, Որ շեն ու քաղաք, որ սար ու հովիտ, ծովից մինչև ծով Մարած են, մեռած, փըռված ու ցըրված հազար հազարով...

Քանի որ մենք անցյալը շատ ենք սիրում քննարկել, վերլուծել, քննադատել գործող անձանց և հիպոթետիկ լուծումներ առաջարկել նախկինում տեղի ունեցած իրավիճակների շուրջ, ուրեմն եկեք հիմա մի հետաքրքիր փորձ անենք:

Հարյուր տարուց ավել է, ինչ տասհազարամյա մի ժողովուրդ այդպես էլ չհասկացավ, որ չեն պահանջում հյուսիսից, հարավից, արևելքից կամ արևմուտքից, այլ պահանջում են միմիայն սեփական կառավարությունից, պահանջում են ստեղծել մի պետություն, որն իր ժողովրդի արդար պահանջն ի կատար կածի:

Երբ ինչ-որ նախաձեռնություն, շարժում կամ պայքար լավ չի ընթանում, գործող դերակատարները սովորաբար պատճառը փնտրում են անբարենպաստ հանգամանքների մեջ կամ այլ մարդկանց են մեղադրում և սկսում են տարբեր պատճառաբանություններ բերել` եթե, եթե, եթե....