Զարմանալի է, բայց երեկ, իրենից անկախ, Սերժ Սարգսյանը տարավ իր ամենամեծ հաղթանակը ԲՀԿ-ի առաջնորդի նկատմամբ, այն էլ` հենց իր իշխանության հիմնասյան միջոցով: Ասեմ՝ եթե ոստիկանության սպան, նույնիսկ «պարոն Ծառուկյան ջան» ասելով, նրան չի թույլատրում գնալ իր ուզած ուղղությամբ, դա «թագավոր ախպեր» հռչակված անձի համար նշանակում է նման «կարգավիճակի» վախճանի սկիզբը: Բացատրեմ՝ «թագավորի կարգավիճակով» մարդը կարող է գնալ այն ուղղությամբ, որով ինքը կցանկանա, և ոչ-ոք չի կարող նրան դա արգելել:

Մեր պատմաբանների և լրագրողների մի մասը, երբ անդրադառնում է ԱՄՆ-ի արտաքին քաղաքականությանը, հատկապես անցյալ դարի սկզբից մինչև 40-ական թվականները, հաշվի չի առնում ԱՄՆ նախագահ Մոնրոյի անունը կրող հռչակագիրը (1823 թ.) , որով ԱՄՆ-ն իր շահերի գոտին էր հռչակում արևմտյան կիսագունդը: Սա հետագայում անվանվել է մեկուսացման՝ իզոլյոնիստական քաղաքականություն: Օրինակ՝ ԱՄՆ-ի Սենատի կողմից մերժված վիլսոնյան իրավարար ակտը հենց այդ հռչակագրի դրույթների հիման վրա է մերժվել և ոչ թե հատկապես 1920 թ. նախագահական ընտրապայքարի պատճՌով:

Ես կարող եմ հասկանալ այն հայերին, որոնց ծննդավայրը եղել է Կ.Պոլիսը, և որոնց համար դժվար է եղել լքել սիրելի քաղաքը 1915 թվից հետո: Հասկանում եմ Անթալիա հանգստի մեկնող հայերին` թքած, թե Թուրքիայի ՀՆԱ-ն չի աճի, մարդկանց էժան և որակյալ հանգիստ է պետք: Հասկանում եմ Թուրքիա մեկնող մեր առևտրականներին՝ ոչինչ, որ նրանցից շատերը անորակ ապրանքներով ողողել են մեր շուկան, իսկ կին-առևտրականներից շատերն էլ թուրքերի սեզոնային սիրուհիներն են:

Երբ նայում եմ, թե, ինչպես է իմ ազգը միասնական մոտեցում ցուցաբերում, երբ խոսքը Մեծ Եղեռնի մասին է, ես ուղղակի սարսափում եմ և գիտե՞ք, թե, ինչու: Այն պարզ պատճառով, որ, եթե 1915 -ին նույն Թուրքիայի տարածքում մենք լինեինք այսպես միասնական և անմոռաց նվիրված լինեինք իրար, այնպես, ինչպես դա անում ենք տարվա մեջ ընդամենը մեկ օր, հենց, այս օրը, մեզ հնարավոր չէր լինի կոտորել: Մենք ի տարբերություն հրեաների ունենք չափից շատ, վստահելու հատկություն մանավանդ, երբ խոսքը օտարների մասին է:

Անցել է արդեն 98 տարի այդ ողբերգական օրվանից: Թուրքիան շարունակում է իր նողկալի հետևողականությամբ մերժողական դիրք ընդունել: Անձամբ ես ոչ մի նախադրյալ դեռ չեմ տեսնում, որ ցեղասպանության 100-ամյակին այսինքն ուղղիղ երկու տարի հետո Թուրքիան կզիջի բռնած դիրքը: Եկեք մենք ինքներս մեզ հարց տանք, իսկ, ինչի ենք հասել այդ 98 տարիների ընթացում ցեղասպանության ճանանչելիության ուղղությամբ:

Երբ երբեմնի խմբագիրը կորցնում է իրեն և սկսում է հարձակվել իր կոլեգաների ( կոլեգա ասելով նկատի ունեմ ընդհանրապես լրագրողական «կաստան») վրա, դա արդեն նշանակում, է, որ վերոհիշյալ լրագրողը կա՛մ լուրջ պրոբլեմներ ունի հոգեբանական դաշտում, կա՛մ սա ուղղակի պատվեր է, որն ինքը չպետք է ընդուներ:

Հետաքրքիր հոգեբանություն ունեն նրանք, ովքեր ծաղրում են կամ գրոտեսկի են ենթարկում Հայոց ցեղասպանության թեմայի ամենամյա արծարծումն ու այդ կապակցությամբ մեր հասարակությունում թուրքերի հանդեպ ձևավորված բացասական վերաբերմունքը: Ինձ մի հարց է հետաքրքիր` ըստ ձեզ, ճիշտը ո՞րն է, մոռանալ սեփական պատմությունն ու առհասարակ շրջել 1915-ի է՞ջը:

Մի քանի օր առաջ ընկերներիցս մեկը ինձ ասաց՝ դու սկզբունք չունես, ով լինի ընդիմադիր, դու պաշտպանում ես իրեն: Միգուցե ՖԲ ընկերներիս մոտ էլ նման տպավորություն առաջանա: Պատասխանեցի մի օրինակով:

Ամեն անգամ, համապետական (նախագահական) ընտրությունից հետո ընդդիմությունը հայտարարում է, որ ռեժիմը լծակները չի թուլացնում ու կատաղի համառությամբ թույլ չի տալիս, որ Հայաստանում ընտրական գործընթաց լինի: ՈՒ հայտարարում է, ի դեմս իր առաջնորդների եւ հեղինակավոր դեմքերի, որ երկրում ընտրություն, որպես այդպիսին, ՉԻ ԿԱ՜ՅԱ՜ՆՈՒՄ:

Անկախությունից ի վեր անցկացված բոլոր նախագահական ընտրությունների (թերևս բացառություն են միայն 1991 թ. տեղի ունեցած առաջին նախագահական ընտրությունները) լեգետիմությունը այս կամ այն չափով կասկածի տակ է դրվել հասարակության տարբեր խմբերի, սոցիալական զանազան շերտերի կողմից: