Ամեն անգամ, երբ ուղղակիորեն դրսևորվում է 2018-ին թմրամոլական «տաշի-տուշի»-ով իշխանության բերվածների ապիկարությունը, ամեն անգամ, երբ ակնհայտ է դառնում 2021-ին արդեն իդիոտիկ ոչխարիզմով իշխանության վրա պահվածների կանխամտածված սրիկայությունը, և ընդգծվում է դրանց, վզակոթին տալով, քշելու անհրաժեշտությունը, գտնվում են ոչ քիչ անձինք, որոնք օրուելյան տարբերակով կրկնում են «հմայախոսություն»-կաղապարը՝ «վայ, միայն նախկինները չգան»...

Կասպիական ավազուտներով է անցնում մեր գնացքը: Գնում ենք «գերմանական ֆրոնտ»: Անցանք Արարատյան դաշտով:

Ամեն ինչ մի կողմ թողնենք, անդրադառնանք այն հարցին, թե ո՞ւմ հետ են ձգտում բանակցել «խաղաղության» մասին։

Եթե Նիկոլ Փաշինյանն անկեղծորեն համոզված է, որ հանուն հայկական, այսպես կոչված, ժողովրդավարության («ժողովրդավարություն» ասելով՝ նա ինքն իրեն նկատի ունի) փրկության աշխարհը Հայաստանի համար անվտանգություն է ապահովելու, ուրեմն, առնվազն քաղաքականապես անմեղսունակ է։

Ով ընդունում է քրիստոնեությունը, ով հավատում է Հորը, Որդուն ու Սուրբ հոգուն, նա չի կարող ընդունել այս մարդուն։ Ես դա հենց հիմա կապացուցեմ։

Հայկական արմատներով ֆրանսիացի ռեժիսոր Ֆրանսիս Վեբերի հայտնի «Խաղալիք» ֆիլմը հիշու՞մ եք, որտեղ թերթի խմբագրին սեփականատերը հրամայում է մերկանալ և աշխատակիցների մոտ գնալ:

Մի ժամանակ Քոչարյանին լսել չէի կարողանում, հենց միայն, ռուսական ակցենտով հայերենի պատճառով։ Առաջին անգամ, մինչև վերջ, լսել եմ մարտի մեկի գիշերը։

…Գնում եմ «տուն»: Թողած մորս, եղբայրներիս, բարեկամներիս, Թիֆլիսը, փոքրիկ խանութը լեցուն մրգերով, մայրիկի և Երան քույրիկի համեղ ճաշերը, գնում եմ «տուն», Երևան, որբանոց, նետում եմ ինձ նորից ցրտի ու քաղցի ճանկը:

Կապիտուլյացիոն փաստաթղթի ստորագրման մասին խոսելիս Տեր-Պետրոսյանը հայտարարեց, որ դրա մանրամասներին տեղյակ է միայն Նիկոլը:

Հայտնի հարցազրույցի մասին` հնարավորինս հակիրճ (հատկապես, որ շատերն են արտահայտվում):