Այսպիսի մի արտահայտություն է պտտվում, թե իբր Օտտո Բիսմարկն է դեռ ասել, որ Ռուսաստանի հետ ինչ-որ բան պայմանավորվելը որևէ արժեք չունի, և որ ռուսների հետ կնքած պայմանագրերն անգամ չունեն այն թղթի արժեքը, որոնց վրա դրանք ստորագրվել են։

Պետության ցանկացած քաղաքացու անվտանգությունը բաղկացած է երկու հիմնական բաղադրիչներից՝ ֆիզիկական և հոգևոր:

Եթե Բանակի օրվա առթիվ շնորհավորանքը վերաբերում է նաև սուրեն պապիկյանին, նրան ու նիկոլին «չեստ տվող» (գ)եներալներին, Զինված ուժերի գլխին «պոպոք ջարդողներին», ապա՝ կներեք, ես շնորհավորելու բան չունեմ ու շնորհավորանքների առիթ էլ չեմ տեսնում:

Այսօր Վազգեն Սարգսրանի «զավակի»՝ Հայոց Բանակի օրն է, որով նա շատ էր հպարտանում, քանի որ իր «զավակը» պատերազմի բովով անցած և հաղթանակած էր, որը պատիվ էր բերում Հայաստանին և ամեն մի հայի:

1989 թ. աշնանն ԱԻՄ-ի շրջանակում կազմավորվեց «Անկախության բանակ»-ը:

Հայոց բանակի 32-րդ տարեդարձին ծանր խոհեր են համակում. Հայաստանի այսպիսի ղեկավարներով, Ցռան Վերգո գեներալներով կարո՞ղ ենք հաղթանակներ տոնել, պետբյուջեում 6 միլիոն դոլար կար Սնուփ Դոգի երևանյան չկայացած համերգի համար, ինչո՞ւ գումարներ չեն տրվում 2020 թվականի պատերազմում ահռելի քանակի զենք ու զինամթերք կորցրած բանակի ամբողջովին վերազինման համար, զենքի փոքր խմբաքանակ արտերկրից դեռ Հայաստան չեկած այդ մասին ինչո՞ւ է տարփողվում՝ թշնամուն տեղյակ պահելով այդ զենքերի պարամետրերի մասին։

Արևը դուրս է եկել։ Հալհլոց է։ Եթե պատուհանից դուրս չնայես, հալհլոցի ձայնը նույն անձրևի ձայնն է...

Մեր ներկա վիճակի ու մոտալուտ ապագայի մասին քննարկումների ժամանակ անիմաստ է հարցերի ծանրության կենտրոն հանդիսացող գլոբալ ու լոկալ հակամարտ ուժերի պայքարից խոսակցությունը տեղափոխել դեպի մեր քաջ ու վճռական կամ էլ վախկոտ ու անվճռական լինելու մտացածին պրոբլեմը։

Ա՛յ «խելոքներ», Կիլիկիան, Փոքր Հայքը, Կոմմագենեն, հայկական գաղթօջախները հետագայում նաև Սփյուռքը «Հայաստանի պատմության» մեջ մտնու՞մ են։

Շնորհավոր քո ու քո պաշտելի Բանակի տոնը, որը իսկական խաղաղություն էր պարտադրում թշնամուն` անգամ սեփական արյան գնով։