Շուտով պիտի տեսնեմ․․․ Հետաքրքիր է՝ մեկ-մե՞կ պիտի մեռնեն, թե՝ բոլորը միասին: Բայց արդյո՞ք հնարավոր չէ փրկվել հնարավոր մահից:

Երբ ՀՀ նախագահը Լևոն Տեր-Պետրոսյանն էր, երկրում կատարված սխալ բաների համար մարդիկ մեղադրում էին Լևոնին, իր ժամանակվա վարչապետերին, Վանոյին, Վազգեն Սարգսյանին կամ այլ պաշտոնյաների։ Չէին ասում, թե պառլամենտի ընդդիմությունն է մեղավորը։

Ամենևին զարմանալ պետք չէ։ Քանզի, հենց այդպես՝ քայլ առ քայլ, դեռևս 1930-40-ական թվականներից սկսած, հայ մասնագետները շաղախված լինելով սովետական ազգամիջյան հայրենապաշտությամբ, գիտակցված կամ անգիտակցաբար աջակցել են Ադրբեջանին ստեղծելու իր կեղծ պատմությունն ու մշակույթը։

ՀՀ արտաքին և ներքին պարտքը 2023 թ. նոյեմբերի դրությամբ կազմում է ավելի քան 11,2 մլրդ ԱՄՆ դոլար։ Եթե ավելի պարզ` Հայաստանում 4 հոգանոց յուրաքանչյուր ընտանիք արդեն իսկ ունի 15 000 դոլարի պետական պարտք, մեկ մարդու պարտքը կազմում է մոտ 3 600 դոլար։

Յոթ տարի անընդմեջ միասին չափչփել ենք մեր երկրի բոլոր լայնություններն ու երկարությունները: Ասմունքի հանրապետական փառատոն կար, որի հանձնախումբը հաճախ էր փոփոխվում, բայց մեր քառյակն անփոփոխ էր. Ռազմիկ Դավոյան, Գուժ Մանուկյան, Սամվել Մուրադյան ու նվաստս...

Հոլիվուդը, իհարկե, մի առանձին թեմա է, և հայերի ավանդն ամերիկյան կինեմատոգրաֆիայում հսկայական է, սակայն, սիրելի արտատպիչներ, որ փորձում եք կրկնել իմ արածը․ լավ եք անում, բայց ես փորձում եմ մարդկանց մասին խոսելուց հետո վերլուծական ուղղորդում տալ դրան, ոչ թե պաթոսը հանել երկինք ու բոռալ՝ «ուխ, էլի հայերը»։ Մի մտեք մի տեղ, որտեղ դուք չեք տարբերում սևն ու սպիտակը։

Պապս` Արշակ ՈՒլուբաբյանը, գրող-պատմաբան Բագրատ ՈՒլուբաբյանի հայրը, «Սարդարապատ» պատմավեպի դիպուկահար, Վարանդեցի Արշակը` Մուշկապատ գյուղից, թորքի դեմ կռվել է Սարդարապատի ճակատամարտում:

Դեմ չեմ գրողներին, թեև ընկերներս ինձ հաճախ են հանդիմանում, ասում են ՝ «շատ ես բզբզում էդ մարդկանց, թող գրեն»։

Ի՞նչ… եկեղեցին գլխատել և վերածել համերգասրահի՞:

2020 թվականն էր։ Պատերազմ էր։ Արցախում էի։ Այս գյուղում մեկ-երկու բնակիչ էր մնացել։ Գիշերով եկանք, մի կերպ այս տունը գտանք, տան տիրոջ եղբորն էլ մոտակա դիրքերից իջեցրինք, որ դուռը բացեն, գիշերենք։ Առաջին անգամ էր, որ հետներս ուտելու հաց չէինք վերցել։ Այլ կարևոր բաներ կար, ուտելու մասին չէնք էլ մտածում։ Այդ գիշերն էլ անցկացնելը, այս տանը հարաբերական էր։ Պատուհաններին հաստ ադեալներ, որ դրսից լույս չերևա, չռմբակոծեն։