Հողը աղի բլիթ չէ, որ ուտես, պառկես ու սրտիդ երազածը տեսնես:
Հողը, ինքնին երազանք է, քանզի ոչինչ առանց երազանքի չի լինում: Մանկան ծննունդը երազանք է, երկու սրտերի երազանք:
Արցախի ներկա իշխանությունները ՀՀ հանդեպ ոչ մի ստորություն չեն արել, երբ ստորագրել են «Հայաստանյան ԶՈՒ ստորաբաժանումներ» արտահայտությունը պարունակող տեքստի տակ:
Պատճառն աշխարհաքաղաքական է. այս ամենին հասցրեց արևմտամետությունն (փողասիրություն) ու հակառուսականությունը, չլիներ Հայաստանում արևմտամետ էլիտա, չէր լինի գունավոր հեղափոխություն և վերջինիս հետևանք Արցախի կորուստ, հազարավոր զոհեր և երեքհազարամյա պատմության մեջ առաջին անգամ Արցախն առանց հայի:
Վանե՛ք, մերժե՛ք, հեռացրեք, և մի՛ լսեք բոլոր նրանց, ովքեր փորձում են համոզել, որ «…ամեն ինչ վերջացավ…», առավել ևս նրանց, ովքեր կիսաուրախ ասում են՝ «այսպես էլ պետք է լիներ…»։
ՈՒշադիր ուսումնասիրելով այս քարտեզը, պարզ է դառնում, որ Ադրբեջանի հիմնական պորտալարը, կերակրափողը, շնչուղին, հիմնական զարկերակն ու ողնաշարն անցնում են մեր քթի տակով։
Ըստ Պեսկովի 3,5 միլիարդ դոլար այլևս մեր ռուսաստանյան հայրենակիցները չեն կարողանա որպես օգնություն ուղարկել իրենց աղքատության մեջ խարխափող հարազատներին ու բարեկամներին, դա նշանակում է, որ 100 հազարավոր թշվառներ սովից կմեռնեն:
Ցավով պետք է արձանագրենք, որ թե՛ Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը չէր հասկանում կատարվողի լրջությունը (նրանք բոլորից շատ էին համոզում, թե «Նիկոլը Արցախը չի հանձնելու, Նիկոլը պարզապես ժամանակ է ձգում»), ո՛չ էլ Հայաստանի ռազմաքաղաքական էլիտան (ավելի շուտ խոսքն ընդդիմադիր վերնախավի մասին է) չի հասկանում, թե իրականում ինչ է կատարվում։
նիկոլը քաջատեղյակ է, որ Արցախի հանձնման հետ կապված, որի հեղինակն ու իրագործողը հենց ինքն է ժողովուրդը ծայր աստիճան զայրացած ու վրդովված է, պատրաստ ամենավճռական քայլերի:
Ղրղզստանում տեղի է ունենում Թյուրքական պետությունների կազմակերպության (OTS) ղեկավարների գագաթնաժողովը, որին մասնակցում են նաև դիտորդ երկրների ղեկավարները՝ Հունգարիայի վարչապետ Վիկտոր Օրբանը, Թուրքմենստանի նախագահ Սերդար Բերդիմուհամեդովը և թուրքական զորքերի կողմից օկուպացված Հյուսիսային Կիպրոսի «նախագահ» Էրսին Թաթարը։