Ցանկացած պայքարում կարևոր նշանակություն ունի գաղափարական հենքը՝ իր ճշգրիտ ձևակերպված թեզերով։

Եկեք իրար կողք դնենք երկու լուր և տեսնենք, թե ինչ է կատարվում Հայաստանում և դրա շուրջ։

Երեկ Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտում ՀՀ քաղաքացիների հետ կայացած հանդիպման ժամանակ ՀՑԹԻ տնօրեն Հարություն Մարությանը հայտարարեց հետևյալը․ «Ես իշխանության հետ կապ ունեմ այնքանով, որ ընտրվել եմ, այլ, ոչ թե նշանակվել եմ Հոգաբարձուների խորհրդի կողմից։ Այսինքն՝ ես իշխանության ներկայացուցիչ չեմ։ Ես գիտնական եմ, հետազոտող եմ և Հոգաբարձուների խորհուրդն էլ ինձ է ընտրել․․․»

Փաշինյանի՝ Արցախն Ադրբեջանի կազմում ապօրինաբար և ինքնիրավչորեն ճանաչելուց հետո, Բաքվի հայասպան բռնապետը կատարեց իր քայլը։ Հավաքական Արևմուտքի և ՌԴ-ի այդ սիրելին, Բերձորում ելույթ ունենալով, վերջնագիր ներկայացրեց արցախահայությանը, ըստ որի, Արցախի խորհրդարանը պետք է անհապաղ լուծարվի, նախագահ Արայիկ Հարությունյանը պետք է հանձնվի ադրբեջանական ուժերին, իսկ բոլոր նախարարները, պատգամավորները և մյուս մյուսները լքեն իրենց պաշտոնները։ Ալիևի խոսքերով, «միայն այդ դեպքում նրանց նկատմամբ կարող են թեթևակի զիջումներ լինել, ու խոսք լինի համաներման մասին... Կա՛մ իրենք գլխիկոր կգան, կա՛մ այսուհետ իրադարձություններն այլ կերպ կզարգանան։ Բոլորը հիանալի գիտեն, որ այսօր մենք բոլոր հնարավորություններն ունենք այս տարածաշրջանում ցանկացած ռազմագործողություն իրականացնելու»։

Երկու օր առաջ հանրային լայն արձագանք ստացած տեսագրության կապակցությամբ բազմաթիվ զանգեր ու գրավոր հարցումներ ուղղվեցին ինձ՝ Ծիծեռնակաբերդի զբոսայգու տարածքում թղթերի թափոնի այրման կապակցությամբ բացատրություններ տալու խնդրանքով։ Ես չշտապեցի իմ կարծիքը հնչեցնել և մեղավորների անուններ տալ, շատ պարզ պատճառով․ ժամանակ էր պետք հասկանալու համար տեղի ունեցածի մանրամասնությունները և դեպքերի հաջորդականությունը, գլխավոր խնդիր ունենալով Հայոց ցեղասպանության թանգարանի անվան շուրջ վարկաբեկիչ հերթական միջադեպի բացառումը։

Մայիսի 28-ը հայոց պատմության մեջ նշվում է որպես պետականության վերականգնման օր։

Հին կտակարանի հերոս Դավթի և չար հսկա Գողիաթի կռվի մասին քչերը գիտեն։ Անվախ Դավիթը հայրենակիցներին փրկելու համար մենամարտում է ահռելի հսկայի հետ և հաղթանակ տոնում։

Հայաստանը գտնվում է օտար (ոչ հայերի) տիրապետության տակ և Հայաստանում հայերն այլևս փոքրամասնություն են...սա փաստ է, որի հետ անհնար է հաշվի չնստել:

Նիկոլի և Ալիևի «փոխհրաձգությունն» ակնհայտ սաբոտաժ էր, ընդ որում, նախապես ու երկկողմ պլանավորված։ Ի՞նչ կարիք կար շեղվել հավաքի բուն նշանակությունից և ուղղորդել այն դեպի հրապարակային փոխհրաձգություն, եթե նախատեսված էին եռակողմ և երկկողմ հանդիպումներ հենց այդ հարցերը քննարկելու համար։

Վերջապես գլխի ընկա… Արդեն քանի տարի է՝ մտքերս վերցնում են, իսկ անունս դեն նետում: Շարունակ գլուխ էի ջարդում, թե ինչու՛ են այդպես անում, ինչու՛ անունս չեն նշում: Այսօր երկրորդ բաժակից վերջապես գլխի ընկա: Հաստա՛տ զզվում են անունիցս: