Այս քաղաքի երակներով իմ արյունն է հոսում, այս քաղաքը իմն է՝ իմ երեխան, այստեղ հերթերի մեջ Նարեկացին է ընդվզում, և Չարենցն է փողոցներով վազում՝ ափերի մեջ սիրտը լազուր...

Ավերված ու սուրբ… իմ անքնության մենամոլ պահին՝ նորից պարտասուն, խորաններիդ մոտ իջնում եմ ծնկի. չգտնելով նոր, առավել զտված կամ խրթին լեզու, Քեզ խոնարհվում եմ զուլալ ստվերով մռայլ խցերում ծնկներին ապրած մեր նախնիների:

Մեղքի մեջ թաթախված և մոլորված Ի՞նչը կփրկի մարդուն Մի՞թե սերը կամ ողորմությունը, Հարցնում եմ ինքս ինձ:

­Հինգ­շաբ­թի, 9 ­Մա­յիս 2024-ի ե­րե­կո­յեան, ­Գո­քի­նիոյ ­Հայ Ա­ւե­տա­րա­նա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ գիր­քի բա­ցա­ռիկ շնոր­հա­հան­դէս մը, կազ­մա­կեր­պու­թեամբ ­Յու­նաս­տա­նի Ա­ւե­տա­րա­նա­կան հա­մայն­քի հո­վիւ վե­րա­պա­տո­ւե­լի ­Վի­գէն ­Չո­լա­քեա­նի եւ ե­կե­ղեց­ւոյ հո­գա­բար­ձու­թեան։ Շ­նոր­հա­հան­դէ­սը նո­ւի­րուած էր սփիւռ­քա­հայ կեան­քի հան­րա­ծա­նօթ անձ­նա­ւո­րու­թիւն դոկտ. Հ­րայր ­Ճէ­պէ­ճեա­նի «­Հայ­կա­կան ազ­գագ­րա­կան պատ­կեր­ներ՝ տե­սիլք, կամք եւ յոյս» գիր­քին, որ հրա­տա­րա­կո­ւե­ցաւ 2023-ին ­Պէյ­րու­թի մէջ, իսկ ար­դէն շարք մը հայ­կա­կան գա­ղութ­նե­րէն ներս ար­ժա­նա­ցած է հան­րա­յին ներ­կա­յաց­ման։ ­

Մի համրիչ ունեի` ոսոխից մնացած: Սև էբոնիտից էին հատիկները...

Իմ Հայաստանը էլ չի՛ այրվելու Վշտի անպատրույգ կրակարանում – Անծագում ու բիրտ, անդեմ, անանուն Ավազակներին չի հարմարվելու։

Դասադուլի իրավական կողմին դեռ հանգամանորեն կանդրադառնամ, սակայն պակաս կարևոր չէ երևույթի զուտ բարոյահոգեբանական կողմը։ Չկա մի երկիր, իսկ Հայաստանը բացառություն չէ, որտեղ ուսանողները հենց քաղաքական թեզերով ոչ միայն չնախաձեռնեն ու չմասնակցեն դասադուլների...

Արդյոք Հայաստանի բուհերում սովորելու իմաստ կա՞: Պարզվում է` չկա:

Որպես երեք երեխաների հայր, որպես քչից-շատից դպրոցների հետ առնչվող ծնող, իրենց երեխաների համար դպրոց ընտրող ծնողներին ինձ թույլ եմ տալիս մի խորհուրդ տալ։

Ես չեմ ներում ինձ ստելը, Ինձ «խոնարհաբար» ատելը, Ազգս, կյանքս, հայրենիքս, Ընկերներիս մասնատելը: