Մեր քար լռությունն ու թշնամու հետևողական ջանասիրությունը

ՀՀ լրահոսին ու եթերներին, մեր հանրությանն ամեն ինչ հետաքրքրում ու մտատանջում է, բացի իր ճակատագրից, սահմաններին դաստաներով զոհվողներից, բացի իր երկրի լինել-չլինելուց:

Նույնիսկ Նավալնիի մարմինը հզոր թեմա են դարձրել ու բուռն քննարկում են, թե ինչու այն չեն հանձնում հարազատին:

Իրոք որ՝ կարգին աշխարհաքաղաքացի ենք, օրինապահ ու սրտացավ:

Դե մենք ի՛նչ, հավի ճտեր ենք, մեզ կարելի է դաստաներով զոհվել, զոհվելուն ու երկիր հանձնելուն սովոր ենք:

Ինչ նայում ես, թեման Նավալնին է, հո չեն լացում, Նավալնիի դարդը քաշում:

Հարցնող լինի՝ ինչնե՞րդ է Նավալնին, այ բարեկենդաններ, ժամանակին, որ մեր Նավալնին էլ ազատ չարձակվեր, էսօր էս օրին չէինք լինի, պայթու՞մ եք, որ ռուսն ավելի խելոք գտնվեց, հետևից չգնաց, օձը բնում խեղդեց:

Թեմա չունե՞ք, որ զբաղվեք. ինչի՛ն ձեռք տաս՝ մեզ մոտ թեմա է, մեր ցավով տապակվեք, մեր դարդը լացեք:

Սյունիքի եթերն էլ համր կինոյի ,,Նամուսն,, է ցույց տալիս,

թե սա՞ ինչ կապ ունի էսօրվա մեր սարի պես դարդերի հետ:

Եթերի ամեն ակնթարթը ոսկի է, այն պետք է լցված լինի հայրենապատմությամբ, թուրքի ու նրա աշխարհովի ապատեղեկատվության դեմ ինֆորմացիոն պատերազմով:

Մի սյունեցի խելքը գլխին պատմաբան չգտնվեց, որ պատասխաներ օրեր առաջ Սյունիքի, մասնավորապես՝ Գորիսի մասին ազեր վերլուծաբանի խայտառակ հրապարակմանը:

Գետինն ես մտնում ուղղակի՝ մեր քար լռությունն ու թշնամու հետևողական ջանասիրությունը տեսնելով:

Ահա թե ինչ է լինում, երբ բոլոր ասպարեզներում կաղերն առաջ են ընկնում, ներին էլ՝ ձեռքերը կապում, փակում են...

Սուսաննա Բաբաջանյան

Գորիս

Մեկնաբանություններ