ՈՒս­տա,՜ Հա­մոն փո­ղը չի տվել

Կա­րող էի վեր­նագ­րել «Երկ­րի ա­ղը չպի­տի պա­կա­սի», բայց հաս­կա­ցող­նե­րը քիչ էին լի­նե­լու, ցա­վոք, Հրանտ Մաթևո­սյա­նի վե­պե­րը կար­դա­ցող­նե­րից ա­վե­լի քիչ են նրա հար­ցազ­րույց­նե­րը կար­դա­ցող­նե­րը, ու քչե­րը գի­տեն՝ ու՞մ էր Հրանտ Մաթևո­սյա­նը հա­մա­րում երկ­րի ա­ղը: Հա­մա­րյա բո­լո­րը գի­տեն՝ Ա­ղա­սի Այ­վա­զյա­նի «Ե­ռան­կյու­նու» պատ­մա­կան ինք­նա­թի­ռը նս­տող վար­պետ Մկր­տի­չը, Ֆրուն­զը՝ նույն ին­քը՝ Մհեր Մկրտ­չյա­նը, ինք­նա­թի­ռի պա­տու­հա­նը բա­ցում ու թռիչ­քից ա­ռաջ դար­բին­նե­րին հի­շեց­նում է՝ «ՈՒս­տա՜, Հա­մոն փո­ղը չի տվել»: Ո­րով­հետև այլևս ոչ ոք չի մնա­ցել, որ հի­շեց­նի՝ ԿԳՄՍ սու­պեր­նա­խա­րա­րից մինչև մշա­կույ­թի փոխ­նա­խա­րար, ոչ ոք ոչ հու­լի­սի 4-ին, ոչ մինչև այ­սօր չհի­շեց՝ Ո՞Վ է ՄՀԵՐ ՄԿՐՏ­ՉՅԱ­ՆԸ ու Ի՞ՆՉ է ա­րել հայ թատ­րո­նի ու հայ կի­նո­յի հա­մար և ԻՆ­ՉՈՒ՞ պի­տի նրա ծնն­դյան օ­րը նշ­վեր: Գո­նե Պան­թեոն այ­ցով: ԱՐ­ԺԵՔ­ՆԵ­ՐԸ պահ­պա­նում են ԱՐ­ԺԵ­ՎՈ­ՐԵ­ԼՈՎ: Չա­րա­բաս­տիկ կո­րո­նա­վա­րա­կը կապ չու­նի, վե­րա­բեր­մուն­քը նույ­նը կլի­ներ, ո­րով­հետև …«Հա­մոն փո­ղը չի տվել», ի­մա՝ ցու­ցում չու­նեն հայն ու հայ­կա­կա­նը հաս­կա­նա­լու, գնա­հա­տե­լու, թե­կուզ մե­ծա­րե­լով՝ ինք­նա­մե­ծար­վե­լու, որ այդ­քան ըն­դուն­ված է Հա­յաս­տա­նում: Երկ­րի ա­ղը պա­կա­սում է, ու եր­կիրն ան­հա­մա­նում է: Է­հե՜­հե՜յ…՝ կա­սեր Ֆրուն­զը, նույն ին­քը՝ ՄՀԵՐ ՄԿՐՏ­ՉՅԱ­ՆԸ, «Մենք ենք, մեր սա­րե­րի» Իշ­խա­նի դե­րում: ՈՒ մենք ա­մեն ինչ կհաս­կա­նա­յինք: Հի­մա ա­սող չկա: Ո­րով­հետև լսող չկա: Լի­նում են ան­ժա­մա­նակ ժա­մա­նակ­ներ, երբ ա­սող չկա, ո­րով­հետև լսող չկա, լսող չկա, ո­րով­հետև ա­սող չկա: Դըմփ-դըմփ, հու՜: Քայ­լոն հե­ռա­ցավ՝ պո­չը թափ տա­լով:

…Հու­լի­սի 10-ին Էր­դո­ղա­նը Կոս­տանդ­նու­պոլ­սի Սուրբ Սո­ֆիա տա­ճա­րը հայ­տա­րա­րեց մզ­կիթ: Ա­ռա­ջին հա­յաց­քից՝ իր եր­կիրն է, ինչ ու­զում է՝ ա­նում է: Կամ էլ՝ մենք ուր, Հուս­տի­նիա­նոս կայսրն ուր, Բյու­զան­դա­կան կայս­րու­թյունն ուր: Թող սուլ­թան Մեհ­մե­դը չգ­րա­վեր Կոս­տանդ­նու­պո­լի­սը, պատ­մու­թյու­նը չփո­խեր՝ հօ­գուտ մզ­կի­թի՝ ընդ­դեմ ե­կե­ղե­ցու: Թող Էր­դո­ղա­նը Ա­թա­թուր­քին դեմ չգ­նա: Թող ՅՈՒ­ՆԵՍ­ԿՕ-ն տեր լի­նի իր մշա­կու­թա­յին ժա­ռան­գու­թյա­նը: Ի­րա­կա­նում ա­մե­նա­բութ տե­սա­կետն է, որ կա­րող է լի­նել աշ­խար­հում ու հատ­կա­պես տա­րա­ծաշր­ջա­նում: Մա­նա­վանդ՝ քրիս­տո­նեու­թյու­նը ա­ռա­ջի­նը պե­տա­կան կրոն հռ­չա­կած երկ­րում, որ հռ­չա­կել, բայց մինչև հի­մա ՔՐԻՍ­ՏՈ­ՆԵՈՒ­ԹՅՈՒՆ չի ըն­դու­նել, ու չի հաս­կա­ցել: Եվ ճշ­մա­րիտ քրիս­տո­նյա­յի պարտ­քը հա­մա­րում է մոմ վա­ռելն ու ա­ղոթ­քի տես­քով Աստ­ծուն պա­հանջ­նե­րի ցանկ ներ­կա­յաց­նե­լը: Ստամ­բուլ վե­րան­վան­ված Կոս­տանդ­նու­պոլ­սում մի մզ­կիթ ա­վել, մի մզ­կիթ պա­կաս՝ Էր­դո­ղա­նի հո­գը չէ, Սուրբ Սո­ֆիան ՍԻՄ­ՎՈԼ է, ո­րը սե­փա­կա­նե­լը աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան, քա­ղա­քակր­թա­կան նշա­նա­կու­թյուն ու­նի: Թուր­քիա­յի նա­խա­գա­հը լու­ծում է բա­զում խն­դիր­ներ, հիմ­նա­կա­նը տա­րա­ծաշր­ջա­նի ԳԼ­ԽԱ­ՎՈՐ երկ­րի կար­գա­վի­ճակն է, այդ թվում սուն­նի­նե­րի հա­մար: Նա խա­ղում է ազ­գայ­նա­կան պո­պու­լիզ­մի լա­րե­րի վրա՝ ամ­րապն­դե­լու ճոճ­վող վար­կա­նի­շը՝ ի հա­շիվ մո­լե­ռան­դու­թյան: Էր­դո­ղա­նը խն­դիր ու­նի կրո­նա­կան հար­ցե­րով ու­շադ­րու­թյու­նը շե­ղել տն­տե­սա­կան ան­կու­մից ու ար­տա­քին քա­ղա­քա­կան ագ­րե­սիվ, ռեալ հա­ջո­ղու­թյուն չգ­րան­ցած քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նից ոչ Սի­րիա­յում, ոչ Լի­բիա­յում, ոչ Լի­բա­նա­նում: Նա ու­զում է ԱՄՆ-ին, Եվ­րո­պա­յին, քրիս­տո­նյա աշ­խար­հին ցույց տալ իր հզո­րու­թյու­նը, բա­ցար­ձակ ագ­րե­սիան: 2023-ին Թուր­քիա­յի Հան­րա­պե­տու­թյան 100-ա­մյակն է: Նոր 100-ա­մյա­կը պի­տի կրի Էր­դո­ղա­նի ա­նու­նը, ոչ թե հիմ­նա­դիր Ա­թա­թուր­քի, ու­րեմն՝ Էր­դո­ղա­նը պի­տի ջն­ջի Ա­թա­թուր­քի հետ­քե­րը, մեկն էլ 1934-ին Սուրբ Սո­ֆիան թան­գա­րան դարձ­նելն էր: ԱՄՆ-ի, Ֆրան­սիա­յի, ԵՄ-ի, Հու­նաս­տա­նի, Ռու­սաս­տա­նի, Վրաս­տա­նի, Հռո­մի պա­պի ար­ձա­գանք­նե­րը Էր­դո­ղա­նը ար­հա­մար­հում է՝ հա­մա­րե­լով մի­ջամ­տու­թյուն ներ­քին գոր­ծե­րին: Հա­յաս­տա­նի ԱԳ-ն ձայն հա­նեց ո­րո­շու­մը ըն­դու­նե­լուց ու Սուրբ Սո­ֆիա­յից ա­զան հն­չեց­նե­լուց հե­տո: Մինչ­դեռ նա­խօ­րոք պի­տի ար­ձա­գան­քեր, դա փաստ էր աշ­խար­հին հի­շեց­նե­լու, որ Թուր­քիա պե­տու­թյան պատ­մու­թյու­նը խար­սխ­ված է ու­րի­շի հայ­րե­նի­քը, կրո­նը, ար­ժեք­նե­րը, հարս­տու­թյունն ու պատ­մու­թյու­նը սե­փա­կա­նե­լու սակ­րալ հիմ­քե­րի վրա, ո­րոն­ցից մե­կի փլու­զու­մը քան­դե­լու է Թուր­քիան: ԱԳՆ մա­մու­լի խոս­նակ Ան­նա Նաղ­դա­լյա­նը հու­լի­սի 11-ին ար­ձա­նագ­րեց. «Մեզ խո­րա­պես մտա­հո­գել է ՅՈՒ­ՆԵՍ­ԿՕ-ի Հա­մաշ­խար­հա­յին ժա­ռան­գու­թյան վայր հան­դի­սա­ցող Սուրբ Սո­ֆիա­յի տա­ճար-թան­գա­րա­նը մզ­կի­թի վե­րա­ծե­լու Թուր­քիա­յի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի ո­րո­շու­մը»:

ԱԳՆ խոս­նա­կը նշում է, որ ո­րո­շու­մը ստեղ­ծում է ՅՈՒ­ՆԵՍ­ԿՕ-ի հա­մաշ­խար­հա­յին ժա­ռան­գու­թյան վայ­րի բնույ­թի և նպա­տա­կի էա­կան փո­փո­խու­թյան վտան­գա­վոր նա­խա­դեպ, անհ­րա­ժեշտ է դարձ­նում Թուր­քիա­յի տա­րած­քում նման կար­գա­վի­ճակ ու­նե­ցող պատ­մա­կան վայ­րե­րի պահ­պան­ման նպա­տա­կով մի­ջազ­գա­յին հան­րու­թյան և հատ­կա­պես ՅՈՒ­ՆԵՍ­ԿՕ-ի մշ­տա­դի­տար­կու­մը։ Ի­մա՝ ո­չինչ չի ա­սում, դի­վա­նա­գի­տու­թյան մեջ կարևոր է ոչ միայն հայ­տա­րա­րու­թյան բո­վան­դա­կու­թյու­նը, այլև պա­հը: Այս դեպ­քում՝ պա­հը կորց­րած ՀՀ ԱԳՆ-ի լռու­թյու­նը ա­վե­լի խո­սուն կլի­ներ, քան ան­բո­վան­դակ ու ան­հաս­ցե մե­սի­ջը, որ­տեղ չկա քրիս­տո­նեու­թյան պատ­մու­թյան մեջ հայ­կա­կան ժա­ռան­գու­թյան արժևո­րում: Որ ներ­կա Թուր­քիա­յի տա­րած­քում մեր ժա­ռան­գու­թյու­նը ոչն­չաց­վում է, ԱԳՆ-ում գի­տեն: Կա­րող էին հպան­ցիկ հի­շեց­նել, որ Տր­դատ ճար­տա­րա­պետն է վե­րա­կանգ­նել Սուրբ Սո­ֆիա­յի գմ­բե­թը՝ հույ­նե­րի խնդ­րան­քով, որ հիա­ցած էին Ա­նիում նրա կա­ռու­ցած տա­ճար­նե­րով ու բեր­դով: Կոս­տանդ­նու­պոլ­սի հա­յոց պատ­րիարք Սա­հակ Մա­շա­լյա­նի տե­սա­կե­տը, որ ե­թե դառ­նա մզ­կիթ, քրիս­տո­նյա­նե­րին ա­ղոթ­քի տեղ հատ­կաց­նեն, աբ­սուրդ է, ճիշտ կլի­ներ՝ տե­սա­կետ չհայտ­ներ, ե­թե լռեց Հայ ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղե­ցին: Զար­մա­նա­լի չէ, որ պոլ­սա­հայ հա­մայն­քը չի կի­սում պատ­րիար­քի տե­սա­կե­տը՝ հա­մա­րե­լով, որ ցան­կա­ցել է Թուր­քիա­յի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին հա­ճե­լին մա­տու­ցել: Այն Թուր­քիա­յին, որ եր­բեք չի ըն­դու­նել բնիկ հա­յե­րի ի­րենց հայ­րե­նի­քում ապ­րե­լու ի­րա­վուն­քը, ո­րով­հետև նրանք են ե­ղել երկ­րի ա­ղը:

…Հու­լի­սի 10-ը տա­րօ­րի­նակ օր էր՝ Երևա­նում Անվ­տան­գու­թյան խոր­հր­դի նիս­տում քն­նարկ­վեց Ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան ռազ­մա­վա­րու­թյու­նը: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը կար­դաց եր­կար ու­ղերձ, ո­րից հե­տո մնաց մեկ հարց՝ ո՞վ է գրել: Հայտ­նա­պես՝ ոչ ին­քը: Ապ­րիո­րի դա­տո­ղու­թյուն­նե­րի հետ՝ տեղ-տեղ կոնկ­րետ խն­դիր­ներ՝ նույն­պի­սի ապ­րիո­րի լու­ծում­նե­րով: Պատ­մա­կան դա­տո­ղու­թյուն­նե­րը ազ­գա­յին ինք­նու­թյան մա­սին թող­նենք հե­ղի­նա­կի խղ­ճին՝ ըն­դու­նեք, որ վար­չա­պե­տից ար­տա­ռոց է լսել. «Ազ­գա­յին գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյու­նը դառ­նում է կեն­սա­կան անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն, կի­րա­ռա­կան նշա­նա­կու­թյան ինս­տի­տուտ, երբ կա խն­դիր՝ ան­ցյա­լի ու ներ­կա­յի փոր­ձի հի­ման վրա ոչ միայն այ­սօր­վա ա­նե­լի­քը ձևա­կեր­պել, այլև ա­պա­գա­յին միտ­ված մեր ու­ղեր­ձը, ո­րը 1000 տա­րի հե­տո ապ­րող հա­յին պետք է կա­պի 1000 տա­րի ա­ռաջ ապ­րած հա­յի հետ: Թերևս հենց այս­պի­սին է ազ­գա­յին ինք­նու­թյան ու գի­տակ­ցու­թյան զար­գաց­ման գոր­ծըն­թա­ցը: Ազ­գա­յին ինք­նու­թյու­նը զար­գա­նում է սե­փա­կան պատ­մու­թյան բե­րած փոր­ձով, այդ փոր­ձի ի­մա­ցու­թյամբ, այս փոր­ձա­ռու­թյան ու կյան­քի ըն­թաց­քում ու­նե­ցած դրա­կան և բա­ցա­սա­կան տպա­վո­րու­թյուն­նե­րով, ա­պա­գա­յի ձգ­տում­նե­րով, որն օր­գա­նա­կան կա­պի մեջ է ան­ցյա­լի ու ներ­կա­յի հետ»: Ին­չու՞ է վար­չա­պե­տը խո­սում 2000 տար­վա մա­սին, երբ հայ­կա­կան լեռ­նաշ­խար­հում մենք ապ­րել ենք 6-7000 տա­րի, ե­թե նրան հմա­յել է հենց 2000-ը ի­րար կա­պե­լը, հարց է ծա­գում՝ ի՞նչ է նշա­նա­կում «Այդ կա­պը կա­պանք չպի­տի լի­նի: Այն ոչ թե պի­տի հետ քա­շի, այլ ա­ռաջ մղի, խթա­նի, ոգևո­րի, այն չպի­տի դառ­նա մի ճն­շող ներ­կա­յու­թյուն, այլ յու­րա­քան­չյուր հա­յի հա­զա­րա­մյա ա­ռա­քե­լու­թյան մա­սը զգա­լու, այդ ա­ռա­քե­լու­թյան մա­սը դառ­նա­լու, այդ ա­ռա­քե­լու­թյան շր­ջա­նակն ընդ­լայ­նե­լու, բո­վան­դա­կու­թյու­նը հարս­տաց­նե­լու խթան պի­տի տա, վս­տա­հու­թյուն, ձգ­տում, ինքն ի­րեն ճա­նա­չե­լու և գի­տակ­ցե­լու հե­տաք­րք­րու­թյուն պի­տի պարգևի»: Նրա կա­ռա­վար­ման 2 տա­րուց հե­տո ու հատ­կա­պես հի­մա, երբ քն­նարկ­վում է հա­յե­րե­նի ու պատ­մու­թյան դա­սա­ժա­մերն ու­սում­նա­կան ծրագ­րե­րից կր­ճա­տե­լը, ե­կե­ղե­ցու դեմ հիբ­րի­դա­յին պա­տե­րազ­մը, ան­հա­վա­տա­լի է վար­չա­պե­տից լսել. «Ազ­գա­յին ինք­նու­թյան ա­մե­նաա­ռանց­քա­յին բա­ղադ­րի­չը հենց կապն է ար­մատ­նե­րի հետ և ազ­գի պատ­մու­թյան ըն­թաց­քում ձևա­վոր­ված ժա­ռան­գու­թյան, ար­ժեք­նե­րի նկատ­մամբ սե­փա­կա­նա­տի­րա­կան զգա­ցու­մը, ին­չը պի­տի ու­ժե­ղաց­նի յու­րա­քան­չյուր ան­հա­տի հա­վատն ու վս­տա­հու­թյու­նը սե­փա­կան ու­ժե­րի նկատ­մամբ, այս­պի­սով նաև՝ ազ­գի, ժո­ղովր­դի հա­վատն ու վս­տա­հու­թյու­նը սե­փա­կան ու­ժե­րի նկատ­մամբ»: Կամ՝ նա­խա­րա­րը գոր­ծում է վար­չա­պե­տի դեմ, կամ՝ վար­չա­պե­տը տե­սա­կա­նի ու գործ­նա­կա­նի կա­պը չի ըն­դու­նում: Կամ՝ տեքս­տին ծա­նոթ չի ե­ղել: Թերևս՝ եր­րոր­դը, երբ թվարկ­վում են հայ ժո­ղովր­դի ազ­գա­յին 20 ար­ժեք­նե­րը և 7 նպա­տակ­նե­րը, չես կա­րող չհարց­նել՝ ին­չու՞ եք ոտ­նա­հա­րում ձեր հռ­չա­կա­ծը: Եվ այդ­պես՝ մինչև վերջ: Ցա­վոք: Հա­վա­տանք գո­նե մե­կի ի­րա­կա­նու­թյա­նը. «Ար­ցա­խի հար­ցի կար­գա­վոր­ման բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցի նպա­տա­կը պետք է լի­նի Ար­ցա­խի ժո­ղովր­դի ինք­նո­րոշ­ման և անվ­տան­գու­թյան հա­մար մղ­ված Ար­ցա­խյան ա­զա­տա­մար­տի ար­դյունք­նե­րի պաշտ­պա­նու­թյու­նը: Բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի ար­դյուն­քում Հա­յաս­տա­նի և Ար­ցա­խի կա­ռա­վա­րու­թյուն­նե­րի հա­մար ըն­դու­նե­լի հա­մար­ված որևէ լու­ծում կա­րող է ըն­դու­նե­լի դիտ­վել միայն Հա­յաս­տա­նում և Ար­ցա­խում ժո­ղովր­դա­կան հա­վա­նու­թյան դեպ­քում»։ Հա­վա­տանք դա­րա­կազ­միկ փո­փո­խու­թյան պատ­ճա­ռով՝ Ադր­բե­ջա­նը չկա:

…Հու­լի­սի 10-ի տա­րօ­րի­նակ օ­րը լրաց­րեց ԲՀԿ նա­խա­գահ Գա­գիկ Ծա­ռու­կա­նի հայ­տա­րա­րու­թյու­նը՝ մեծ ա­սու­լի­սի խոս­տու­մով: ՈՒ նո­րից ծա­գում է նույն հար­ցը՝ ո՞վ է գրել տեքս­տը: Ընդ­հան­րա­պես՝ վեր­ջին շր­ջա­նի թրենդն է, որ քա­ղա­քա­կան աս­պա­րե­զում հատ­կա­պես աղմ­կում է ճշ­մար­տու­թյունն ու ի­րա­կա­նու­թյու­նը բազ­միցս բռ­նա­բա­րած ան­ձանց մի խայ­տաբ­ղետ կո­հոր­տա, որ ինքն ի­րեն ան­վա­նում է դա­րի լա­վա­գույն քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ և ներ­կա­յա­նում քա­ղա­քա­կան կու­սու­թյան սիմ­վոլ, մինչ­դեռ նրանց գոր­ծու­նեու­թյան հետևանքն է, որ իշ­խա­նու­թյունն այ­սօր ՔՊ-ն է: Դա չի վե­րա­բե­րում միայն ԲՀԿ-ին, ցա­վոք: Գա­գիկ Ծա­ռու­կյա­նը օր­վա իշ­խա­նու­թյան շնոր­հիվ մեծ կա­պի­տալ կու­տա­կած բիզ­նես­մեն է, որ քա­ղա­քա­կա­նու­թյան օգ­նու­թյամբ փոր­ձում է պա­հել կա­պի­տա­լը, մինչ­դեռ հիա­նա­լի գոր­ծու­նեու­թյան դաշտ ու­նի՝ բիզ­նեսն ու բա­րե­րա­րու­թյու­նը, ոչ քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը, որ­տեղ ինքն ու իր կու­սակ­ցու­թյու­նը պար­բե­րա­բար հայ­տն­վում են «բամ­փո­ցի» տակ: Հու­լի­սի 11-ին ԲՀԿ-ն, ՀՅԴ-ն և «Հայ­րե­նի­քը» հայ­տա­րա­րու­թյուն ա­րե­ցին կո­րո­նա­վի­րու­սի հա­մա­վա­րա­կին հա­կազ­դե­լու իշ­խա­նու­թյան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի վե­րա­բե­րյալ: Ժա­մա­նա­կագ­րա­կան-քա­ղա­քա­կան մա­սը մի կողմ՝ ի՞նչ են ա­ռա­ջար­կում: «Ան­հա­պաղ դա­դա­րեց­նել սահ­մա­նադ­րա­կան ինս­տի­տուտ­նե­րի կազ­մա­լուծ­ման հա­կա­պե­տա­կան ըն­թաց­քը: Վերջ տալ ազ­գա­յին ար­ժեք­նե­րին, ինք­նու­թյա­նը և հան­րա­յին դի­մադ­րո­ղա­կա­նու­թյա­նը սպառ­նա­ցող օ­տա­րա­ծին օ­րա­կար­գե­րի սպա­սարկ­մա­նը միտ­ված գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րին: Վե­րա­նա­յել և չե­ղար­կել հա­մա­վա­րա­կին հա­կազ­դե­լու պատր­վա­կով ոչ ի­րա­վա­չափ հար­կադ­րան­քի մի­ջոց­նե­րի կի­րա­ռու­մը, այդ թվում՝ վար­չա­կան տու­գանք­նե­րը»: Այ­սինքն՝ նույն բա­նաձևը՝ «Դրեք դի­մակ, փր­կեք կյան­քեր»: Փաս­տա­ցի՝ ե­րե­քի հայ­տա­րա­րու­թյու­նը կո­րո­նա­վի­րու­սի դեմ պայ­քա­րի տե­սա­կե­տից նույն­քան ան­բո­վան­դակ է, որ­քան կա­ռա­վա­րու­թյան քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը: Ցա­վոք: Երբ իշ­խա­նու­թյու­նը և ընդ­դի­մու­թյու­նը հա­մար­ժեք չեն գնա­հա­տում պան­դե­միան, կամ փոր­ձում են օգ­տա­գոր­ծել ի­րենց խն­դիր­նե­րը լու­ծե­լու հա­մար, մարդ­կանց կյան­քի շան­սե­րը նվա­զում են: Կա՞ կաս­կա­ծող, որ վա­րակ­ված­նե­րը պաշ­տո­նա­կան թվե­րով հաս­նե­լու են կես մի­լիո­նի, մա­հերն անց­նե­լու են 1000-ը: Իսկ ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րարն ա­սում է, որ գի­շե­րը հան­գիստ քնում է: Երևի ե­րա­զում էլ ԱՀԿ-ի նա­խա­գա­հին է տես­նում:

…Ադր­բե­ջա­նը հար­ձակ­վել է Տա­վու­շի վրա՝ սա էլ կի­րա­կի-եր­կու­շաբ­թիի ի­րո­ղու­թյունն է: Զո­հեր տա­լով՝ հե­ռա­ցել է: «Կիրթ» Ա­լիևի երկ­րում ծանր վի­ճակ է՝ փոր­ձում է «փոք­րիկ» պա­տե­րազ­մով ու­շադ­րու­թյուն շե­ղել, և փո­խում է հար­վա­ծի ուղ­ղու­թյու­նը՝ այս ան­գամ խփում է մեզ, հա­ջո­ղու­թյան դեպ­քում հա­ջորդ հար­վա­ծը լի­նե­լու էր Ար­ցա­խում: Երբ ապ­րում ես վա­ռո­դի տա­կա­ռի վրա, ե՞րբ ես հաս­կա­նա­լու, որ պայ­թյու­նից ոչ ոք ողջ չի մնա: Պա­տե­րազ­մի շե­մին՝ դեռ ի­րար ենք ու­տում:

Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ

Հ. Գ. ՈՒ երբ պա­կա­սում է երկ­րի ա­ղը, սկս­վում են ան­համ ժա­մա­նակ­ներ: Բո­լո­րը ձգ­տում են իշ­խա­նու­թյան, մեռ­նում են մար­դիկ, որ ապ­րե­լու էին ու ապ­րե­լու էին, ե­թե օր­վա իշ­խա­նու­թյունն ու ի­րենց իշ­խա­նու­թյան ար­ժա­նի հա­մա­րող­նե­րը մի կողմ դնեին քա­ղա­քա­կան խա­ղե­րը ու մտա­ծեին մարդ­կանց փր­կե­լու մա­սին՝ հի­մա քա­ղա­քա­կան տուրևա­ռու­թյան պա­հը չէ: Ողջ լե­րուք, ե­թե կա­րող եք:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ