Փաստորեն, ՀՀ սահմանադրությամբ երկրորդ մարդը, նույն ինքը` Հովիկ Աբրահամյանը, ոչ ավել, ոչ պակաս, ներքին համոզում ունի, որ հայ ժողովրդի համբերության բաժակը տակ չունի, և մենք` Հայաստանի քաղաքացիներս, մե՜ծ ըմբռնումով պիտի վերաբերվենք ՀՀԿ-ին զրահաբաճկոն դարձրած վերնախավի անհեռատես, անիրական, անբնական վարքագծին ու անորոշ ժամանակով սպասենք, թե էլի ինչքան ընտրություններ կեղծելով, «մարտի 1»-եր ու «հարսնաքարեր» սարքելով, հացադուլներ, դասադուլներ ու հոգեդուլներ պարտադրելով, սեփական ագահությանը ստրկագրված վարչախումբը «Հանդուրժողականություն» առարկայից ստուգված պիտի գնահատվի:

Զգում են, որ ավելի ու ավելի անհետաքրքիր են դառնում, Հախվերդյանն «էն մոբիլիզացիոն ռեսուրսը» չի ապահովում, որոշեցին Թանգյանով «թարմացնեն», գա մի հատ համերգ տա, իրենք էլ դրա ֆոնին ելույթ ունենան: Ստեղծագործական մոտեցում ա, վատ չի: Վատ չի: Հա, Ազնավուրին էլ են կանչում, էդ հո լրիվ ֆուրոր ա:

Մեր Հայ Մեծերն այնքա՜ն մոտ են մեզ, այնքան սիրելի, ժողովրդական, որ անհնար է պատկերացնել, թե մի օր նրանք կարող են մահանալ: Ցավալի է: Գնա՜ց նաև մեր Ոզնին՝ ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿՅԱՆԸ:

Այն, ինչ Ազատության հրապարակում անում են «Ժառանգության» ներկայացուցիչներն ու իրենց առաջնորդը, ավելի շատ նման է Երևանի ավագանու ընտրությունների քարոզարշավի, քան նախագահական ընտրություններին հաջորդող հետընտրական գործընթացների:

Երբ սկսվեց 2008-ի շարժումը, իմ, այսպես կոչված, խանդավառությունը կանխատեսում էր, որ Քոչարյանի հանցավոր ռեժիմից ձանձրացած՝ բոլորը մեկ կդառնան՝ հաշվի առնելով սեփական երեխաների ապագան, որ նորմալ մարդու համար պիտի որ առաջնահերթության էպիկենտրոն լիներ, բայց, ցավոք սրտի, այս աշխարհում շատերի համար երեխաների ապագա ասվածը ոչ այլ ինչ է, քան, մեղմ ասած, ապրուստ՝ լափ:

ՈՒզում եմ «կիսվել» մեր տեղական քաղաքականության մեջ վերջերս ակտիվորեն տեղ գտած մի երևույթի մասին իմ մտածմունքներով. երևույթի անունն է «հացադուլ»: Մի կողմ դնելով հուզախառը հայտարարություններն առ այն, որ «պարոն Հովհաննիսյանը հացադուլի է նստել հանուն ինձ և իմ իրավունքի իրացման», ինչին, մեղմ ասած, կասկածանքով եմ վերաբերվում, քանի որ, ըստ իս, «սուրբ փրկիչ» քաղաքական գործիչներ չեն լինում, կցանկանայի քննարկել «հացադուլի» արդյունավետության գործակիցը` որպես քաղաքական քայլ: Առահասարակ, ե՞րբ է այս կամ այն քաղաքական գործիչը դիմում նման քայլի:

Ներեցեք, Վարպետ, ուշացա: Ախր պայմանավորվել էինք՝ մի անգամ էլ որ գամ, կավարտենք զրույցը, և հաղորդումն արդեն պատրաստ է: Կարինե Հակոբյանին էի խնդրել, որ ուղեկցի Ձեր արվեստանոց, Սամվել Սևադան էլ միացավ: Զրուցեցինք երկար. ես նկարահանում էի, Սամվելը՝ լուսանկարում, Կարինեն այդ պահին մի տեսակ հեռուստահաղորդավարի դերում էր: Տանտիրուհին սուրճը, օշարակն ու թխվածքը բերեց ու զգուշացրեց. «Ամեն 20 րոպեն մեկ ընդհատելու եմ. աչքին դեղ պիտի կաթացնեմ»: Ինչ մտերիմ, ազատ ու անմիջական էր միջավայրը՝ արվեստանոցը ձեղնահարկում՝ լուսավոր, գունաշխարհի մի գողտրիկ անկյուն, Ձեր պահվածքը հյուրապաշտ, մեր մի քիչ քաշվելուն՝ Ձեր մտերիմ հանդիմանանքը, թե՝ ազատ զգացեք, դուք այստեղ ցանկալի մարդիկ եք:

13 տարեկան տղա էի: Սովորում էի Լենինականի Մերկուրովի անվան նկարչական դպրոցում: Էդ տարիներին հնարավորություն չկար տեսնել, ծանոթանալ աշխարհում կերպարվեստի, գրականության և ընդհանրապես արվեստի բնագավառում տիրող բազմաձև ու բազմապիսի դրսևորումներին:

Ոմանք իրենց թույլ են տալիս ասել, թե «Պետությունների Մարդ դառնալը պետք է կատարվի էվոլյուցիոն ճանապարհով»: Ա՛յ քեզ անհեթեթություն:

Եկեք պարզ խոսենք: Հայաստանում իշխանափոխության համար գոյություն ունի ստալինյան հայտնի «M օրով» առաջ ընկնելու խնդիրը: Այդ խնդիրը Հայաստանում հայտնվեց 1999 թվականին, երբ վարչապետ Վազգեն Սարգսյանը, ԱՄՆ-ում Ալբերտ Գորին հանդիպելուց հետո, վերադարձավ Հայաստան և որոշ ժամանակ անց Վանաձորում իր մոտ 20 «մերձավոր» զինակիցների հետ հանդիպման ժամանակ անզգուշություն ունեցավ նրանց հայտնել, թե «սրանց մինչև հունվար քշելու ենք»: