Երկրի նախկին ղեկավարներից մեկը հրապարակային խոսքի մեջ բառ առ բառ, տառ առ տառ կրկնում է մի քանի օր առաջ եթերներիցս մեկով արտահայտածս միտքը: Լա՛վ է, որ լսում են, վատ է, որ տարրական կուլտուրա չունեն:

Կարծես թե շատ եք զարմացել, որ կարմիր բերետավորն օրը ցերեկով նոկաուտի է ենթարկել ու գետին տապալել ՀՀ անպաշտպան քաղաքացուն։

Սրանց արած քայլերի ամբողջ նպատակը Հայաստանը Բաթումի դարձնելն է։

ՀՀ դեֆակտո ներկայացուցիչը Անկարայում լուսանկարվել է թուրք արմատական լրագրող Մուրադ Բարդաքչիի հետ, ով մշտապես արդարացնում է Թալեաթ փաշային և երիտթուրքերի վայրագությունները։

Շատ օտար, անծանոթ, չընկալվող, չընդունվող միջավայրում եմ ապրում։ Միջավայր, որտեղ մեծի, ավելի փորձառուի խոսքը, կամ կարծիքը պետք չի, կամ չի գնահատվում։

Սա «Վեոլիա Ջուր» չգիտեմինչի «տնտեսությունն է»: Այն հայտնաբերվել է ասֆալտի տակ: Տարիներ շարունակ, ասֆալտի տակով, սովորական ռետինե շլանգներով մարդիկ անցկացնում են ահա այսպիսի «ջրագծեր»: Ընդ որում, մեծ է հավանականությունը, որ «ջրագծերի» մի մասն «օրինականացված է»՝ առկա է ջրաչափ: Իսկ, թե որտեղից, ինչպես և ինչ խողովակով է ջրաչափ մտնում «օրինական» ջուրը որևէ մեկին չի հետաքրքրում: Այսինքն, նայելով այս նկարներին կարելի է եզրակացնել, որ ցանկացած անձ, որն ունի ռետինե շլանգ և նպատակասլաց է, կարող է ասֆալտի տակով իր բնակարան ջուր անցկացնել: Իսկ այդ գործողության օրինականացումն անձի խղճի վրա է՝ կարող է օրինականացնել, կարող է նաև չօրինականացնել:

Կերա՞ր, Նիկո՛լ... Լա՞վ ես, գո՞հ ես... Հպա՞րտ ես...

Եվրոպայի ազգերը և պետական գործիչները հոգնել են հայկական անվերջանալի հարցից: Իհարկե, այդ նրանց միայն բերել է պարտություն պարտության հետևից: Հենց միայն դրա հիշատակումը նրանց մրափող խղճին վերադարձնում է չկատարված խոստումների սոսկալի մի պատմություն, խոստումներ, որոնց կատարման համար գործնականում ոչինչ չեն արել: Եվ վերջապես, դա սոսկ մի կոտորված, բայց տաղանդավոր փոքրիկ ազգ էր, որը չուներ նավթաբեր տարածություններ կամ ոսկու հանքեր:

Նիկոլ Փաշինյանը բացառապես իր լսարանի հետ է խոսում։ Սերիալային լսարանի։

1992 թվականի հոկտեմբերի 12-ին լույս տեսավ Հայաստանի երրորդ հանրապետության մայր թերթը` «Հայաստանի Հանրապետութիւնը»: