Ինչո՞ւ ենք հարկ համարում առանձին ենթագլուխ նվիրել Հովսեփ Ամիրխանյանի մերձավոր ազգականներին. այն պատճառով, որ առանց ընտանիք սիրելու հնարավոր չէ ազգասեր լինել:

1921 թ. Հովսեփ Ամիրխանյանի եղբայր Ամիրխանի թոռ Ավետիք Հովհաննեսի Ամիրխանյանը Կալկաթայում ավարտեց «Համառօտ ազգաբանութիւն (կամ ճիւղագրական պատմութիւն) Ամիրեանց կամ Ամիրխանեանց տոհմի (1736-1921)» վերնագրով ուսումնասիրությունը:

Ներքոբերյալ փաստաթուղթն ինձ հանգիստ չի տալիս արդեն երկար տարիներ: Առաջին անգամ դրան անդրադարձել եմ 2003-ին իմ «10 կապիտալիստ» գրքում:

Ոտի վրա չիրուկճիր-ցցաչորի է, էնքան մարդիկ կան, որոնց ո՛չ շունչն է դուրս գալիս, ո՛չ էլ զմռսված-պինչպնդացած, չորացած կոկորդներին դեմ առած ու կպած դառնությունից են կարողանում հըմ-հըմ ու ախթու անելով բաժանվել, բայց հաճույքով վայելում են մարդահաշիվ իրենց ծերությունը:

Հայաստանի անկախության հռչակումից ի վեր՝ եվրոպական ինտեգրացիան, քաղաքակիրթ աշխարհին մաս կազմելը եղել են Հայաստանի իրար հաջորդող երեք իշխանությունների առաջնահերթությունները:

Երբ որևէ պետություն անդամակցում է ռազմական բլոկի, որոշակիորեն սահմանափակում է իր ինքնիշխանությունը՝ անվտանգության խնդիր լուծելու համար:

Անկարայում համատեղ ասուլիս են տվել ԵԱՏՄ հիմնադիր անդամ երկրների՝ Ռուսաստանի, Բելառուսի ու Ղազախստանի դեպանները: Այս ասուլիսն առանձնապես մեզ չէր հետաքրքրի, եթե դրանում անդրադարձ չլիներ ԵԱՏՄ-ի ու Թուրքիայի հարաբերություններին:

Պարզվում է` երգն էլ է ստրատեգիական զենք։ Համենայն դեպս, «շիրակամասշտաբնի» լսողություն ունեցող գեներալների համար, որ ազգի մարտական ոգին Մորզեի բանալիով թարգմանում ու ստանում են պահանջված ծածկագիրը։

Ինքնին հասկանալի է, որ ռուս-ուկրաինական հակամարտությունը արձագանք է գլոբալ խնդիրների, և Արևմուտքի կոնկրետ նպատակն է ՈՒկրաինան դուրս հանել Ռուսաստանի ազդեցության շրջանակից, որից հետո, իբր, ռուսաց երկիրը այլևս կայսրություն չի կարող դառնալ: Այդուհանդերձ ռուս նացիոնալիստական լրատվամիջոցներում առանձնանում է նաև մասնակի մի թեմա, որը, որպես կանոն, չի քննարկվում լիբերալ մամուլում: Խոսքը վերաբերում է հրեական գործոնին այդ առնչություններում:

Վերջին տարիներին Աբխազիան մյուս չճանաչված պետությունների շարքում առանձնանում էր քաղաքական ակտիվությամբ։ Դիտորդների վրա մեծ տպավորություն է գործում Աբխազիայում տեղի ունեցող ընտրությունների բնույթը։ Իրականում այստեղ այդքան նշանակալի քաղաքական բազմազանություն չկա, ինչպես թվում է որոշ փորձագետների։ Այդ բազմազանության տպավորությունը գալիս է ավանդական կլանների գոյությունից, որոնք մի տեսակ փոխարինում են քաղաքական կազմակերպություններին։