Մենք, այո, կարող ենք ամառային ընդարմացումի մեջ հանգիստ առնել, բայց մենք մենակ չենք: Աշխարհում: ՈՒ աշխարհն էլ, ընդհանրապես, միշտ անհանգիստ է: Միշտ էլ գտնվում է ինչ-որ մեկը, որ բացում է Պանդորայի արկղը, իսկ այնտեղ, հայտնի է, անդորր չկա, կա ավերում: Բայց քանի դեռ Պանդորայի արկղը բացված չէ, այլ ընդամենը կիսաբացվում է, հավաքենք մի հակիրճ խճանկար:

ՆԱՏՕ-ի վերնախավը հիանալի հասկանում է, որ ո՛չ Կենտրոնական Ասիայի, ո՛չ բալթյան երկրներին ներկայումս Մոսկվան չի սպառնում. Ռուսաստանն առաջնահերթ այլ խնդիրներ ունի և խիստ սահմանափակ ռազմաքաղաքական ներուժ։ Այդ պետությունները շահագրգռված են տնտեսական օգնությամբ, ինչը կարող են ստանալ ՆԱՏՕ-ին անդամակցելով:

Մի հետաքրքիր օրինաչափություն. ամեն նոր դար մարդկությունն սկսում է ոչ միայն աշխարհի նոր վերակառուցման փորձերով, այլև սպանության միջոցներն է՛լ ավելի կատարելագործելու ձգտմամբ: Հատկապես, երբ խոսքը պատերազմ մղելու լայնընդգրկուն միջոցների մասին է: Բայց ոչ ոքի համար գաղտնիք չէ, որ պատերազմը միաժամանակ առաջադիմության շարժիչ ուժ է:

Ամառը սկսվեց: Արձակուրդային ամառը: Շոգ ամառը, որը, արևից ու փոշոտ քամիներից բացի, երևանցիներիս խոստանում է տաղտուկ ու անդորր: Քաղաքական` հաստատ: Ասվածը` հնչեց, արվածը` փաստ է: Մնացածը կերևա աշնանը:

Շուտով մեկ տարի կլինի, ինչ Մոսկվայի ու Բաքվի միջև լուրջ կրքեր են բորբոքվել Գաբալայի ռադիոտեղորոշիչ կայանի շուրջ: Մինչ ռուսները բանակցությունների ավարտի վերջնաժամկետ են հայտարարել այս տարվա հունիսը, «բաքվեցի ռազմավարները» շարունակում են չարարկել (ի չարը գործադրել) դա իրենց հաղթաքարտով:

Այն բանից հետո, երբ ԱՄՆ-ը որոշեց Հարավային Կովկասի տարածաշրջանային հակամարտությունների պատասխանատվությունը թողնել Եվրամիությանը (ինչն առավել որոշակիորեն արտացոլվեց ղարաբաղյան հարցի առնչությամբ), որոշ ժամանակ եվրոպական կառույցները փորձում էին ԱՄՆ-ին ցուցադրել իրենց ընդունակությունը` ավելի արդյունավետ ազդեցություն գործելու Հարավային Կովկասի պետությունների, նախ և առաջ Հայաստանի ու Ադրբեջանի վրա:

2012 թվականի Հայաստան: Հանրապետություն: Երրորդը: Գրեթե երկու միլիոն բնակչությամբ: Քաղաքամայր Երևանով: Ապագայի պատմաբանները, եթե հանկարծ, ի տարբերություն իրենց նախորդների, հանդգնեն անաչառ լինել ու քաղաքական համա-հակակրանքներից հրաժարվել` հրաժարվելով նաև ավանդական վարձավճարվածությունից, ի՞նչ են արձանագրելու:

Մեզանում օրինաչափորեն ստացվել է այնպես, որ Քլինթոնն ավելի շատ է Հայաստան գալիս, քան Վանոն: Այնուհանդերձ, Քլինթոնի ամեն գալուց արդիականանում է «հայտնի» միտքը:

Վերջին տարիների հայաստանյան ներքաղաքական պայքարին վերաբերող առաջնային թեմաներից է եղել վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի դեմ ուղղված «PR արշավը»: ՈՒշագրավ է, որ այդ արշավն ուղեկցվել է տարատեսակ մեթոդների կիրառմամբ՝ սկսած ամենակեղտոտ «մուտիտների» տարածումից, վերջացրած «վերլուծականներով»: Պատճառը հասկանալի է. Հայաստանն այն երկիրն է, որտեղ վարչապետի պաշտոնը կարևորագույն նշանակություն ունի թե՛ քաղաքական, թե՛ ֆինանսական առումով (ըստ ճաշակի և ցանկությունների):

Արաբական ասացվածքը փաստում է. «Երկու սուր մի պատյան չեն մտնի, երկու լարախաղաց մի լարի վրայով չեն անցնի»։ Դատելով արաբական աշխարհում, հատկապես «ոսկեբեր» Պարսից ծոցի (ի դեպ, շատ արաբներ այդ ծոցն անվանում են Արաբական) մերձակայքում տեղի ունեցող վերջին իրադարձություններից, այստեղ թե՛ բուռն կրքեր են բորբոքվում, թե՛ օր օրի ավելանում է այն մարդկանց թիվը, ովքեր մտադիր են իրական կյանքում հաստատել ժողովրդական այդ իմաստությունը և պատմության նոր էջ բացել։