«ՈՒ կանգնած ենք ահա ապագայի հանդեպ զարմանալի՜ թեթև, զարմանալի՜ անդեմ՝ մերկության պես տկլոր ու անանցյալ»,- կասեր Չարենցը:
Անցյալ չի մնացել: Էն, ինչ կար մինչ 2020 թվի նոյեմբերի 9-ի լույս 10-ի առավոտը, էլ չկա...
Եթե որևէ մեկը, կամ ինքներս մեզ հարց տանք, թե 19-րդ դարի կեսերից հետո այն ինչն էր, որը եթե չանեինք, ապա այսօրվա մեր վիճակը, հնարավոր է, որ բոլորովին այլ և շատ ավելի գերադասելի լիներ եղածից։
«Պետություն չկա և չի եղել, եղածն էլ նեոգաղութային խղճուկ գոյացություն է» ձևակերպման հետ կապված, ինչքան հասկանում եմ, պետք է բացել փակագծերը, քանի որ արդի տեղական քաղգրագիտությունը, մեղմ ասած, շրիշակից ցածր է։
Հայ ժողովուրդն այսօր ապրում է իր ինքնության ամենախորը ճգնաժամերից մեկը:
Կուզեք անվանեք դա դենացիֆիկացիա: Դա ամենադժվարը տանում են քննադատական մտածողությամբ օժտված մարդիկ:
Նոյեմբերի 9-ի հետ կապված ես շատ ասելիք չունեմ։
Մի բան գիտեմ՝ պետք է գա օր, որ այն ժամանակվա ու այսօրվա ղեկավարը, ով հայտարարեց՝ այսքան զոհ չունենայինք, նույն արդյունքը կլիներ...
Այսօր տարելիցն է, որ Նիկոլ Փաշինյանն իր ստորագրությամբ Ադրբեջանին հանձնեց դիմադրած Արցախի այն շրջանները, որտեղ մտել էր թշնամին։ Բայց նաև պարտավորվեց մի շարք շրջաններ էլ հանձնել՝ առանց կրակոց...
Նոյեմբերի 9-ը Հայոց պատմության սև էջերից է, որի հիմքը դրվել է 2018 թվականին: Իրերը իրենց անունով չկոչողները խեղաթյուրում են իրականությունը: Ոմանք դա անում են գիտակցված, ոմանք՝ ոչ այդքան: Ես էլ կարող եմ փիլիսոփայել և ասել, որ պարտության հիմքերը դրվել են ԽՍՀՄ-ի ժամանակ կամ Տիգրան Մեծի ժամանակ:
Արցախյան 1-ին պատերազմի հաղթանակը մսխվեց։ Այն դարձավ ոմանց հարստացման, կարիերային աճի, անձնական անկման, կործանման, դեֆորմացման աղբյուրը։ Մենք հաղթեցինք պատերազմում ու տանուլ տվեցին խաղաղությունը...