Մեր ողբերգությունն այն է, որ մենք, ընտրություն չունենալով, ընտրել ենք վատի ու վատագույնի միջև և արդյունքում ստացել ենք վատթարագույնը։

Այս քարտեզի համար նորագույն զինյալ պայքարի արդյունքում` հատկապես 1973 թվականից սկսած, զոհվել են աննկուն մարտիկներ;

Երբեմն տեսնում ես երիտասարդ մեկին, ով նախարար է, տեղակալ կամ սրանց մամլո խոսնակը, զարմանքից ու նողկանքից քար ես կտրում. ինչպե՞ս կարելի է այսքան երիտասարդ ու այսքան փչացած լինել, ե՞րբ են հասցրել էս չափի ստախոս ու աննամուս դառնալ:

Լավ, ընդունենք, որ ճիշտ եք՝ ժողովուրդը որակական հետընթաց է ապրել։ Կարող եք ժամերով ու տարիներով նկարագրել այդ հետընթացը, դրա պատճառները, հետևանքները։ Բայց ախր կարելի է, չէ՞, դա երկու խոսքով էլ ձևակերպել՝ ժողովուրդը ենթարկվում է ուժեղին։ Կարող եք ասել՝ այդ պահին ուժ ցույց տվողին, առանձնապես բան չի փոխվում։

Մենք մեր կոտրած ձեռքով մեր հայրենիքի վերջին պատառը՝ Արցախից մ նացած պատառիկով, հանձնում ենք թշնամուն և այդ աստվածանարգ ու դժոխքի կրակներում հավերժ այրվելու դատապարտված արարքը նողկալիորեն արդարացնում ենք՝ ասելով՝ որովհետև նախկինները ողջ են, ապրում են, դեռ շնչում են: Որովհետև Ռոբերտ Քոչարյանը՝ որպես շարքային քաղաքացի, քայլում է ցուցարարների հետ, որովհետև Սերժ Սարգսյանի եղբորորդին մասնակցում է երթին: Որովհետև Մստոյի բեղը ծուռ է, դրա համար էլ երկրպագում ենք մեր հայրենիքը թուրքին հանձնողին:

Վերջ տվեք երեխայական խաղիկներին, հիմա էլ, թե՝ Ամերիկան համաձայն չէ, որ ազգային փոքրամասնությունը լքի Ադրբեջանը։

Երբեք ոչ մեկին չեմ մեղադրել նրանցից, ովքեր դեմ էին Սերժ Սարգսյանին։ Ամեն մարդ իրավունք ունի դեմ լինելու։

Մորթապաշտության, անինքնասիրության, տգիտության, ապաշնորհության ու ապիկարության, դիլետանտության ու քծնանքի դրսևորումներ, ինչքան ասես, որ տեսանք ընդամենը մեկ շաբաթում:

Ի սկզբանե, ամենամեծ սխալն ու բացթողումը եղել է այն, որ մեր պետության անկախություն ձեռք բերելու հենց հաջորդ օրվանից, պետական մակարդակով և պետության հովանավորությամբ, չստեղծվեց պատմաբանների հանձնաժողով, որոնք կուսումնասիրեին արխիվային փաստաթղթերը , ու ըստ այդմ ` դպրոցական ու բուհական դասագրքերն ու ուսումնական ձեռնարկները կգրվեին ու կկազմվեին պատմական ճիշտ փաստերի վրա։

20-րդ դարի սկզբում և 1991 թվականից հետո հայ քաղաքական գործիչների մոտ ձևավորվել է կեղծ համոզմունք, միամտություն, նույնիսկ, ինչ-որ տեղ՝ մեծամտություն, որ Հայաստանն ուղիղ ձևով կարող է հարաբերություններ ունենալ Արևմուտքի հետ և շահել։