Վերջին շաբաթներին Նիկոլը ավելի ու ավելի մոլեռանդությամբ է համոզում Ադրբեջանին՝ ստորագրել, այսպես կոչված, «խաղաղության պայմանագիրը»՝ առաջարկելով նույնիսկ կիսատ տարբերակով գնալ այդ արարողությանը։

Իջևան քաղաքի բնակիչները բողոքում են, որ վառելափայտ չեն կարողանում ձեռք բերել։ Ամեն աշուն Տավուշի մարզի սահմանամերձ գյուղերի ընտանիքներին մինչև 8 խորանարդ մետր թափուկ վատելափայտ էր տրվում՝ անտառում ինքնապատրաստմամբ, սակայն այս տարի Իջևան համայնքում այն չի տրվել, Նոյեմբերյան համայնքում էլ այն տրվել է սահմանափակ քանակով՝ միայն ընտանեկան նպաստառու ընտանիքներին։

1722-ին աֆղանները գրավեցին Իրանի մայրաքաղաք Սպահանը եւ գլխատեցին Հուսեյն շահին։ Իրանի թուլացումից փորձեցին օգտվել ռուսներն ու օսմանցիները։ Ռուսական զորքերի կասպիական արշավանքից մեկ տարի անց՝ 1723-ի հունիսին, օսմանյան բանակը գրավեց Թիֆլիսը եւ շարժվեց դեպի Արարատյան դաշտ ու Արցախ։

Ինձ մոտ հարց է առաջացել, թե ինչու Փաշինյանը չմասնակցեց Բայդենի կազմակերպած հրաժեշտի ընդունելությանը՝ Նյու Յորքում:

Իսրայելական բանակի հետևակը մուտք է գործել Լիբանան, իսկ հրետանին ընդլայնում է հարձակումների աշխարհագրությունը. հրետակոծվում է Լիբանանի տարածքը։

Դեմոկրատիա ասվածը, իր դեմոկրատական ընտրություններով, մի մոտեցում է մարդկանց կյանքի կազմակերպման գործին, որը, անկախ իր բուն իմաստից ու ստեղծման շարժառիթներից, իր դասական տեսքով շատ կարևոր դեր է ունեցել արևմտյան քաղաքակրթության հզորանալու ու դոմինանտ դիրք գրավելու պրոցեսում։

Լուր առանք, որ սահմանի վրա էլի պրովոկացիա ա եղել. հաճախ էր լինում, արդեն սովորել էինք։ Մյուս օրն իմացանք, որ լուրջ պրովոկացիա էր։

2020 թվականից Իջևանի գինու-կոնյակի գործարանի կողմից ապօրինի կերպով Աղստև գետի հունը փոխելու, գետի հունում երկար, մեծ բետոնե պատ կառուցելու հետևանքով դենդրոպարկը մնացել է առանց ոռոգման ջրի, ծառայգում չորացել են շուրջ 25 000 տնկիներ, 1500-ից ավելի հազվագյուտ ծառեր ու թփեր, որոնցից մոտ 250 տեսակը դենդրոպարկում արդեն վերացել է։

Եթե կարճ անդրադարձ ունենանք Փաշինյանի նյույորքյան այցին, երեք արձանագրումներ կարող ենք անել. 1. Փաշինյանի քաղաքականությունը դարձյալ տեղավորվում է պատրանքների, իր պրիմիտիվ պատկերացումների վրա: Պատահական չէ նրա զույգ ելույթների երկու կարգախոսները՝ «Ապագա կա» և «Լավ ասենք, որ լավ լինի»

Մեկուկես տարի առաջ մեր շենքում նոր վարձակալ հայտնվեց: Կույր էր, ու չնայած ընտանիքը՝ տղան, հարսը, մայրը, թոռնիկը հոգատար մարդիկ էին, անմարդամոտ էր թվում: Որոշակի ժամի, առավոտ, տղան, կամ մայրը նրան բակ էին իջեցնում, տեղավորում փոքրիկ պուրակի ցայտաղբյուրի կողքի նստարանին, իրենք վերադառնում առտնին հոգսերին: Տղամարդը, համակերպված վիճակին, գլուխը կախ, համրիչի հատիկներն էր ետ ու առաջ գցում, միշտ անտարբեր նրանց հանդեպ, ովքեր նստում էին զրուցարանի ազատ տեղերում: