Արցախը հայաթափվելուց, այսքան աղետներից հետո ԱԺ-ի ընդդիմադիր, առավել ևս, իշխանական պատգամավորները հրաժարական չեն տալիս։ Հիշո՞ւմ եք 2018-ի մայիսի 8-ը, երբ ՀՀԿ պատգամավորների մի մասը քվեարկեց Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետ ընտրվելու օգտին։ Ինչը կամ կամ ովքեր 2018-ին ՀՀԿ-ին հարկադրեցին լուծարել մեկ տարի առաջ՝ 2017-ի ապրիլի 2-ին ընտրված խորհրդարանը, որպեսզի նոր ընտրությունների արդյունքներով Նիկոլ Փաշինյանը լիակատար իշխանություն ունենա։

Հայոց քաղաքագիտության թշվառությունը և ծեծը անմիջական կապի մեջ են այլևս։

Մենք գուցե շոշափելիորեն չենք նկատում, բայց Հայաստանում քաղաքացիական պատերազմ է՝ հոգևոր-քաղաքակրթական արյունալի պատերազմ։ Բարիկադավորվել են իրարամերժ և հակոտնյա ուժերը և պատրաստ են հաշվեհարդար տեսնել, վրեժ լուծել միմյանցից։

Անառակ որդու առակը, թերևս, ամենահայտնի տերունական առակն է։ Այն հազար անգամ մեկնաբանվել ու վերլուծվել ու բացատրվել է թե՛ եկեղեցու հայրերի, թե՛ նոր շրջանի մարդկանց կողմից, ու միևնույն է՝ այս առակն ավելի հարուստ ու խորն է թվում, քան բոլոր-բոլոր մեկնությունները՝ միասին վերցրած։

Երեք ու կես տարի է, ինչ գտնվում ենք ցուգցվանգի մեջ, երբ յուրաքանչյուր քայլ է՛լ ավելի է վատացնում մեր վիճակը։

Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը՝ Հայաստանի անդամակցությունը ՀԱՊԿ-ում սառեցնելու մասին, Հայաստանի դեմ ռազմական հարձակումը անխուսափելի դարձնելու մասին էր։

ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Յենս Ստոլտենբերգը մեղադրում է Չինաստանին նրանում, որ իր գործողություններով սպառնալիք է առաջացնում դաշինքի համար։ Եվ ամենազավեշտալին սպառնալիքի մեկնաբանությունն է. «Չինաստանն ապօրինի մոտենում է ՆԱՏՕ-ի սահմաններին, այն դեպքում, երբ ՆԱՏՕ-ն Ասիա չի գալիս։ Մենք տեսնում ենք Չինաստանին Աֆրիկայում, երկրագնդի մյուս ծայրամասերում։ Մենք տեսնում ենք Չինաստանի ձգտումը` զբաղեցնելու մեզ համար կարևոր հանգույցներն ու ենթակառուցվածքները»։

Այսպեսի բառերով ողբերգեր են հյուսվում, երբ հայերը սպասում են Արևմուտքից օգնության, մասնավորապես՝ Ֆրանսիայից:

Մենք ազգովի հպարտանում ենք 80 տարի առաջ երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ գնդակահարված Միսաք Մանուշյանով (և ճիշտ ենք անում), բայց չգիտենք 6 ամիս առաջ՝ սեպտեմբերի 19-20-ին, Արցախում հերոսական կռիվ տված մոտ 250 մեր զոհված տղերքի անունները, որոնք կանգնեցին ադրբեջանական զորքի դիմաց՝ շատ լավ հասկանալով, որ գնում են գնդակահարության։ Գիտեին, որ մենակ են ու զոհվելու են, որովհետև այսօրվա Հայաստան պետությունը մեր հայրենիքն ամբողջությամբ չի ընկալում, ու այսօրվա Հայաստանը չունի որևէ դաշնակից։ Ոչ միայն տղաների անունները չգիտենք` պետական մակարդակով, չենք էլ հիշում նրանց, չենք գիտակցում նրանց արածը, նրանց վերջին արցախյան հերոսամարտը, չենք հիշում նրանց երեխաների, ընտանիքների, նրանց Մելինեների մասին։

2018 թ իշխանազավթումը ուներ մի քանի նպատակ, պատվիրատուներից Արևմուտքի համար առաջնային է ռուսական զորախմբի ամբողջական հեռացումը, թուրքական աշխարհի համար` պանթուրքիզմի ծրագրերի իրականացումը` Արցախի ամբողջական հայաթափում, Հայաստնի ինքնավարության վերացում: