Նստացույց եք անում, գոնե Բրիտանիայի, ԱՄՆ-ի և ԵՄ-ի դեսպանատների առաջ դա արեք: Ճիշտ է, մեծ քաղաքականության մեջ էմոցիաներ ու խիղճ չկա, այլ կան շահեր, ու Ալիևը Արևմուտքի աջակցությամբ է Արցախի շրջափակումը կազմակերպել, ԵՄ-ի ներկայացուցիչն էլ Խանքենդի անվանումն է օգտագործում, ու Աղդամից են ուզում ճանապարհ բացել, Հայաստանում իրենց գործակալին էլ Պրահայում ճանաչել տվեցին Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, սակայն այստեղ կա մի նրբություն:

Ինչքան էլ դժվար է, առաջարկում եմ մեր վիճակին մի պահ նայել կողքից։ Հայաստանի իշխանությունը հաշվետու չէ ժողովրդի առաջ։ Մեզ վերաբերվում են որպես «ռազմագերի հասարակության»։ Բրյուսելի հանդիպումից հետո երկրի գործող վարչապետը հարկ չի համարում խոսել հասարակության հետ, ու մենք Շառլ Միշելից ենք տեղեկանում զարգացումների ու պայմանավորվածությունների մասին։

Երբ ես ասում եմ, որ խորհրդարանական ընդդիմությունը ինստիտուցիոնալ տապալման մեջ է, ոմանք նեղանում են, թեև ես խոսում եմ բացառապես ինստիտուտի մասին, և երբեք կասկածի տակ չեմ դրել անհատների հայրենասիրությունը։

90-ականներին Արցախում տանկեր չկային, բայց մեզ հաջողվեց սկզբում որսորդական հրացաններով, հետո թշնամուց խլված ավտոմատներով, ապա հրետանիով, տանկերով, հետո արդեն դաշնակիցներից ձեռք բերած խոշոր զենքերով հաղթել Ադրբեջանին։

Եթե Նիկոլը Արցախի փոխարեն փորձեր Ադրբեջանին հանձնել, ասենք, Տերյան-Մոսկովյան խաչմերուկը, Հայաստանում նույն արձագանքն էր լինելու, և «խաղաղության օրակարգի» նույն ընկալումը։

Արցախցին ոչինչ չունի կորցնելու, բացի այն շղթաներից, որով նրան շղթայել են Նիկոլն ու Արայիկը:

Վարչապետը դժգոհ է, որ կան թանգարաններ, որտեղ մեկ մարդ է մտնում և առաջարկում է այդպիսի թանգարանները փակել։

Քանի դեռ կրքով-ցասումով, սկզբունքային ու անշիջելի ատելությամբ ենք նայում նախկիններին, քանի դեռ յուրօրինակ ուրախությամբ, խանդավառությամբ ու անմիտ ոգևորվածությամբ մեղադրում ենք նախկիններին, ուրեմն չենք զղջում, որ թավիշներ բերեցինք երկրի իշխանության գագաթ, ուրեմն չի եղել ու չկա «ապաշխարած հեղափոխական»:

Էրդողանը Վիլնյուսում բարձրաձայնել է ռուս խաղաղապահների 2025թ. հեռանալու պարտավորության անխափան կատարման անհրաժեշտությունը: Փաստորեն, մնաց մի մեկուկես տարի: Շատ քիչ ժամանակ է մնացել, իսկ բանակցությունների արդյունքը դեռ զրոյական մակարդակի վրա է: Ի դեպ, պայմանագիր կնքելը մի բան է, դրա իրագործման մեխանիզմներ ստեղծելը լրիվ այլ գործ է: Պատմության փորձը ցույց է տալիս, որ կնքված պայմանագրերի լրիվ իրականացման տոկոսը շատ ցածր է: Դասական օրինակը 1939 թ. Ռիբենտրոպ-Մոլոտով պակտն էր, որը խորհրդագերմանական չպատերազմելու մասին էր: Կանխազգում եմ, որ ինչ էլ ստորագրվի Արցախի մասով, թուրքական տանդեմը չի կատարելու: Ժողովուրդն էլ ռուսական զորքի հեռանալուց հետո, բացառված չէ, որ դրանից էլ առաջ հեռանալու է Արցախից: Թերևս, ոչ մի կողմի վրա այլևս հույս դնել չի լինի: Արևմուտքը կերակրում է կոչ-հայտարարություն-որոշումներ-ցավակցություններով, ռուսական կողմը այնպես է խրված, որ հիմա ռեսուրս չունի ակտիվություն ցուցաբերելու համար, և հայտնի չի՝ ինչ է անելու: Իրանը ևս հանուն մեզ պատերազմի մեջ չի մտնի: Այն, որ ասում են մեր փրկությունը մեր հզորության մեջ է, և որը ես լուրջ չէի համարում, հիմա կարծում եմ, որ միակ լուծումն է: Նայում եմ հեռուստացույցով բանակի մասին հաղորդումը՝ զինվորականները ցույց են տալիս իրենց վարպետությունը, դա լավ է, բայց ժամանակակից պայմաններում անվտանգության առումով ոչ մի նշանակություն չունի: Մեկ ու կես տարում, եթե Հայաստանը կարողացավ ձեռք բերել հզոր հարվածային զինատեսակներ, որոնք կերաշխավորեն հակառակորդի ոչնչացումը կամ կործանարար պատասխան հարվածը, պետությունը կմնա, Արցախում էլ հայեր կապրեն:

«Ժողովուրդները կենդանիների և նրանց խարակտերիստիկ բնազդների դիմակի տակ ցուցադրեցին մարդկանց բնավորությունները և տիպերը, դասակարգային հատկությունները, մարդկանց կրքերը, ձգտումները, թերությունները և հիմարությունները: Ձաղկեցին, ծաղրեցին, խարազանեցին բարոյական այդ պակասությունները, այլանդակությունները»,- գրում է Ավետիք Իսահակյանը Իվան Կռիլովի առակների հայերեն հրատարության առաջաբանում («Առակներ» Հատընտիր, 1944թ. «Հայպետհրատ»):