Սևաչյա իմ տխուր Շահանե՛

Շահանե՛, սևաչյա իմ տխուր Շահանե՛,

Շահ Նամեն շուրթերիս հարավից ես եկա,

խոնարհմամբ թովչանքիդ` լոկ քաջանց այն վայել

ու անզուսպ անձկությամբ` ծնկներիդ հեկեկա՜մ:

Տարագիր պոետիս բախտը լա՞մ` չգիտեմ,

թե արդեն որբացյալ հովերի իմ լեռան.

վա՛խ, օտար այս եկրում, ուր վերջից հետինն եմ,

կամ «օտար» այն երկրի` երազներն ուր մեռա՛ն:

Շահանե՛, սևաչյա իմ հպա՛րտ Շահանե,

չպարտվող իմ ոգուն` ա՛ռ, նեցուկ դու եղիր,

կծաղկի՛ իմ խոսքը վաղ թե ուշ` հա՛խ մե՜կ է

ու մեկեն կպոկվենք այս զազիր կեղևից:

Այլ եզերք ու այլ ափ` հեքիաթից էլ այն կողմ,

իրավ կա՛, սևահոն իմ կարո՜տ Շահանե՛,

սերն անուշ թե լինի` սևասիրտ ոչ մի հողմ

չի կարող սասանել և ոչ էլ` մեզ ... վանե՜լ:

25.08. 2014 թ.

Աշոտ ՄԻՐԶՈՅԱՆ

Մեկնաբանություններ