Էթիկ և բարոյական չէ համադրել Արևմտյան Հայաստանի կոնցեպտը «Արևմտյան Ադրբեջանի» կոնցեպտի հետ։ Առաջինը պատմաաշխարհագրական հասկացություն է՝ 1915-23թթ․ Հայոց ցեղասպանության, հայրենազրկման առանձնահատկությունը շեշտող ժողովրդի պատմական հիշողության կոնստրուկտ։ Երկրորդը՝ ռազմավարական մտքի պրոդուկտ: Այն պետական քաղաքականություն է և ժամանակակից հիբրիդային պատերազմում կիրառելի գործիք՝ կազմաքանդելու օպոնենտ պետության ներքին էկոհամակարգը։

Որևէ մեկին հաղթելու համար գործուն միջոցներից մեկը նրան հուսահատեցնելն է և իր ուժերի նկատմամբ անվստահություն ներշնչելը։

Հասարակության ինտելեկտուալ մակարդակը և նրա ունակ ու կարող մարդկանց մտքերի մասշտաբն ու խորությունը ուղիղ գծով կախված են պետականության գործունեության մասշտաբից ու դրա լրջության չափից։

Իբր թե վերլուծաբան է, այլ ոչ՝ երկրի առաջնորդ, վերլուծում է Ալիևի ասածը․«Թերևս Բաքուն փորձում է տարածաշրջանում էսկալացիայի լեգիտիմություն ձևավորել»...

Քեզ հետ կապված հարցերում հզորների մեկը մյուսին բանի տեղ դնելը չպետք է շփոթել նրանց կողմից քեզ բանի տեղ դնելու հետ։

Համատեղ նորմալ կյանք կառուցելու համար շատ մեծ կարևորություն ունի հոգեբանորեն մեկը մյուսին տարբեր իրավիճակներում հանդուրժել կարողանալը և միասնական նպատակ հետապնդելը։

Եթե շարունակաբար փորձում ենք խորանալ այսօրվա մեր աննախանձելի վիճակի բուն պատճառների մեջ և, վերջապես, հասկանալ վերջին 30, ըստ էության, աննպատակ տարիներին մեր ընթացքը որոշող հիմնական ուժերն ու մոտիվները, ապա բազմաթիվ հարցեր են առաջանում, որոնք պետք է ուղղել երկրի ճակատագիրը մեկը մյուսին պաս տվող ղեկավարներին։

Այն հանգամանքը, որ օտար ուրիշի ռացիոնալ միջավայրում, ինչպես նաև նույն օտար ուրիշի շահի վրա հիմնված շատ թե քիչ բարյացակամ ու ռացիոնալ կառավարման պայմաններում մենք իսկապես ունենք եզակի քաղաքակրթական հատկություններ, կարող է որոշիչ դառնալ մեր հետագա ճակատագրում։

Երբ մթնոլորտը հագենում է տգիտությամբ, հասարակության մեջ բոլոր տեսակի տխմարների ու տխմարությունների առաջ այլևս ոչ մի փակ ճանապարհ չի մնում։

Առ այսօր մարդկությունը, ֆինանսատնտեսական ու ռեսուրսային բազայի հիման վրա, առաջնորդվել է ռազմաքաղաքական դոմինանտության սկզբունքով ու ձգտումով, որն իր էությամբ մաքուր ուժային մոտեցում է գոյության պայքարին։