Երկար ժամանակ ենթադրվում էր, որ մարդկային սովորությունը` ինքն իր հետ խոսելու, եթե ոչ շիզոֆրենիայի, ապա, որոշ հոգեբանական առումներով` հոգեկան խանգարման նշան է: Ամերիկացի գիտնականները, ուսումնասիրելով երևույթը, եկել են համոզման, որ դա իրականությանը չի համապատասխանում:
Նրանք անցկացրել են տարբեր փորձարկումներ, և արդյունքում պարզել են, որ ինքն իր հետ խոսելու սովորությունը ոչ թե վնասակար է, այլ ավելի շուտ`օգտակար ուղեղի համար:
Փորձերից մեկն այսպիսին է. հավաքվել են երկու խումբ կամավորներ: Երկու խմբերի ներկայացուցիչները փնտրել են սենյակում թաքցրած առարկաներ:Եթե առաջին խմբի փնտրողները փնտրել են առարկաները խոսելով, բարձրաձայն ենթադրություններ անելով և մեկնաբանելով`թե որտեղ կարող է լինել թաքնված իրը, ապա երկրորդ խմբի ներկայացուցիչները դա արել են լուռ: Արդյունքում`խոսղններն ավելի հեշտ և արագ են կատարել իրենց հանձնարարությունը քան լռողները:Գիտնականները կարծում են, որ արդյունքին ժամանակին հասնելու երկու կողմերի գործողությունների տարբերությունը կապված է նրա հետ, որ խոսելը լուսավորում է մտքի աշխատանքը և նպաստում ավելի արագ օպտիմալ լուծումներ գտնելուն:
Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ