Այսօր մեր օրերի տաղանդավոր, վաղամեռիկ բանաստեղծուհի ՄԱՐՈ ԵՐԿՆԱՓԵՇՅԱՆԻ ծննդյան օրն է:

Խամաճիկային պետությունը (ռուսերեն՝ Марионеточное государство, անգլերեն՝ Puppet State), մի այնպիսի քաղաքական միավոր է, որը թեև արտաքուստ դրսևորում է ինքնիշխան անկախության նշաններ, իրականում չունի իսկական ինքնավարություն և վերահսկվում է դրսից...

Նկատե՞լ եք՝ Թուրքիան, հենց նեղն է ընկնում, իսկույն Ղրիմն է հիշում, որ այն ուկրաինական է, որ այն ենթակա է վերադարձի և այլն։

Երեկ Գեղարքունիքի մարզային «Գեղամա» հեռուստաընկերության լուրերի թողարկումն էի նայում։ Թողարկման ամենակարևոր առաջին լուրն այն էր, որ մարզի հանրակրթական դպրոցներին պետությունը 2-ական հեծանիվ է նվիրել, որպեսզի դպրոցական թիմերը որոշ ժամանակ մարզվեն՝ Նիկոլ Փաշինյանի նախաձեռնած «Վարչապետի գավաթ» մրցմանը հաջող մասնակցելու համար։

Վերջին շրջանում ամեն օր Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը հայտարարում է, որ Նախիջևանի ուղղությամբ հայկական կողմը կրակ է բացել ադրբեջանական դիրքերի վրա։

Քանի դեռ Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը բաքվի բանտերում է, քանի դեռ արժանի գեներալներ Դավիթ Մանուկյանն ու Լևոն Մնացականյանը իրենց զորամասերում չեն, քանի դեռ Արկադի Ղուկասյանն ու Բակո Սահակյանը չեն վայելում իրենց վաստակած հանգիստը, որպես արժանի ղեկավարներ, քանի դեռ Դավիթ Բաբայանը չի վերադարձել իր դիվանագիտական առաքելությանը, քանի դեռ Ռուբեն Վարդանյանը չի վերադարձել այնտեղ, որտեղից եկել է, քանի դեռ Դավիթ Իշխանյանը Արցախի խորհրդարանում՝ իր համար նախատեսված տեղում չէ, քանի դեռ արայիկ հարությունյանը հայկական բանտում չէ՝ պետական դավաճանության համար, ես խորապես ԹՔԱԾ ՈՒՆԵՄ, թե աշխարհում ով է ում կոտոrում, ով է ում հետ պատերազմում, ով է, ում տարածքն ու բաժինը զավթում, թքած ունեմ, թե նիկոլի աթոռի համար քանի զոմբի էշ նահատակ կդառնա ու նիկոլի նստատեղը պահող քանի ոստիկանի հարցերը՝ ինչ-որ մեկը կլուծի։

Ասել էի, որ Ախուրյան համայնքում գործում է առերևույթ կազմակերպված հանցավոր խումբ, կոռուպցիոն բուրգ, որի նպատակը համայնքային բյուջեի, սուբվենցիոն միջոցների հափշտակությունն է:

Ադրբեջանի «խաղաղության օրակարգը» պատեհ պահին նոր ռազմական հարձակումն է։ ՀՀ իշխանությունների «խաղաղության օրակարգը», թղթի կտոր ստանալով, վերարտադրման հնարավորությունն է։ Բա ո՞րն է Հայաստանի իրական խաղաղության օրակարգը...

Ցանկացած բարդության պրոբլեմի անալիզի ժամանակ շատ կարևոր է անաչառության և օբյեկտիվության ապահովումը, որը պահանջում է իրադարձությունների մասնակցի կողմնակալ մոտեցման փոխարեն զինվել դրանց անկողմնակալ դիտորդի դերով...

Նիկոլ Փաշինյանի հռչակած՝ տարածաշրջանում խաղաղության դարաշրջան բացելը, խաղաղության խաչմերուկը, Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագրի կնքումը սուտ դուրս եկան։ Ադրբեջանը չհամաձայնեց նույնիսկ խաղաղության պայմանագրի կիսատ-պռատ, «կռտած» տարբերակին։ Իլհամ Ալիևը, հանձին Նիկոլ Փաշինյանի, ոսկե ձկնիկ է բռնել, որը բավարարում է նրա պահանջները, Իլհամն ինչո՞ւ պետք է ստորագրի խաղաղության պայմանագիր, իրեն սահմանափակի իրավական պարտավորությամբ։