Հասարակությանը պետք չէ խաբել խոստումներով, թե իշխանափոխության դեպքում ամեն ինչ դեպի լավն է գնալու: Հասարակությանը պետք չէ զրկանքների գնալու կոչեր անել, որովհետև մեր հասարակության ազնիվ հատվածն արդեն քառորդ դար է, ինչ զրկանքներ է կրում, իսկ պտուղները ճաշակում են սրիկաները: Հասարակությանը պետք չէ մոլորեցնել անիրական, անհող գաղափարներով, որովհետև դրանց ոչ ոք այլևս չի հավատում:

Աշխարհում ամենահարուստ մարդկանց թվով առաջինը Տոկիոն է: Նման ուսումնասիրություն իրականացրել է բրիտանական WealthInsight ընկերությունը: Տոկիոյում են ապրում ամենաշատ միլիոնատերերը` շուրջ 461 հազար: Երկրորդ տեղը զբաղեցնում է Նյու-Յորքը, որտեղ ապրում են 389 հազար միլիոնատերեր: Այս քաղաքը զիջում է Տոկիոյին միայն այն բանի համար, որ նյույորքցի շատ հարուստներ նախընտրում են մշտապես բնակվել փոքրիկ քաղաքներում, ասենք, Գրինվիչում, որտեղ ապրում են 350 միլիոնատերեր:

Շաբաթվա ուշագրավ հայտարարությունը ՀՀ-ում ԱՄՆ-ի դեսպան Ջոն Հեֆերնինն է՝ հայաստանյան վերջին ընտրությունների և ընդդիմության առնչությամբ: Հետաքրքիրն այն է, որ պարոն Հեֆերնը կենտրոնացել է ընդդիմության վրա, և նրա գնահատականներն էլ վերաբերում են հենց ընդդիմությանը:

Աշխարհում երեխա ունենալու և դաստիարակելու համար ամենաանբարենպաստ երկիրը Կոնգոն է: Այս մասին գրում է BBC-ին` վկայակոչելով Save the Children կազմակերպության տվյալները: Իսկ ամենալավ երկիրը Ֆիլանդիան է, երկրորդ և երրորդ տեղերում են Շվեցարիան և Նորվեգիան, նրանց հաջորդում են Իսլանդիան և Հոլանդիան:

Ազատամարտիկ, պահեստազորի գնդապետ Վոլոդյա Ավետիսյանը հայտարարություն է տարածել նստացույց սկսելու մասին, որում ասվում է. «Հայաստանի կառավարությունը, կոպտորեն խախտելով ՀՀ սահմանադրության և օրենքների պահանջները, անտեսում է ազատամարտիկների, զինառայողների և նրանց ընտանիքների անդամների սոցիալական իրավունքները»:

«Հայաստանում սեքսապաթոլոգներին դիմողների քանակն ավելացել է: Արդեն էլ չեն թողնում դանակը ոսկորին հասնի, բժշկի են դիմում»,-այսօր իր հրավիրած ասուլիսում, որը նվիրված էր սեքսապաթոլոգների օրվան, ասաց սեքսապաթոլոգ Վրեժ ՇԱՀՐԱՄՅԱՆԸ:

ԼՂՀ պաշտպանության բանակի հյուսիսային ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկի տարածքում է գտնվում Սուրբ Ամենափրկիչ վանքը:

Մայիսյան հաղթանակների օրերին մեր հասարակական, մշակութային գործիչներից հաճախ ենք լսել, որ մենք մեր հաղթանակներին չենք կարողանում տեր կանգնել, ըստ արժանվույն չենք գնահատում և այլն: Լսում ենք նաև, որ նոր սերունդը չի կարդում, չի ճանաչում Արցախյան պատերազմի հերոսներին, չգիտի մեր նորօրյա պատմությունը: Մի քանի տարի առաջ հեռուստատեսությամբ ցույց էին տալիս ավարտական դասարանների աշակերտների, որոնք չգիտեին, թե ինչ օր է Մայիսի 9-ը, պատկերացում չունեին Ղարաբաղյան ազատամարտի մասին: Իսկ որտեղի՞ց պետք է պատկերացում ունենային: Դպրոցական, բուհական դասագրքերից, որտեղ չկա մեր հաղթանակների մասին որևէ հիշատակում, որտեղ անցյալ դարի իննսունականները հիշատակվում են որպես «ցրտի և մութի տարիներ», որտեղ խոսվում է միայն տնտեսական անկումների մասին:

Անկախացած Հայաստանում, երբ սովետամերժ տրամադրությունները ոչ միայն թարմ էին, այլև կատաղի, շատ փողոցների անուններ փոխվեցին, Լենինի արձանը հանվեց ու նույնիսկ մայիսի 9-ը, որպես հաղթանակի տոն, վերացավ պաշտոնապես: Հայրենական պատերազմի վետերաններն ընդվզեցին, թեև նրանց ընդվզոցը իրենց ներսում էր` իրենց երազած անկախ Հայաստանում օրացույցներից ջնջեցին իրենց բաժին հաղթանակի օրը որպես տոն: Իմ լավ բարեկամուհի տիկին Վերգուշը` Վերգինե Ավետիսյանը, ում 17-ը լրացել էր պատերազմի դաշտում` ռմբակոծության տակ, և ով մինչև Ռումինիա էր հասել, ուներ մեդալներ, շքանշաններ, ամեն տարվա մայիսի 9-ին հաղթանակի օրվա միջոցառումների պատվավոր հյուրն էր: Երբ ասվեց, որ դա հայերի պատերազմը չի եղել, այլ Սովետական Միության, նեղվում էր. «Ախր դա իմ կյանքն է, իմ պատմությունն է, ոնց են մոռանում, որ մենք կռվեցինք»: Տիկին Վերգինեն արդեն ողջ չէր, երբ Մայիսի 9-ը, որպես հաղթանակի տոն, վերականգնվեց:

Չգիտես, ինչու հիշեցի՝ երբ հյուրընկալվել էի Կարեն Քոչարյանի “Կենդանի մատյան”-ին, հաղորդավարն ինձ հարց տվեց. - Այ Դուք, այդքան խոսում եք անապահովների մասին, եթե նրանք այդքան շատ են, ինչո՞ւ, ուրեմն, չեն համախմբվում, ինչո՞ւ չունեն առաջնորդ, ճիշտ այնպես, ինչպես ժամանակին եղել է նոր զարգացող շատ երկրներում: