Նախիջևանից Բաքու Հեյդար Ալիևի վերադարձի ժամանակներից ի վեր հայկական երկու պետությունները շարունակ բախվում են ապշերոնցիների ագրեսիվ պետքարոզչությանը, որը հիմնված է այն ստահոդ վարկածի վրա, թե իբր «հայերը օկուպացրել են Ադրբեջանի տարածքի 20 %-ը»։

Մի չարչարվեք թարգմանել: Ընդամենը մեջբերել եմ Պոլ Գոգենի կտավի անվանումը` «Որտեղի՞ց ենք գալիս: Ո՞վ ենք մենք: Ո՞Ւր ենք գնում»: Թաիթիում աշխարհից հեռացած Գոգենն այս կտավը նկարում էր իբրև կտակ` մահից առաջ: Ավելի ստույգ` ինքնասպանությունից: Էլ ավելի ստույգ` ինքնասպանության մտադրությունից: Նկարեց, թույնը վերցրեց, գնաց լեռները` մեռնելու, չափազանց շատ խմեց ու ընդամենն ամբողջ գիշեր տառապեց սրտխառնուքից ու փսխուքից, բայց սեպը սեպով են հանում, ու` ձախողված ինքնասպանությունը սպանեց դեպրեսիան: Գոգենը սկսեց նկարել: Նորից ու նորից: Որովհետև նկարչի օրակարգում միշտ ու միշտ բոլոր կետերը ունեն մեկ անուն` նկարել:

2013-ի վերջերից արդեն պարզ էր, որ 2014-ը ներքաղաքական պայքարի մասով բավականին թեժ է լինելու: Ընդդիմության առաջնորդի դերակատարությունն աստիճանաբար անցնում է ԲՀԿ-ին, և հենց Գագիկ Ծառուկյանի ղեկավարած կուսակցությունն էլ փորձելու է փոխել ներքաղաքական պայքարի տրամաբանությունը՝ աստիճանաբար ստիպելով ՀՀԿ-ին գնալ կառավարության ղեկավարի փոփոխության: Միևնույն ժամանակ բավականին ծանր կացության մեջ են հայտնվել այլ ընդդիմադիր ուժերը՝ ՀԱԿ-ը, ՀՅԴ-ն և «Ժառանգությունը»: Վերջինս այդպես էլ չկարողացավ պահպանել 2013-ի փետրվարին կայացած նախագահական ընտրությունների արդյունքում ձևավորված շուրջ կեսմիլիոնանոց ընտրազանգվածը և ստիպված է համակերպվել այնպիսի նոր խաղի կանոններին, որի պայմաններում առաջին ջութակի դերակատարությունը վերապահված է ԲՀԿ-ին:

Եվ այսպես, Սիրիային նվիրված տխրահռչակ «Ժնև-2» խորհրդաժողովն արդեն հետևում է մնացել։ Ճիշտ է, դա, այնուամենայնիվ, դժվար է անվանել լիարժեք միջազգային խորհրդաժողով, և այն էլ` Ժնևում։

2014 թ. հունվարի լույս 20-ի գիշերը ղարաբաղա-ադրբեջանական շփման գծի հյուսիսարևելյան (Ջրաբերդ) և հարավարևելյան (Կորգան) ուղղություններում արձանագրվեց Ադրբեջանի ԶՈՒ դիվերսիոն խմբերի միաժամանակյա թափանցման փորձ։ ԼՂՀ ՊՆ մամուլի ծառայության պաշտոնական հաղորդագրության համաձայն, Արցախի ՊԲ առաջապահ ստորաբաժանումները, հավաստանշելով ադրբեջանական դիվերսիոն խմբերի գործողությունները, երկու ուղղություններում էլ անցան կազմակերպված պաշտպանության։

2013-ից սլացիկ 2014-ին անցավ գազի խնդիրը: Երբ անցյալ տարեվերջին արտահերթ նստաշրջանում դետեկտիվ քվեարկությամբ Ազգային ժողովը վավերացրեց հայտնի համաձայնագիրը, ակնհայտ էր, որ հարցը փակված չէ: Պատճառը քվեարկության կասկածելի ընթացքն ու արդյունքը չէր, պատճառը բուն համաձայնագիրն է, որ ամրագրում է կողմերից մեկի իրավունքները, մյուսի՝ պարտականությունները:

Աշխարհաքաղաքական զարգացումներն այսօր ընթանում են երկու ուղղություններով` ուկրաինական և իրանական: Երկուսն էլ սերտորեն առնչվում են Հայաստանին: Վերջնական վերադասավորությունները լուրջ անդրադարձ են ունենալու նաև Հայաստանի վրա:

Մարդու տարրական, ըստ էության, հուզական-հոգեբանական վիճակը՝ «երազանքը», մեկընդմիշտ հասարակական, գաղափարախոսական, անգամ քաղաքական տերմին է դառնում։ Բացի այնպիսի հասկացություններից, ինչպիսիք են, օրինակ, «ազատության երազանքը», «պայծառ ապագայի երազանքը», հանդիպում են նաև այդ «նվիրական ցանկության» ավելի գիտահակ (դոկտրինային) տարատեսակներ։ Ժամանակին ԽՍՀՄ-ը հանդգնեց հռչակել «մարդկության երազանք» հասկացությունը, բայց, ըստ երևույթին, կոմունիստների մեջ պակասում էր համոզմունքների անսասանությունը, և անհրաժեշտ պահին ոչ ոք թիկունք չկանգնեց սոցիալիստական ընտրության երազանքին։

Կրկին անդրադառնանք նախարար Արմեն Մովսիսյանի հայտարարություններին։ Նա տեղեկացրեց, որ առաջիկա հինգ տարում Հայաստանը կկարողանա 800 մլն դոլար տնտեսել ռուսական գազի արտահանական տուրքի վերացման հաշվին, իսկ «ՀայՌուսգազարդի» 20 % բաժնետոմսերը «տրվել են կուտակված պարտքերի մարման համար»։ Ի՞նչ պարտք, ո՞ր պարտքերի։ Որոնց մասին տեղյակ չէին ո՛չ Վ. Պուտինը, ո՛չ Վ. Սարգսյա՞նը։

Աշխարհում միշտ պատերազմ է: Եվ միշտ չէ, որ չարի ու բարու հակասությունները համարժեք են պատերազմին ու խաղաղությանը: Աշխարհում միշտ պատերազմ է: Եվ դա ճշմարտություն է ոչ միայն աշխարհագրական իմաստով, երբ որևէ տեղ մարդիկ կռվում են ներքին կամ արտաքին թշնամու դեմ կամ ժամանակի առումով, որովհետև ինչ-որ տեղ միշտ կրակում են: Աշխարհում միշտ պատերազմ է: