Երեկ խորհրդարանում տեղի ուենցած վակխանալիան բավականին ուշացած, այնուամենայնիվ, նայեցի:Ճիշտ է նախապես որոշել էի չանդրադառնալ տեղի ունեցած օրգիային, սակայն, տեսնելով, թե ինչ ոգևորությամբ էր քանդում «պատմական Հայաստանի» հիմքերը, անտարբեր անցնել, ուղղակի, չէի կարող։

Պառակտվա՞ծ է արդյոք հասարակական, քաղաքական դաշտը Հայաստանում։ Ոչ, այն բավականին միասնական է։ Ամենակարևոր հարցում կա 99.99%-ոց միասնականություն և կոնսենսուս` չապստամբել Արևմուտքի դեմ։

Կարծես թե Ադրբեջան անունով արհեստածին պետությունը կրկին զորավարժությունների է պատրաստվում։ Հավանաբար, այն կանցկացվի մայիս ամսին։ Անշուշտ, ոչ մեկին չի արգելվում անցկացնել զորավարժություն կամ զորավարժանք, բայց այս դեպքում բոլորովին այլ խնդրի հետ գործ ունենք։

Ալեքսանդր Իվանի Աղայանցը ծնվել է 1900 թվին Իվան Սերգեևիչ ու Աննա Միխայիլովնա Աղայանցների ընտանիքում: Նա հանրահայտ հետախույզներ Իվան և Միխայիլ Աղայանցների ավագ եղբայրն է, իր հեղինակությամբ ու գործունեությունով մեծապես նպաստել է նրանց մասնագիտական կողմնորոշման հարցում:

Հայաստանի վրա Ադրբեջանի հարձակումը մեկուսի և անկախ չէ տարածաշրջանում և աշխարհում առկա աշխարհաքաղաքական իրողություններից և ռազմաքաղաքական զարգացումներից, հետևաբար վերոնշյալի առումով ցանկացած կանխատեսում պետք է անել ելնելով հենց նշված մեկնակետից:

Մասշտաբային նման ողբերգություններ լինում են, երբ ժողովուրդները չեն ունենում պետականություն, ինքնակազմակերպվելու ունակ միավորներ, վերնախավեր...

Ոչ մի դատավոր չի կարող հեղինակություն ձեռք բերել «օրենքի ուժով»։ Այն պարզ պատճառով, որ հեղինակությունը ոչ թե իրավական, այլ բարոյական հատկանիշ է։

Ավետիս Սադոյանն իր ֆեյսբուքյան էջում օրեր առաջ Թումանյանի «Զատկի առիթով» հոդվածի վերաբերյալ մի չարախոսություն է գրել, որին ի պատասխան երկու մեկնաբանություն եմ գրել, բացատրելով, որ իմ Թումանյանը բոլորովին «ուրիշ բան է», քան ինքը պատկերացնում ու ներկայացնում է և մի ընկերական խորհուրդ տվեցի` «կարդացեք ֆեյսբուքյան իմ էջի երկու ալբոմների նյութերը, գուցե սկսեք «ուրիշ» Թումանյանին հասկանալ. ալբոմներից մեկը իմ թումանյանագիտական հոդվածների ալբոմն է` «Թումանյանագիտություն», երկրորդը` «ՀԱՅ ՄԵԾԵՐԸ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ ՄԱՍԻՆ»:

Ստրատեգիական առումով մեզ համար լավագույնը կլիներ, որ մենք լոկալ քաղաքակրթական բախման ճակատային մասից տեղափոխվեինք դեպի հնարավորինս խոր թիկունք՝ մնալով ռուսական շահերի շրջանակում։

Ադրբեջանական թեզեր հանրայնացնող, առանց սահմանազատման քարտեզի հաստատման Տավուշից 4 գյուղերի տարածքները միակողմանի կերպով Ադրբեջանին հանձնելու պատրաստակամության մասին հայտարարած, պատերազմով ոսկեպարցիներին վախեցնել փորձած Նիկոլ Փաշինյանը նոր պատերազմի դեպքում ինչպե՞ս է գերագույն գլխավոր հրամանատարություն անելու, կոչ անելու պայքարել ադրբեջանական ագրեսիայի դեմ։