Արցախում տեղի ունեցած ու շարունակվող ողբերգական իրադարձությունների, հարյուրավոր զոհերի ու վիրավորների, խաղաղ բնակիչների բռնի տեղահանության, էթնիկ զտման, հասարակության շրջանում ամեն ժամի հետ աճող անորոշության ու տագնապի համապատկերում, Արցախին ու Հայաստանին, հայ հասարակությանն ամենամեծ վնասը, ցավոք, հասցնում է ՀՀ պետական բյուջեից, հարկատուների միջոցներով ֆինանսավորվող Հանրային հեռուստաընկերությունը՝ իր ղեկավար կազմով, բայց առաջին հերթին՝ լրատվական ծառայության պատասխանատուներով ու Նիկոլ Փաշինյանի քարոզչագործիքի դերը կատարող Պետրոս Ղազարյանով, ինչպես նաև քարոզիչ-փորձագետների բանակով։

ՈՒ քանի որ կյանքը դաժան, բայց մի տեղ նաև ազնիվ դատավոր է, ինքը մեզ պատժում է 30 տարի մեր չարածի համար: Մեր շուստրիության և շատ այլ բաների համար: Մեր սխալը երբեք սոցիումում չի անհետանում. թիթեռնիկի էֆեկտով, այն ինչ-որ ժամանակ հետ է վերադառնում մեզ, ու մենք չենք հասկանում՝ ինչու և ինչպես դա եղավ: Մինչդեռ, դա մեր արածի արդյունքն էր:

Ի դեպ, հիշեցնեմ՝ Ուկրաինայում էլ ամեն ինչ սկսվել էր կեղծ ու տգետ բանավեճից՝ «լինել Ռուսաստանի ծայրագավա՞ռ, թե՞ անկախ պետություն»։ Ու սա էն դեպքում, երբ Ուկրաինան, մինչմայդանային սահմաններով, ուղղակի ռուսական քաղաքական նախագիծ էր։ Որևէ այլ պետություն նման սահմաններում երբևէ «Ուկրաինա» ո՛չ պատկերացրել է, ո՛չ դիտարկել։

«Միասնական Վարդենիս» խմբակցությունը հանդես է եկել հայտարարությամբ։

Ինքնիշխանության պաշտպանի դիմակի տակ հանդես է գալիս մարդ, ով ոտնահարել է Հայաստանի Երրորդ Հանրապետության սահմանադրաիրավական հիմքը՝ Անկախության հռչակագիրը՝ Արցախը ճանաչելով Ադրբեջանի մաս...

Պետության սուվերենությունն ու պետականությունը կործանում են հենց այդ սուվերենության ու պետականության մասին բարձր գոռացողները: Հատկապես, եթե այդ գոռգոռոցի ու աղմուկի հետևում թաքնված է բացառապես իշխանությունն ամեն գնով պահելու հիվանդագին մոլուցքը:

Նիկոլի վերջին ելույթի քողարկված հաղորդագրությունը սա է: Հերթական անգամ ձախողել եմ դիվանագիտական աշխատանքը, ինչպես լայն միաջազգային հանրության հետ, այնպես էլ, մասնավորապես, Ռուսաստանի հետ: Ձախողել եմ այնպես, որ մեծ հավանականությամբ շուտով թշնամին կհարձակվի մեզ վրա...

Նիկոլը Դավիթ Սանասարյանին դեսանտ է իջեցնում։

ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդի նիստում ոչինչ չորոշվեց։ Ուրեմն ինչի՞ համար էր այն։ Նպատակն այն էր, որ այս տարածաշրջանում առկա ուժերն իրենց ելույթներով վերահաստատեն իրենց այստեղից չնահանջելու փաստը և ասեն, որ այս անգամ էլ, մեծ խաղացողների առումով, ոչինչ չի փոխվել։