Այս թեմային վաղուց էի ուզում անդրադառնալ, ու, բացի այդ, երևի հասունացել էր պետությունների ու հասարակությունների կառավարման սկզբունքների հրատապությունը։ Սակայն հենց այս օրերին, երբ հետընտրական Հայաստանում ակտիվորեն քննարկվում է քաղաքական և կառավարչական վերնախավի փոփոխման հարցը, աշխարհում հասարակական-քաղաքական կառուցվածքի կատարելագործմանը կամ բարեփոխմանն ուղղված որոշ միտումների դիտարկումը ոչ միայն հետաքրքիր, այլև օրախնդիր է թվում։ Ավելին, ցանկալի կլիներ, որ հայ հասարակությունը, որը հիմա թարմացումներ է պահանջում, չսևեռվեր երեկվա քաղաքական մոդելների վրա, անգամ ակտիվորեն պարտադրվող ու տարածվող, այլ լայն քննարկման առարկա դարձներ որոշ նորարարական մոտեցումներ ու գաղափարներ։

Թուրքիայի կառավարության պաշտոնական քաղաքականությունը միտված է այն բանին, որ երկիրը դառնա էներգիայի տարանցման կարևորագույն հաղորդուղիների հանգույց։ Այս կապակցությամբ Թուրքիան վարում է էներգամատակարարման մի շարք նախագծերի իրականացման գործում տարբեր պետությունների ու ընկերությունների շահագրգռության մեծացման լայն քաղաքականություն և վերջին տարիներս հաջողությամբ համագործակցում է Արևմուտքում և Արևելքում էներգառեսուրսներ մատակարարողների ու սպառողների հետ։

Այն, որ Րաֆֆու «ճակատամարտը» ոչ թե Հայստանի ժողովրդի, նրա «հալածյալ» էութենաբանության, այլ «հարկավորների» համար էր, արդեն իսկ ակնհայտորեն դրսևորվում է: Խաղը դառնում է ավելի բաց ու թափանցիկ: Չնայած որ, Րաֆֆին նախորդ օրվա իր միտինգում այդպես էլ ազնվություն չունենցավ ասելու, որ Սերժ Սարգսյանի կողմից իրեն հանդիպման հրավերք է եղել:

Փաստենք՝ նախորդ տարի տեղի ունեցած ԱԺ ընտրություններից առաջ, երբ Հայ ազգային կոնգրեսը համագործակցության փորձեր արեց «Բարգավաճ Հայաստան»-ի հետ՝ ընդդեմ Հանրապետական կուսակցության մենաշնորհի, ԲՀԿ-ն սահուն և հանգիստ վերածվեց քաղաքական գործոնի:

Թե որքան կտևի Րաֆֆի Հովհաննիսյանի «Բարև»-ի հեղափոխությունը և ինչ հանգուցալուծում կունենա՝ տակավին անհայտ է: Տեսանելի է միայն, որ խորհրդարանում ներկայացված քաղաքական ուժերը հիմա էլ Երևանի ավագանու ընտրություններին են պատրաստվում՝ ավարտված համարելով ՀՀ նախագահի ընտրություններն ու հետընտրական գործընթացները:

Մարտի 5-ի հանրահավաքում Րաֆֆի Հովհաննիսյանը իր պատկերավոր, հախուռն խոսքում հընթացս արեց նաև հայտարարություն, որ նվազագույնը դժվար է հասկանալ:

Խորհրդային քաղաքական ու տնտեսական համակարգի փլուզման հենց սկզբից Վրաստանում շատ թևաթափ ընդունեցին ստեղծված իրավիճակը, քանի որ ոչ մի ելք չէին տեսնում եղած արդյունաբերական կարողությունները տնտեսական նոր պայմաններին հարմարեցնելու հարցում: Շուտով պարզ դարձավ նաև, որ երկիրը կարող է հույսեր կապել գինեգործության, հանքային ջրերի, հացամթերքի և սպառման այլ արտադրատեսակների ոլորտի ձեռնարկությունների գործարկման հետ:

Այն, որ մինչև ինաուգուրացիա Սերժ Սարգսյանին շնորհավորում է Բարաք Օբաման, ընդ որում «շշկռացնող» ջերմությամբ, Քերիի նման բացարձակ չհիշեցնելով ընտրական գործընթացի «որոշ թերություններ», հետաքրքիր է «մի ուրիշ ձև»: Մանավանդ եթե հիշենք, որ նախորդ` 2008-ի ընտրություններին ԱՄՆ-ն այդպես էլ չշնորհավորեց։ Սերժ Սարգսյանի ինաուգուրացիային էլ մասնակցում էր ոչ թե ԱՄՆ-ի դեսպանը, այլ ընդամենը «սիրուն տղա», Թուրքիո փեսա Մեթ Բրայզան: 2008-ին ԱՄՆ-ը բավարարվեց ընդամենը ժողովրդին ուղերձ հղելով` ընտրությունների առիթով:

Իհարկե ` ոչ: Կա՞ այնտեղ վերահսկելի քաոսի բաղկացուցիչ: Կա՛: Ինչո՞ւ: Որովհետև ԲՀԿ-ում (և` ոչ միայն) համոզված են, որ իշխանությունները հենց այնպես «չուռացրեցին» «Ժառանգությունը»` յուր լիդերով հանդերձ` սկսյալ խորհրդարանական ընտրություններից:

2013 թ. նախագահական ընտրությունների հետընտրական փուլում իսկական խզվածք է առաջացել իրականության և պատրանքի միջև: Րաֆֆի Հովհաննիսյանի գլխավորած «Բարև» շարժումը հավակնում է վերածվելու թիվ մեկ ընդդիմադիր ուժի: Իրականում, նախագահական ընտրությանը մասնակցություն չցուցաբերած ՀԱԿ-ը, ԲՀԿ-ն և ՀՅԴ-ն, ունենալով խորհրդարանական ամբիոն և ընդդիմադիր գործունեություն վարելու պոտենցիալ, դեռևս խաղի մեջ են, և դժվար է պատկերացնել մի իրավիճակ, երբ այս ուժերը ճանաչեն Րաֆֆի Հովհաննիսյանի առաջնայնությունն ընդդիմադիր դաշտում: Քաղաքական գործունեություն վարելու հիմնական նպատակն ու գործառույթը իշխանություն ձեռք բերելն է: