Այս կռիվը իմ խաչն է

Ամեն առավոտ, աչքերս բացելով, ձեռքս տանում եմ հեռախոսիս ու լրահոսն եմ ստուգում: Երևի ենթագիտակցորեն ուզում եմ տեսնել, որ վերջին 5 տարին ընդամենը մղձավանջ էր, վատ երազ էր, որը չքացավ, երբ արթնացա:

Երբ տեսնում եմ, որ մղձավանջը ոչ միայն չի չքացել, այլ Ազատ գյուղի հրդեհի կրակների նման լափում է նորանոր ջահել զոհերի, մոտս որպես առաջին ռեակցիա կատաղության նոպա է սկսվում: Կատաղությունը փոխարինվում է վիրավորանքով: Այդ պահին սկսում եմ մտածել առաջին իսկ ռեյսով հայրենիքից հեռանալու մասին, սակայն, մի քանի րոպե ինքս ինձ հետ կռիվ անելուց հետո, հրաժարվում եմ փախուստից: Ամեն առավոտվա հաջորդ էտապս համառության նոպան է:

Ես վաղուց հասել եմ մի կետի, որից այն կողմ այլևս կորցնելու ոչինչ չունեմ: Դա անբացատրելի ազատության զգացում է պարգևում ինձ: Քրեական գործերի անհաշվելի շարանը, իշխանությունների կողմից կազմակերպված հարձակումները կաշիս հաստացրել են: Այլևս ցավ չեմ զգում...

Այս կռիվը իմ խաչն է, որը ես պետք է համբերությամբ կրեմ:
5 տարի ամեն առավոտ ես անցնում եմ այս փուլերով:

Նարեկ Մալյան

Մեկնաբանություններ