Փետրվարի 7-ը փայլուն օր է` հեռագնա հայտարարությունների համար: Շաբաթվա կես, ամսի 7, ընտրություններից 11 օր առաջ` ճիշտ ժամանակն է հայտ ներկայացնելու հետընտրական քաղաքական դաշտում սեփական ներկայացվածության ձևաչափի մասին: Առավելևս, որ այդ թեմայով լռությունն արդեն պարզապես անպատշաճ էր դառնում ու սահմանակցում էր կողմնորոշման բացակայությանը:

2013-ի փետրվարի 1-ը Հայաստանում ամենահայտնի մարդը դարձրեց նախագահի թեկնածու Պարույր Հայրիկյանին: Հայտնի իրավիճակի մանրամասների մեջ չխորանալով` արձանագրենք ակնհայտ ու ոչ այնքան ակնհայտ փաստերը միայն: Անկախ Հայաստանի պատմության մեջ նախընտրական քարոզարշավի ընթացքում առաջին անգամ կրակ էր բացվում թեկնածուներից մեկի վրա:

«Էքստրիմը» կրկին թակեց հայոց դուռը: Այն, ինչ կատարվեց, ինչպես ասում են` չարիքի փոքրագույնն էր. քիլլերը վրիպեց: Քննարկման ենթակա չեն մնացյալ տարբերակները, որովհետև կրակի հետ չեն խաղում, և միայն խելագարի մտքով կանցներ մահափորձ խաղարկել` գնդակը կույր է:

Որևէ պետության քաղաքական և տնտեսական վնաս հասցնելու համար հետևողական և համակարգային քաղաքականություն է պետք վարել: Վրաստանի հանդեպ Ռուսաստանի քաղաքականությունը վերջին տարիներին, անշուշտ, համակարգային բնույթ է կրում, թեև տարբեր միջոցառումների ու քայլերի իրականացման ժամանակ նկատելի են ոչ այնքան լավ կառավարման, պատշաճ փորձի բացակայության, ինչպես նաև, հավանաբար, հնարավորությունների սահմանափակության հետևանքները, նկատի ունենալով Ռուսաստանի միջազգային պարտավորությունները:

Նախընտրական քարոզչության տասնօրյակի հիմնական միտումներն արդեն հայտնի են: Թեկնածուների մարտավարությունն օր առ օր առավել մեծ թվով ընտրողների է ներառում իր շրջագծում, իսկ ռազմավարությունը դառնում է 2013-ի նախագահական ընտրությունների պատկերի խճաքար:

Քարոզարշավն իր կես ճամփին է: Կարելի է ուրվագծել` «յո՞ երթան» թեկնածուները: Ասենք մեկընդմիշտ. հայաստանյան ընտրությունների քարոզարշավի պատմության մեջ եզակի անգամ հանգիստ-դանթող վիճակ է: Եթե չհաշվենք իշխանական թեկնածուի թույլ տված վերջին «բացթողումները», որոնք, ոմանց պնդմամբ, հոգնած պոռթկումներ են, ոմանց գնահատմամբ էլ` ընդամենը քաղտեխնոլոգիա` միտված ընտրությունների աշխուժացմանը:

«Զենքի ուժը» միշտ եղել է միջազգային հարաբերությունների կարևորագույն բաղադրիչը, իսկ գերմանացի քաղգործիչ և զինվորական Կառլ ֆոն Կլաուզևիցի հայտնի բանաձևը` «Պատերազմը միշտ մնում է քաղաքական լուրջ նպատակի հասնելու լուրջ միջոց», թվում էր, դեռ երկար չի կորցնի իր օրախնդրությունը։ Սակայն վերջին ժամանակներս որոշ հետազոտողներ սկսել են ուժի գործադրման ազդեցության թուլացման և սահմանափակման կայուն միտում նկատել։

Ներկայումս ռուս-իրանական հարաբերություններում լարված շրջան է, ինչն իրանական քաղգործիչների ու պաշտոնատար անձանց կողմից բացատրվում է իբրև Ռուսաստանի քաղաքական ղեկավարության ձգտում` «նոր» հարաբերություններ ձևավորելու ԱՄՆ-ի, Եվրոպայի առաջատար պետությունների և ամբողջ Եվրամիության հետ:

Կարֆուր (դե` օլիգարխիայի «մոմենտով», էլի): Համաշխարհային այդ բրենդը կգա ու հաստատ կգա Հայաստան: Շատ պարզ. դամոկլյան նրբագեղ այս սուրը, կախված հայոց օլիգարխիայի գլխին, երկու գերան հարց կլուծի. սահուն, որպես քնքուշ մութի թև, օլիգարխաթափ կանի միստր և միսս Լիմինդրովիչին և Շողերինային, ինչպես նաև մնացյալ գործարարներին: Բոլորին` նախանշելով խաղի նոր կանոններ:

Նախագահական ընտրությունների քարոզարշավից անցել է ընդամենը չորս օր, իսկ անակնկալները տեղում են ինչպես անձրևը ծակծկված հովանոցից: Չասենք, թե շատ մեծ անակնկալները, բայց` այնուամենայնիվ: