Թվում էր, թե նանո-քաղաքակիրթ դարում այլևս անհնար է այն, ինչը Հիտլերին ստիպել էր մտածել, թե նման բաները շատ շուտ են մոռացվում: «Ո՞վ է այսօր հիշում հայերի ցեղասպանությունը»,-հարցնում էր մարդակեր գազանը:
Մեր ցավի հիշողությունը մի պահ անթեղելով օրվա խորհրդի մեջ, դառնանք ու նկատենք, որ այսօր ևս վիճակն այդ առումով օրհասական է: Փոքրիկ հոտ` եզդիական համայնքի համար: Իրաքյան Քուրդիստանում: Քրդական ինքնավարության ստեղծումից հետո քրդերը եզդիներին նեկայացնում են որպես քրդեր: Եզդիներն ապրում են մշտական ահաբեկման պայմաներում, նրանց սպանում են, խոշտանգում, ոչնչացնում: Ամենազարհուրելի դեպքը տեղի ունեցավ 2007 թվականի ապրիլի 23-ին` Իրաքի Մոսուլ քաղաքում. հրապարակային գնդակահարության ենթարկվեցին 24 եզդիներ: Սպանվածներից 10-ը նույն ընտանիքի անդամներ էին: Սպանվածներից ամենակրտսերը 10 տարեկան էր: Այս գնդակահարությամբ ահաբեկիչները կոչ էին անում եզդիներին հեռանալ Իրաքից, քանի որ նրանք անհավատներ են: Եզդիների անհավատ լինելու մասին սուտը իսլամիստները պրոպագանդում են, որպեսզի թաքցնեն իրենց իրական նպատակները: Իսկ իրականում նրանց միակ նպատակը նավթն է: Եզդիաբնակ տարածքները հարուստ են նավթով` ահա ողջ գաղտնիքը:
Եզդիները ցանկանում են միավորվել, ստեղծել Եզդիական ինքնավարություն:
Կհաջողե՞ն:
Տա´ Աստված:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ