Շինծու և պարտադրված ժողովրդավարությունը, որի քողի տակ արդեն հարյուրամյակներ շարունակ երկրների կառավարման վահանակի առջև են տեղադրվում փողոցից բերված տգետ ու չտես դրածոները և խամաճիկները, իսկ այդ զանգվածը, անձնական շահագրգռություններից բացի չի գնահատում ոչինչ, առավել ևս հանրային, հասարակական շահը:

Փաշինյանն առաջարկում է թուրքական վեկտորը, քանզի միայն այդ դեպքում ինքն իշխելու (թեկուզև՝ միայն Երևանի Կոնդ թաղամասում) կամ բարեհաջող փախչելու հնարավորություն կունենա...

Ալեքսանդր Իվանի Աղայանցը ծնվել է 1900 թվին Իվան Սերգեևիչ ու Աննա Միխայիլովնա Աղայանցների ընտանիքում: Նա հանրահայտ հետախույզներ Իվան և Միխայիլ Աղայանցների ավագ եղբայրն է, իր հեղինակությամբ ու գործունեությունով մեծապես նպաստել է նրանց մասնագիտական կողմնորոշման հարցում:

Մասշտաբային նման ողբերգություններ լինում են, երբ ժողովուրդները չեն ունենում պետականություն, ինքնակազմակերպվելու ունակ միավորներ, վերնախավեր...

Վերջին տասնամյակներում հայության «սիրելի» հոգեվիճակը դժգոհ լինելն էր։ Ամեն ինչից դժգոհ, բողոքող, չմահավան վիճակ էր։

Նիկոլ Փաշինյանը խորհրդարանում ներկայացնում էր ոչ թե կառավարության գործունեության ծրագրի 2023թ․ հաշվետվությունը և հանդես էր գալիս ոչ թե ՀՀ վարչապետի կարգավիճակով, այլ ելույթ էր ունենում որպես ահաբեկիչ և խոսում այն մասին, որ Հայաստանն ապագա չունի։ «Փախեք, փրկվեք ով կարող է»․ սա՛ էր Փաշինյանի ուղերձն ԱԺ ամբիոնից...

Գիտեք՝ ով է այս մարդը: Միգուցե շատերդ չճանաչեք, քանի որ զբաղված եք քաղաքականությամբ՝ Դոգին եք լսում, կամ լոք-դաուն եք եղել՝ ջոնի-բռջոնի եք լսում:

Հեռավոր 2006-ին, երբ բնակվելու տեղափոխվեցի Էջմիածնի Նորակերտ գյուղ, այն շատ տխուր վիճակում էր։ Չկար մշտական խմելու ջուր, ոռոգման ջուրը կար, բայց մարդկանց վրա անհասկանալի մեծ պարտքեր էին գրվում, հոսանքալարերը կտրտած ու բարակ էին, պարբերաբար անջատվում էր էլեկտրաէներգիան, ճանապարհները քանդած ու անանցանելի էին դառնում անձրևի ժամանակ, 205 համարի «Գազելը» աշխատում էր վատ ու գերծանրաբեռնված, բաժանորդներին հասնող գազը թույլ էր, պատերի տակ մարդիկ բողոքում էին, թե Մանվելի մարդիկ օդ են փչում գազի խողովակների մեջ։

2020-ի պատերազմից հետո հայ ժողովուրդը ինքնամոռաց փնտրտուքի մեջ է, թե որտեղ ենք սխալվել, ինչում ենք սխալվել, հատկապես վերջին 30 տարվա ընթացքում ինչն ենք բաց թողել կամ ինչն ենք չափից շատ արել, որ հայտնվել ենք այս օրվա մեջ։

Ոչ մի տարբերություն չկա, թե երկիրն ում ազդեցության տակ է` Ռուսաստանի՞, ԱՄՆ-ի՞, Չինաստանի՞, թե՞ ցանկացած մեկ ուրիշի, եթե երկրի պաշտոնյաները, բիզնեսմենները, երգիչները, դերասանները, հասարակության մի մեծ հատված էլ հետները առավոտից իրիկուն մտածում են, թե ոնց հարստանան ու չվեն արևմտյան որևէ երկիր` վայելելու իրենց «կպցրածը»։ Այդպիսի երկիրն ապագա չի կարող ունենալ։