Դեռ մեր անկախության առաջին տարիներին, երբ ազատ մամուլի կողքին իր դերակատարումն ուներ կուսակցական մամուլը, այս կամ այն կուսակցության պատվերով լրագրող գործընկերների վրա հարձակվելը հազվադեպ հանդիպող երևույթ չէր: Եվ կուսակցական «պետպատվերի» շրջանակներում առանձին լրագրողներ չէին խորշում իրենց գործընկերների հետ փչացնել հարաբերությունները, պիտակավորել միմյանց: Հիմա, երբ թվում է՝ լրագրողներն ու մամուլն ավելի ազատ են, կուսակցական հրահանգավորված պատվեր էլ չպետք է լիներ, այդ տխուր ավանդույթի ոգին պահպանվել է պիոներական անցյալի հուշերով ապրող լրագրողների մոտ: Ինչո՞ւ: Դժվար է ասել: Նշեմ միայն, որ մասնագիտական համերաշխությունը, որը գոնե արտաքուստ պահպանվել էր այս ընթացքում, քանդվեց քաղաքական գործիչների թեթև ձեռքով, և հիմա լրագրողը լրագրողի վրա է հարձակվում՝ քաղաքական այս կամ այն թիմի շահերը պաշտպանելու անվան ներքո: Եթե դատենք այդ հարձակումներից՝ իրենք են միակ անփոխարինելին, պրոֆեսիոնալը, ազնիվն ու անկաշառը, մնացյալը՝ պատվեր կատարողներ են, ծախու: Դատեք՝ ինչպես ինքներդ եք ուզում: Բայց եթե ձեր պատկերացրած անաչառությունը նախընտրած թիմի շահերը պաշտպանելով է սահմանափակվում սոսկ, դա էլ ձեր խնդիրն է, շարունակեք նույնքան անաչառ գտնվել, որքան մինչև հիմա եք եղել: Միայն թե մի՛ ներքաշեք ձեր գործընկերներին ինտրիգների մեջ, որոնք ի սկզբանե խորթ են եղել նրանց էությանն ու չափազանց տհաճ՝ արձագանքման համար: Հատկապես որ՝ լրագրողներին քաղաքական ուժերը սովոր են դիտելու որպես գործիքների:
Չդառնանք գործիք նրանց ձեռքում: Հասկացողը՝ կհասկանա: Էլ չեմ անդրադառնալու այս թեմային:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ