15.07.2016|
12:12
Ես տասը տարեկան էի, երբ սովորական մի առավոտ վեր կացանք և նախաճաշի սեղանի շուրջ նստած՝ լսեցինք խուլ մի պայթյուն, որին հաջորդեցին երկրորդը, երրորդը… Հայրս՝ փորձառու հրամանատարի լսողությունը լարելով, մեզ հորդորեց արագ հավաքվել ու պատսպարվել ապաստարաններում, այսինքն՝ խոնավությամբ բուրող նկուղներում, որոնց հոտը պատերազմ տեսած ամեն մի երեխայի մտքում ողջ կյանքում արթնացնում է ամենատխուր հիշողությունները։