Ինչ լավ է, որ զտարյուն սասունցի ընկերս` Վազգենը, չտեսավ այս օրերը: Բայց ներքին մի վախ ուներ, տագնապ, որ թույլ, ընչաքաղց մարդիկ օր-օրի վեր են բարձրանում:

2018-ին «հեղափոխություն» կոչված խառնակչությունից հետո, երբ իշխանության եկան «քայլող թավիշները», արդեն զգում էի, թե ինչ է սպասվում մեր Հայրենիքին:

«Լեռնային Ղարաբաղի լուծարման գործընթացն անխուսափելի էր դարձել 2016 թ-ի օգոստոսին», - ասում է Նիկոլ Փաշինյանը և խոստովանում, որ դա հասկացել է դեռ 2018-ին:

Եթե ռազմական սպառազինությունը խնդիրներ է լուծում տեղում, ապա տեղեկատվական և կենսաբանական զենքերը խնդիրներ են լուծում բազմամակարդակ հարթության վրա։ Սրանք ազդում են ոչ միայն և ոչ այնքան նույն պահին, որքան իրենց ազդեցությունը թողնում են երկարաժամկետ հեռանկարում` քայքայելով տվյալ հասարակության, սոցիալական խավի, հասարակական որևէ շերտի դիմադրողունակությունը և դարձնելով խոցելի ու անօգնական արտաքին մարտահրավերների առաջ։

«Մենք 30 տարի ուղղակի ժամանակ էինք վատնել ու ռեսուրսներ ենք ծախսել մի խնդրի վրա, որն ի սկզբանե անլուծելի էր»:

Ադրբեջանը, երեք տարի մեր զինծառայողներին գերության մեջ պահելուց, մարդասպան դիվերսանտների հետ փոխանակելուց հետո, տարբեր դերակատարների կողմից խրախուսանքի խոսքեր է ստանում։

Սա մեր ներկա վիճակն է 2018-ից սկսած։ Վարկաբեկված, արժանապատվությունը կորցրած, ստորացված ու գետնված, բայց գունավոր հեղափոխության արդյունքներով բավարարված ու հետ բերելիք «թալանի» սպասումով։ Ատոմացված՝ համայնքներից կտրված, եսակենտրոն ու նյութապաշտ և ամբողջապես կեղտի մեջ տապակված։

Երեկ, երբ պաշտոնական Երևանն ու Բաքուն համատեղ հատարարեցին որոշ գերեվարված անձանց, ըստ էության, փոխանակելու մասին, Ալիև Իլհամը խոսեց «հայաստանաբնակ ադրբեջանցիների» Հայաստան վերադարձի վերաբերյալ: Վերջինս նաև պատմեց, թե ինչպես են «բոլշևիկներն Ադրբեջանից խլել Զանգեզուրը»:

Երբեք չեմ ձգտել շքեղ, թանկարժեք զարդեր, մեքենաներ, հագուստներ ունենալ, ապրել անկենդան, ճոխ պալատներում։ Միայն ձգտել եմ ունենալ ապրելու համար անհրաժեշտը, պարզը, ճաշակովը։ Ես ամենուր փնտրել եմ

Փաշինյան Նիկոլի մոտ փոխվարչապետ աշխատող Գրիգորյան Մհերն ասում է, որ «մենք ոչ թե նոր սահման ենք գծում, այլ վերականգնում ենք ՀՀ-ի սահմանները»: