Նրա «հայրենի» երկրի զինված ուժերը Qarabağ-ում «չորս հայ անջատվողական» էին ոչնչացրել, որի առթիվ հոգու խորքում նա անչափ ուրախ էր և նույն օրն իսկ զանգեց Ռեջեփ Թայիփ «բաբային» և հեզիկ-նազիկ շնորհավորեց Կուրբան Բայրամի առթիվ:

Հաճախ են հարցնում՝ արդեն իսկ ընտրվել է «Խաղաղության պայմանագրի» տարբերակը, թեպետ՝ հեղինակներն էլ վստահ չեն դրա լիակատար հաջողության մեջ, հետևաբար, բացի քննադատությունից, դուք ի՞նչ եք առաջարկում։

Նոր համակարգ, որուն առանցքը միմիայն Հայաստանի պետական շահերն են։

Սա կոչվում է գավառական մոդեռնիզմ: Երբ ամբողջ կյանքը փաբերում շշով պիվա խմողն ու խզբզած պատերով գոմում ապրողն իմանում է, որ գոյություն ունեն թանգարաններ, կա արվեստ, մշակույթ...

Ազգային Ժողովում շարունակում են իրար միս ուտել, միմյանց ստորացնել և մեծ-մեծ, դատարկ ու ամբարտավան խոսել:

Մինչև նամակիս բուն իմաստին անցնելը, խորհելու միտք եմ հուշում բոլորիս:

Հայրենասիրություն: Հայրենիք: Պատմական հայրենիք: Այս ամենի մասին խոսում, ակտիվ ստատուսներ եք գրում ու ձեր ամառային հանգիստը վայելելու համար մեկնում Անթալիա, Քոբուլեթի, Բաթումի կամ էլ Եգիպտոս։

Ֆրանսիային եվրոպական երկրների շարքում միշտ էլ առանձնահատուկ եմ նայել։ Եթե առանձին դրվագներ հանենք, Հայաստանի և հայ ժողովրդի հանդեպ էլ Ֆրանսիան գրեթե միշտ դրական վերաբերմունք է ունեցել։ Դա է պատճառը, որ Ֆրանսիայի ներկայիս քաոսին ցավով եմ հետևում։ Բայց հանուն ճշմարտության պետք է նշեմ, որ սա էլ Ֆրանսիայի վերջին տասնամյակների էլիտաների գործած հիմարությունների հատուցումն է։ Հատուցումն այն բանի, որ երկու հանգամանք էդպես էլ չհասկացան.

Ինչպես կասեր մեր հարևան Սիրուշ տատին՝ «Վա՜յ, յուրդդ չբլի Նիգոլ, դու էս ի՞նչ օղբաթ ես, էս ի՞նչ զուլում ես դու մեր գլխին»: Այն, որ վարչապետն իր ունիկալությամբ ամենօրյա ռեժիմով գերազանցում է ինքն իրեն՝ փաստ է: Ինչեր ասես, որ չես լսի նրանից, ինչ անկանոն ժեստեր ու միմիկաներ ասես, որ չես նկատի նրա վարքագծում:

Ադրբեջանը շրջափակման մեջ է պահում Արցախը, հարձակումներ գործում, կրակում և սպանում արցախցի երիտասարդներին։ Պարզ է, որ այդ ամենը կատարվում է Թուրքիայի ուղղորդմամբ և քաջալերմամբ։ Եվ այս ամենի ֆոնին, վարչապետ կոչեցյալը, շնորհավորում է Թուրքիայի նախագահին տոնի առթիվ։ Ի՞նչ դնես սրա անունը՝ պետական մտածողությու՞ն և դիվանագիտու՞թյուն, թե՞ արժանապատվության պակաս և ողորմելիություն։ Իհարկե՝ վերջինները, բայց՝ ոչ միայն։ Ինչպես քպ-ականներն են հարմար առիթ փնտրում քծնելու, սողալու համար իրենց տիրոջ ոտքերի առաջ, այդպես էլ նրանց ստրկատերն է ամեն առիթով քծնում, սողում արդեն իր տիրոջ՝ Թուրքիայի նախագահի առաջ։