Այլևս պատրանքներ չունեմ, թե փողոցային ցույցերով, իմա՝ լայն զանգվածների ընդգրկմամբ, իմա՝ ժողովրդավարական ճանապարհով հնարավոր է ներկա պահին ՀՀ-ում իշխանափոխություն իրականացնել՝ տեղ բացելով ազգային ուժերի կառավարման համար: Մի պահանջ, որի բավարարման կարիքն ունի ամբողջ Հայաստանը՝ անկախ նրա բնակիչների քաղաքական, քաղաքացիական, մարդկային-բարոյական երանգավորումից: Աղետը կույր է՝ խփում է բոլորին:
Լայն զանգվածներ ընդգրկել, ասել է թե՝ հեղափոխական իրադրության հասցնել հանրությանը: Սակայն, ինչպես սովորեցնում է պատմությունը, հեղափոխություններն այդքան հաճախակի չեն տեղի ունենում. 2018-ից ընդամենը մոտ 5 տարի է անցել, մինչդեռ պետք է սպասել ևս 20-25 տարի՝ հեղափոխական նոր հասունացման համար. այդպես է հուշում հասարակագիտությունը: Բայց մենք այդքան սպասելու իրավունք չունենք, թե չէ Արցախը կկորցնենք, գուցեև՝ Հայաստանը: Ուստի պիտի գործարկել բազմաթիվ երկրներում կիրառված և իրենց արդարացրած այլ տարբերակներ:
Դրանք կարող են սահմանդրակա՞ն չլինել, բայց այս իշխանությունները վաղուց են խախտել ՀՀ սահմանադրական կարգը՝ չապահովելով երկրի տարածքային ամբողջականությունն ու բնակչության անվտանգությունը, ոտնահարելով ազգային շահերը, օտարելով հայրենիքի մի հատվածը և կորցնելով մյուսը, տեղիք տալով մարդկային հսկայական կորուստների, որոնց վերջը չի երևում: Մենք գործ ունենք իրականում ոչ լեգիտիմ իշխանության հետ: Նրա հեռացումը ոչ «ժողովրդավարական» եղանակով կարող է լինել պետության փրկության իրական միջոցը: Երկրի, ազգի միասնականության ու անվտանգության պահանջը վեր է ամեն մի օրենքից:
Հ.գ. Թյուրըմբռողներին. կոչ ու հորդոր չեմ անում, ուղղակի մտորում եմ իմ հայրենիքի փրկության մասին:
Հրանտ Ալեքսանյան