Եթե դուք զարմանում եք, որ Մանեն ու Մեսրոպը միացել են «Հայաքվեին», ապա ես ավելի շատ փորձում եմ ինձ զարմացածի տեղ դնել, երբ ԼՏՊ-ն, նույն ինքը՝ հայակեր դահճապետը, երեկ գրել է, որ Արցախն ու Հայաստանը հայերի հայրենիքն է։ Պատկերացնում ե՞ք՝ ԼՏՊ-ն ասում է, որ Արցախը մեր հայրենիքն է: Մենակ էդ չի, է՛, դրանից մի քանի օր առաջ մեր փառապանծ մտավորականությունն է ոտքի կանգնում, մե աշխուժություն, մե իրար հերթ չտալով ինստագրամ-մինստագրամ խառնել են իրար, մե պատռում են իրանց ու էն տիպի, որ խամ մարդը, որ կողքից տեսնի, կմտածի՝ հայ ազգի բինգոն շահել է, քանի որ նման արտիստներ ունի ու նման մտավորականներ։

Հայաստանի ժուռնալիստների միության՝ երեկ տարածած հաղորդագրությունը շատ ավելի խորքային խնդրի մասին է, քան՝ պարզապես լրագրողների դեմ սկսված արշավի։

Այսօր ուղիղ 1 ժամ տևած կառավարության նիստի հետ կապված բոլոր կանխատեսումներս, ցավոք սրտի, 100 տոկոսով իրականացան ու հաստատվեցին։ Եթե մի բառով փորձեմ բնորոշել կառավարություն նիստ կոչվածը, ապա «ուտիլիզացիայի տեսության» մասին դասախոսություն էր, ոչ թե պետության առաջ ծառացած խնդիրները լուծելու մասին քննարկում։

Մարդիկ կան՝ նկատել են, որ անհայտ կորած զինվորների ծնողներին երեկ «Բաքու ուղարկող» տարեց երկոտանին 2018-ի ադրբեջանաթուրքական հեղափոխության ժամանակ հերոս Ռոբերտ Աբաջյանի «պապիկի» դերը կատարող սուբյեկտն է։

Նիկոլ Փաշինյանն արդեն չի զսպում էմոցիաները և բացահայտում է իր դավաճանական գործողությունները. դա խոսում է անելանելիության մասին, որն էլ իր հերթին մի շարք շարժառիթներ ունի:

Մի քանի անգամ, տարբեր հարցադրումներում կրկնելով, որ Հայաստանը «կոնֆրոնտացիոն ռեժիմ»-ով չի կարող զարգանալ, Նիկոլը կրկին մանիպուլացնում ու մարդկանց ուղղեղները լվանալու իր գործն է անում:

Նիկոլի կնոջ թերթից նրան հարց է տրվում 2025-ին ռուսական խաղաղապահ ուժերի հեռացման վերաբերյալ: Պատասխանում է, որ ռուսական պետական կառույցում որոշում է կայացվել, որ այդ ուժերն այնտեղ են արցախցիների անվտանգությունն ապահովելու նպատակով:

Դսեղում ենք: Շատ ծիծաղելի երկրում ենք ապրում:

Հայաստանում մի վարչապետ կա, որը ամենօրյա ռեժիմով փորձում է երկրում հակառուսական տրամադրություններ բորբոքել։

4 օր առաջ երկրորդ անգամ պայթեցվեց Ղրիմի կամուրջը: Բոլորի համար էլ պարզ էր, որ ուկրաինացիներն այն չէին կարող ինքնուրույն կազմակերպել և այդ ամենում խառնված են նաև այլ պետություններ: