Եվ այդ մե­կը ե­ղար դու

Պա­տե­րազ­մի ա­վար­տից 2 շա­բաթ անց Հա­յաս­տա­նում չկա դե­ֆակ­տո իշ­խա­նու­թյուն, պե­տա­կան հա­մա­կար­գը ոչ միայն կազ­մա­լուծ­ված է, այլև դե­յու­րե իշ­խա­նու­թյան ու ընդ­դի­մու­թյան ո­րոշ թևե­րի ջան­քե­րով փորձ է ար­վում վար­կա­բե­կել միակ լե­գի­տիմ իշ­խա­նու­թյան՝ ՀՀ նա­խա­գա­հի ինս­տի­տու­տը:

Հետ­պա­տե­րազ­մյան եր­կու շա­բաթ­նե­րը ակն­հայտ դարձ­րին, որ.
1. Իր մե­ծա­մաս­նու­թյան մեջ ժո­ղո­վուր­դը ոչ մի իշ­խա­նու­թյան չի հա­վա­տում. ներ­կա­ներն այլևս ոչ քա­ղա­քա­կան հիմք ու­նեն, ոչ բա­րո­յա­կան ի­րա­վունք շա­րու­նա­կե­լու պաշ­տո­նա­վա­րու­մը: Նրանց իշ­խա­նու­թյու­նը ժա­մա­նա­կի հարց է:
2. Իր մե­ծա­մաս­նու­թյան մեջ ժո­ղո­վուր­դը ոչ թե չի ըն­դու­նում Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի հրա­ժա­րա­կա­նը, այլ նրա հրա­ժա­րա­կա­նը պա­հան­ջող կու­սակ­ցու­թյուն­նե­րին, ու այդ պատ­ճա­ռով նրանց հան­րա­հա­վաք­նե­րին չի միա­նում այն կրի­տի­կա­կան զանգ­վա­ծով, որ կհասց­ներ իշ­խա­նա­փո­խու­թյան:
3. Օ­րա­կար­գում պետք է լի­նի եր­րորդ բևե­ռի ձևա­վո­րու­մը, այ­լա­պես ներ­կա­նե­րին ու նախ­կին­նե­րին «ոչ» ա­սե­լով՝ «ոչ» ենք ա­սում ա­պա­գա­յին:

Նո­յեմ­բե­րի 10-ը քա­ղա­քա­կան երկ­րա­շարժ էր, ո­րին հա­ջոր­դում են աֆ­տեր­շո­կե­րը՝ իշ­խա­նու­թյան սխալ­նե­րի տա­րա­տե­սակ բա­ցա­հայ­տում­ներ: Ե­թե Հա­յաս­տա­նի ներ­սում ի­րա­վի­ճա­կը քիչ թե շատ հաս­կա­նա­լի է, ին­չու՞ է Կրեմ­լը պա­հում Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին: Ո­րով­հետև հա­սել է ե­րա­նե­լի վի­ճա­կի, երբ Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյու­նը ո­չինչ չի ա­նում. Մոսկ­վան ստանձ­նել է ոչ միայն Ար­ցա­խի, այլև Հա­յաս­տա­նի կա­ռա­վա­րու­մը՝ չհան­դի­պե­լով դի­մադ­րու­թյան ոչ իշ­խա­նու­թյան, ոչ ընդ­դի­մու­թյան, ոչ ժո­ղովր­դի կող­մից: Սա այս պա­տե­րազ­մի ա­մե­նաող­բեր­գա­կան հետևանքն է: Մոսկ­վան թեկ­նա­ծուի ո­րո­նում­նե­րի մեջ է, ո­րով կա­վարտ­վի Փա­շի­նյա­նի իշ­խա­նա­վար­ման կար­ճատև ու ա­մե­նա­խայ­տա­ռակ շր­ջա­նը ՀՀ բո­լոր իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի մեջ: Այս ըն­թաց­քում Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը ներ­կա­յաց­րեց ճա­նա­պար­հա­յին քար­տեզ, որ հա­վա­սար է ա­սու­լիս­նե­րում խրոխտ զե­կուց­վող հեր­թա­կան 100 կե­տե­րին՝ իր կար­ծի­քով ձեռք­բե­րում­նե­րի, պա­տե­րազ­մը ցույց տվեց՝ Ո­ՉԻՆ­ՉԻ: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը նա­խա­րար­ներ է փո­խում՝ ԱԳՆ, ՊՆ, ԱԻՆ, աշ­խա­տան­քի և սո­ցիա­լա­կան հար­ցե­րի: Ա­վե­լին էլ կփո­խեր, ե­թե գտ­ներ կա­մի­կա­ձե­ներ, որ հանձն կառ­նեն ստանձ­նել կա­ռա­վա­րու­մը իր կա­ռա­վա­րու­թյան ա­վե­րած ո­լորտ­նե­րում: Բայց դա ի­րա­վի­ճակ չի փո­խում: Որ­պես­զի Հա­յաս­տա­նը ու­նե­նա մի­ջազ­գա­յին աս­պա­րե­զում իր շա­հը հա­ջո­ղու­թյամբ պաշտ­պա­նող ԱԳ նա­խա­րար, պետք է ու­նե­նա ազ­գա­յին շա­հե­րի գի­տակ­ցու­թյան հի­ման վրա ԱՐ­ՏԱ­ՔԻՆ ՔԱ­ՂԱ­ՔԱ­ԿԱ­ՆՈՒ­ԹՅՈՒՆ: Որ­պես­զի Հա­յաս­տա­նը ու­նե­նա անվ­տան­գու­թյունն ա­պա­հո­վող պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար, պետք է ու­նե­նա ինք­նու­րույն ո­րո­շում­ներ ըն­դու­նող ու ռազ­մար­վեստ հաս­կա­ցող, ժա­մա­նա­կա­կից տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի տի­րա­պե­տող նա­խա­րար: Բայց նույ­նիսկ հան­ճա­րեղ ԱԳ ու պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար­ներ ու­նե­նա­լը չի ա­պա­հո­վե­լու պե­տու­թյան գո­յու­թյունն ու զար­գա­ցու­մը, ե­թե պե­տու­թյու­նը չու­նի ՏՆ­ՏԵ­ՍՈՒ­ԹՅՈՒՆ: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը 2018-ից ա­ռայ­սօր ա­պա­ցու­ցեց տն­տե­սու­թյուն կա­ռու­ցե­լու տգի­տու­թյու­նը: Բա­նակ կա­ռա­վա­րե­լու տգի­տու­թյու­նը, մենք նրա ՏԳԻ­ՏՈՒ­ԹՅԱՆ դի­մաց վճա­րե­ցինք ոչ միայն Ար­ցա­խով, այլև Հա­յաս­տա­նով: ՈՒ՝ շա­րու­նա­կում ենք փակ աչ­քե­րով վճա­րել՝ աշ­խար­հի աչ­քում կորց­նե­լով մեր ար­ժա­նա­պատ­վու­թյան վեր­ջին նշույլ­նե­րը:

Որևէ խե­լա­միտ բա­ցատ­րու­թյուն կա՞, թե ին­չու է Հա­յաս­տա­նում շա­րու­նակ­վում ռազ­մա­կան դրու­թյու­նը, երբ պա­տե­րազմն ա­վարտ­վել է: Կա մեկ բա­ցատ­րու­թյուն՝ ռազ­մա­կան դրու­թյան նպա­տա­կը գոր­ծող իշ­խա­նու­թյան պահ­պա­նու­թյունն է: Սոսկ: «Իմ քայ­լը» նախ տա­պա­լում էր ԲՀԿ-ի ու ԼՀԿ-ի հրա­վի­րած ար­տա­հերթ նիս­տե­րը՝ քվո­րում չա­պա­հո­վե­լով, հե­տո հա­մա­ձայ­նեց՝ նո­յեմ­բե­րի 26-ին ԱԺ ար­տա­հերթ նիս­տի՝ ար­տա­կարգ դրու­թյու­նը հա­նե­լու օ­րա­կար­գով, որ դեմ քվեար­կի: Այս պահ­ված­քով Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի «ման­կա­պար­տե­զը» ի­րեն դուրս է դնում ՀՀ քա­ղա­քա­կան կյան­քից ա­պա­գա­յում, ու դա շնոր­հա­կա­լու­թյան ար­ժա­նի միակ գործն է: Նրանք դար­ձան այն «մե­կը», որ տեղ չու­նի Հա­յաս­տա­նի ոչ ներ­կա­յում, ոչ ա­պա­գա­յում: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի պաշ­տո­նա­վար­ման ա­մեն օ­րը ոչ թե խա­ղա­ղու­թյան ու կա­յու­նու­թյան ե­րաշ­խիք է, այլ ար­գե­լա­կում է չգ­րավ­ված բնա­կա­վայ­րե­րի չհան­ձն­ման հնա­րա­վոր բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րը, խո­չըն­դո­տում է Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան՝ վե­րա­կան­գն­մա­նը:

ՈՒ դա վկա­յեց ՌԴ ՊՆ, ԱԳ, ԱԻ նա­խա­րար­նե­րի, փոխ­վար­չա­պե­տե­րի այ­ցը Հա­յաս­տան, ա­պա Ադր­բե­ջան: 10 օ­րում Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի կա­ռա­վա­րու­թյու­նը, բա­ցի իր իշ­խա­նու­թյու­նը պահ­պա­նե­լու հա­մար ու­ժա­յին կա­ռույց­նե­րով հան­րա­հա­վաք­նե­րը ցրե­լուց, մաս­նա­կից­նե­րին կա­լա­նա­վո­րե­լուց ու դա­տա­րան­նե­րով պտ­տեց­նե­լուց, քայ­լեր չձեռ­նար­կեց ոչ ռազ­մի դաշ­տում զո­հե­րի մար­մին­նե­րի տե­ղա­փոխ­ման հա­մար՝ թող­նե­լով ռուս­նե­րի ու ԿԽՄԿ-ի հույ­սին, ոչ վի­րա­վոր­նե­րի ու հաշ­ման­դամ­նե­րի ճա­կա­տագ­րով հե­տաքր­քր­վեց, ոչ կո­րո­նա­վի­րու­սի տա­րա­ծու­մը կան­խե­լու քայ­լեր ա­րեց, որ դար­ձել է շա­րու­նակ­վող պա­տե­րազմ՝ օ­րա­կան 30-40 մա­հե­րով: Նա սոսկ նա­խա­րար­ներ փո­խեց, որ հե­տո նրանց վրա բար­դի սխալ­նե­րը, ու ին­քը դուրս գա խա­ղա­ղու­թյան ա­ղավ­նի, որ 20-25 հա­զար զին­վո­րի կյանք է փր­կել: Նա­խա­րա­րու­թյուն­նե­րը մատն­ված են ան­գոր­ծու­նա­կու­թյան, ո­րով­հետև գոր­ծու­նակ չէ վար­չա­պե­տը: Նրա փո­խա­րեն Հա­յաս­տա­նում ու Ար­ցա­խում գոր­ծում է ՌԴ նա­խա­գա­հը, ու մենք մեր պա­հանջ­նե­րը հե­տայ­սու պետք է ներ­կա­յաց­նենք Վլա­դի­միր Վլա­դի­մի­րո­վիչ Պու­տի­նին:

Ե­թե Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը դուխ ու ար­ժա­նա­պատ­վու­թյուն ու­նե­նար, ՌԴ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րի հետ հան­դիպ­ման բաց հատ­վա­ծում, հրա­պա­րա­կա­յին պետք է ոչ թե հնա­զանդ շշն­ջար ի­րա­վի­ճա­կի փո­փո­խու­թյան մա­սին, այլ հարց բարձ­րաց­ներ ամ­բողջ ճա­կա­տում զոհ­ված զին­վոր­նե­րի մար­մին­նե­րի հնա­րա­վո­րինս ա­րագ տե­ղա­փոխ­ման, պատ­մա­կան հու­շար­ձան­նե­րի ան­ձեռ­նմ­խե­լիու­թյան, գրավ­ված տա­րածք­նե­րում սի­րիա­ցի վարձ­կան­նե­րի վե­րաբ­նա­կե­ցու­մը կան­խե­լու մա­սին: Իբրև ՀՀ հպարտ վար­չա­պետ պար­տա­վոր էր խա­ղա­ղա­պահ­ներ մտց­րած ու ի­րա­վի­ճա­կի կա­յու­նաց­ման պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը միայ­նակ ստանձ­նած երկ­րի պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րից պա­հան­ջել, որ ան­ձեռ­նմ­խե­լի մնա ՀՀ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար ու վար­չա­պետ, ՀՀ ու ԱՀ Ազ­գա­յին հե­րոս Վազ­գեն Սարգ­սյա­նի հու­շար­ձա­նը Շու­շիում: Պի­տի հարց բարձ­րաց­ներ, թե ին­չու են դա­տարկ­վում Մար­տա­կեր­տի 7 գյու­ղե­րը, ե­թե ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյան 7-րդ կե­տով ներ­քին տե­ղա­հան­ված­ներն ու փախս­տա­կան­նե­րը պի­տի վե­րա­դառ­նան ԼՂ և հա­րա­կից շր­ջան­ներ: Նա չի կա­րող դա ա­նել, ինչ­պես չի կա­րող որևէ պա­հանջ ընդ­հան­րա­պես Ռու­սաս­տա­նին ներ­կա­յաց­նել: Միով բա­նիվ՝ նոր ստա­տուս քվոն միայն քվո­յին է վե­րա­բե­րում, բայց ոչ ստա­տու­սին: ՌԴ նա­խա­գա­հը ար­դեն հայ­տա­րա­րա­րել է, որ կար­գա­վի­ճա­կը հե­ռու ա­պա­գա­յի խն­դիր է: Իսկ ՌԴ ԱԳ նա­խա­րա­րը վր­դով­վում է, երբ այդ թե­մա­յով ի­րեն հարց են տա­լիս: ՈՒ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի իշ­խա­նու­թյու­նը Ռու­սաս­տա­նին պետք է՝ հնա­րա­վո­րինս եր­կար փա­կե­լու այդ թե­մա­յով խո­սակ­ցու­թյուն­նե­րը:

Մինս­կի խմ­բի ան­դամ եր­կր­նե­րը՝ Գեր­մա­նիան, ԱՄՆ-ը, Ֆրան­սիան, Ռու­սաս­տա­նին մե­ղադ­րում են ան­ջա­տա­կա­նու­թյան մեջ ու հայ­տա­րա­րում են, որ Ար­ցա­խի հար­ցը չու­նի պա­տերազ­մա­կան լու­ծում, այ­սինքն՝ պա­տե­րազ­մի պատ­ճա­ռով փո­փոխ­ված սահ­ման­նե­րը չեն կա­րող լի­նել կար­գա­վի­ճա­կի վե­րա­բե­րյալ բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րում: Ռու­սաս­տա­նը պա­տաս­խա­նում է, որ Արևմուտ­քը նա­խան­ձում ու խան­դում է, որ ին­քը չկա­րո­ղա­ցավ, Մոսկ­վան կա­րո­ղա­ցավ պա­տե­րազ­մը կանգ­նեց­նել: Մեղմ ա­սած՝ ան­լուրջ պա­տաս­խան, ո­րով փորձ է ար­վում Արևմուտ­քին ընդ­հան­րա­պես տա­րա­ծաշր­ջան չթող­նել նույ­նիսկ մար­դա­սի­րա­կան ա­ռա­քե­լու­թյամբ: Պա­տա­հա­կան չէ ՌԴ նա­խա­գա­հի հրա­մա­նագ­րով ստեղծ­ված միջ­գե­րա­տես­չա­կան հանձ­նա­ժո­ղո­վը հա­մա­կար­գում Ար­ցա­խին ՄԻ­ՋԱԶ­ԳԱ­ՅԻՆ օգ­նու­թյու­նը՝ ոչ մի հիմ­նա­վո­րում չբե­րե­լով, թե ին­չու չեն կա­րող ա­նել Երևանն ու Ստե­փա­նա­կեր­տը: Մոսկ­վան է ո­րո­շում Ադր­բե­ջա­նի ու Թուր­քիա­յի ա­վե­րած բնա­կա­վայ­րե­րի վե­րա­կան­գն­ման ըն­թաց­քը՝ ոչ միայն շի­նա­նյութ բե­րե­լով Ռոս­տո­վից, այլև խոս­տա­նա­լով ջե­ռուց­ման հար­ցե­րը լու­ծել: Ֆի­նան­սա­կան այս­քան ներդ­րում­նե­րից հե­տո որևէ մե­կին թվում է, թե 5 տա­րի անց ռուս­նե­րը հե­ռա­նա­լու՞ են Ար­ցա­խից: Նրանք ա­րագ ու ին­տեն­սիվ ին­տեգր­վե­լու են Ար­ցա­խում, մի կես տա­րուց ռու­սա­կան դպ­րոց­ներ կբաց­վեն, զին­վոր­նե­րի ըն­տա­նիք­նե­րը կտե­ղա­փոխ­վեն Ար­ցախ բնա­կու­թյան, ռու­սա­կան ա­վան կկա­ռուց­վի, հե­տո՝ ՏԻՄ ընտ­րու­թյուն­նե­րում ռուս­նե­րը կըն­տր­վեն, հե­տո… ՈՒ մինչ Բաք­վում Ա­լիևի դեմ ցու­ցադ­րա­կան ցույ­ցեր են ա­նում, որ հաղ­թա­նա­կը տվեց ռուս­նե­րին, Հա­յաս­տա­նը և Ար­ցա­խը հաս­տա­տում են դաշ­նակ­ցա­յին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի հա­րատևու­թյու­նը: Լավ­րո­վը Երևա­նում նո­յեմ­բե­րի 21-ին հայ­տա­րա­րում էր, որ նո­յեմ­բե­րի 10-ի ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյու­նը ոչ միայն երկ­րի ներ­սում, այլև ար­տերկ­րում կաս­կա­ծի տակ դնե­լու փոր­ձերն ա­նըն­դու­նե­լի են. «Մենք հաս­տա­տել ենք ա­մեն ինչ ա­նե­լու մեր վճ­ռա­կա­նու­թյու­նը, որ այս հայ­տա­րա­րու­թյու­նը շա­րու­նա­կի աշ­խա­տել»: Եվ Ա­զա­տու­թյան հրա­պա­րա­կում ցու­ցա­րար­նե­րը նույն օ­րը «ճշ­տում» էին, որ հա­մա­ձայ­նա­գի­րը չեն վի­ճար­կում, ու­զում են, որ եր­կի­րը կա­պի­տու­լյա­ցիա­յի տա­րած Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հե­ռա­նա: Նույ­նիսկ ծպ­տուն չէին հա­նում ընդ­դեմ ռու­սա­կան մե­դիա­հար­ձա­կում­նե­րի ու հա­կա­հայ­կա­կան խայ­տա­ռակ քա­րոզ­չու­թյան, որ նպա­տակ ու­նի հաս­տա­տել՝ հա­յերն էին մե­ղա­վոր, որ պարտ­վե­ցին, շնոր­հա­կալ ե­ղեք, որ դեռ ողջ եք:

ՈՒ ի՞նչ է մեզ պետք հաս­կա­նա­լու.
1. Ռու­սաս­տանն ա­րել է ա­ռա­վե­լա­գույ­նը, որ ի զո­րու էր: Մոսկ­վան խճճ­վել է Ան­կա­րա­յի հետ առևտրում, որ­տեղ Ար­ցախն ու Հա­յաս­տա­նը գլ­խա­վոր լո­տե­րը չեն ու չեն դառ­նա­լու ա­ռա­ջի­կա­յում՝ ա­պա­ցույ­ցը ռուս-թուր­քա­կան տե­ղե­կատ­վա­կան կենտ­րո­նի ստեղ­ծումն է Ադր­բե­ջա­նում, որ հիմ­քեր ու­նի դառ­նա­լու Թուր­քիա­յի ռազ­մա­բա­զա:
2. Ռու­սաս­տա­նի ռազ­մար­դյու­նա­բե­րու­թյու­նը գեր­զար­գա­ցած է ռու­սա­կան չա­փա­նիշ­նե­րով, մեր պար­տու­թյու­նը Ար­ցա­խում Ռու­սաս­տա­նի ու ռու­սա­կան զեն­քի, ռու­սա­կան ռազ­մար­վես­տի պար­տու­թյունն էր ՆԱ­ՏՕ-ի բա­նա­կին: Դա նշա­նա­կում է, որ Հա­յաս­տա­նը պար­տա­վոր է դի­վեր­սի­ֆի­կաց­նել զեն­քի գնում­ներն ու ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան ա­պա­հո­վու­մը՝ չմ­նա­լով մեկ պե­տու­թյան ու մեկ դաշ­նակ­ցի հույ­սին:
3. Բո­լոր նրանք, որ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին մե­ղադ­րում են դա­վա­ճա­նու­թյան մեջ, հիմք պետք է ըն­դու­նեն ոչ միայն կա­պի­տու­լյա­ցիա­յի ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյու­նը, այլև՝ 2018-2020-ին նրա ղե­կա­վա­րած կա­ռա­վա­րու­թյան ան­հա­մար­ժեք ար­ձա­գան­քը պա­տե­րազ­մի սպառ­նա­լի­քին: 2018-ին Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հայ­տա­րա­րեց, որ ցան­կու­թյան դեպ­քում Ռու­սաս­տա­նը կկանգ­նեց­նի Ադր­բե­ջա­նի հար­ձա­կու­մը Ար­ցա­խի վրա: Հայ­տա­րա­րու­թյու­նը Մոսկ­վա­յի վրա պա­տե­րազ­մի պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը գցե­լու պո­պու­լիս­տա­կան հնարք էր, ոչ թե Ար­ցա­խի պաշտ­պա­նու­թյուն: Կհա­մա­ձայ­նե՞ր Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը պա­տե­րազ­մի 3-4 օ­րը զի­նա­դա­դա­րի, Շու­շիի «ադր­բե­ջան­ցի քա­ղա­քա­պե­տի», պա­տե­րազ­մը կանգ­նեց­նե­լը նրա­նից չէր կախ­ված: Ոչ էլ Ա­լիևից: Թուր­քիան պա­տե­րազմ չէր սկ­սել 1-2 շր­ջան գրա­վե­լուց հե­տո կանգ­նե­լու կամ Ար­ցախն Ադր­բե­ջա­նին վե­րա­դարձ­նե­լու հա­մար: Նրա խն­դի­րը Հա­յաս­տանն է ու այն գի­նը, որ պի­տի պո­կի Պու­տի­նից Հա­յաս­տա­նի հա­մար: Մեր պար­տու­թյան նոր սահ­ման­նե­րը ռու­սա­կան ու­ժի սահ­ման­ներն են: Եվ՝ մեր ռու­սահ­պա­տա­կու­թյան սահ­ման­նե­րը:

Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ
Հ. Գ. Միայն եր­րորդ բևե­ռի ձևա­վո­րու­մը և նոր իշ­խա­նու­թյունն է ի զո­րու դուրս գալ այս վի­ճա­կից: Չձևա­վո­րենք մենք, «ձևա­վո­րե­լու է» Մոսկ­վան՝ ԱԺ ար­տա­հերթ ընտ­րու­թյուն­նե­րի կազ­մա­կեր­պու­մը Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին թող­նե­լը նշա­նա­կե­լու է ոչ թե ՔՊ-ի վե­րար­տադ­րու­թյուն, այլ Կրեմ­լի իշ­խա­նու­թյուն: ՀՀ ինք­նիշ­խա­նու­թյու­նը պաշտ­պա­նե­լու, Ար­ցա­խի՝ ԼՂԻՄ-ի սահ­ման­նե­րով վե­րա­կան­գն­վե­լու ու կար­գա­վի­ճակ բա­նակ­ցե­լու հար­ցում Մոսկ­վան շա­հագր­գիռ կողմ չէ: Որ­քան էլ ի­րա­վա­ցի դժ­գոհ ենք, ել­քը ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի շր­ջա­նակ­նե­րում է՝ Փա­րի­զում ու Վա­շինգ­տո­նում: Կյան­քը շա­րու­նակ­վում է, շա­րու­նակ­վում է պայ­քա­րը, որ­տեղ մենք այլևս այն «մե­կը» չենք, որ հա­վա­տում է բո­լո­րին ու ա­մեն ին­չի: Լե­գի­տիմ իշ­խա­նու­թյու­նը պա­տե­րազ­մում կորց­րեց լե­գի­տի­մու­թյու­նը, որ­քան ա­րագ հե­ռա­նա, այն­քան ա­րագ ուշ­քի կգանք: Բաք­վին միա­վո­րում է հաղ­թա­նա­կը, մեզ պի­տի միա­վո­րեն հաղ­թե­լու կամքն ու կա­րո­ղու­թյու­նը: Այ­լա­պես մեր ժա­ռանգ­նե­րը հարց­նե­լու են՝ ի՞նչ տար­բե­րու­թյուն է ե­ղել Պու­տի­նի ու Էր­դո­ղա­նի միջև, ինչ­պես մենք ենք հարց­նում՝ ին­չու՞ թուր­քե­րին հան­ձն­վե­ցին ա­նա­ռիկ Կար­սի բա­նա­լի­նե­րը: Նո­յեմ­բե­րի 22-ից շտկ­վում ենք: Մենք այլևս այն «մե­կը» չենք: Ողջ լե­րուք:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ