Առաջնորդների մեղքերը՝ պատերազմների և ռազմական պարտությունների պատճառ

«Ինչպես ճանճերն են հավաքվում բաց վերքի վրա, այնպես էլ հարևան ցեղերը հարձակվում էին հոգևոր վիրավորված Իսրայելի ժողովրդի վրա։ Ոչ մի պատերազմ չի առաջացել մեծ դատավորների մեղքերով, քանի որ նրանք ընտրվել են Աստծո կողմից և զինված են Աստծո զորությամբ: Սրանք մարդիկ էին, որոնք «բարձրացան» առաջնորդելու ժողովրդին, որպեսզի բժշկեն նրանց մեղքից և, հետևաբար, ազատեն օտարների լծից: Այսինքն՝ մարդկային հոգիներին վերադարձնել նրանց ներքին հոգևոր ազատությունը, որին անխուսափելիորեն հաջորդում է դրա արտահայտությունը կամ խորհրդանիշը՝ արտաքին ազատությունը։ Ամենից հաճախ մարդիկ Իսրայելի թագավորների օրոք տուժել են ռազմական աղետներից՝ հենց թագավորների մեղքերի հետևանքով։ Իրենց անօրենությամբ նրանք վիրավորեցին Աստծուն, և Աստված պատերազմ ուղարկեց նրանց դեմ և մատնեց նրանց իրենց թշնամիների ձեռքը։ Ճիշտ է, կային արժանի թագավորներ, բայց նրանք քիչ էին, և հետո կամ ընդհանրապես պատերազմ չեղավ, կամ այն ավարտվեց թշնամու նկատմամբ փայլուն հաղթանակով։ Ահա մի քանի օրինակներ.

Սավուղ թագավորը հաղթեց բոլոր պատերազմներում, քանի դեռ հավատարիմ էր Աստծուն և Նրա պատվիրաններին: Հենց նա նահանջեց Աստծուց և սկսեց խորհրդակցել գուշակների հետ, փղշտացիները հաղթեցին, և թագավորը հուսահատված սրով խոցեց ինքն իրեն։

Սողոմոն թագավորը մինչև խոր ծերություն իմաստուն և արդար թագավոր էր, ուստի օրհնությունը չլքեց նրան և պատերազմ չեղավ։ Բայց ծերության ժամանակ նա մեղք գործեց՝ հաճոյանալով իր կռապաշտ կանանց։ Հետևաբար, նրա թագավորությունը բաժանվեց երկու մասի, որոնք անընդհատ պատերազմում էին միմյանց հետ:

«Եվ Տերն ասաց Սողոմոնին. Քանի որ դա արվեց քեզ հետ, և դու չես պահում իմ ուխտն ու իմ կանոնները, որոնք ես քեզ պատվիրել եմ, ես կպոկեմ թագավորությունը քեզնից և կտամ քո ծառային» (Ա Թագավորաց 11)

1.Ազգի առաջնորդների մեղքերը հանգեցնում են պատերազմի և ռազմական պարտությունների։

2.Ազգի աստվածաուրաց ղեկավարների մեղքերի և անօրենութնունների պատճառով և՛ ազգն է տառապում, և՛ պետությունն է կործանվում. և ազգը զրկվում է ինքնուրույնությունից ու ազատությունից»:

(ՏԵՐ Ողորմիր….)

ԱՐԺԱՆԻ ԱՌԱՋՆՈՐԴՆԵՐԸ ՈՒՆԵՆ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ ԵՎ ՀԱՂԹԱՆԱԿ՝ ՊԱՏԵՐԱԶՄՈՒՄ

«Մի՛ վախեցեք. թեև դուք գործել եք այս բոլոր չարիքները, սակայն մի՛ խոտորվեք Տիրոջից և ձեր ամբողջ սրտով ծառայե՛ք Տիրոջը։ Եվ մի՛ խոտորվեք, որովհետև դուք գնացած կլինեք սին բաների հետևից, որոնք ձեզ օգուտ չեն և չեն կարող ազատել, քանի որ իրենք ոչինչ են» (Ա Թագ.12:20):

Նշանակում է՝ կա՛մ ԱՍՏՎԱԾ, կա՛մ ոչինչ։

Կենդանի և ճշմարիտ Աստծուն հետևող ղեկավարները, որոնք ապրում էին Աստծու օրենքով, հենց իրենց կենսակերպով էին խաղաղություն ապահովում պետության համար, այնպես որ նրանց կառավարման ժամանակահատվածում կամ ընդհանրապես պատերազմ չէր լինում կամ էլ, եթե բռնկվում էր, ապա մշտապես հաղթում էին թշնամուն։

«ԱՍՏՎԱԾ իմ Ապավենն է»,-ահա թե որն է բարեվարք ազգային առաջնորդների, դատավորների, թագավորների, քահանայապետների, կառավարիչների և իշխանների առաքինությունը։

Երբ Դավիթ թագավորն Աստծո կամքն էր կատարում, նա հաղթում էր բոլոր թշնամիներին։

Որովհետև Դավիթն «իր ամբողջ սրտով հետևեց ինձ՝ անելով միայն այն, ինչ ճիշտ է իմ աչքում» (Գ Թագավորներ 14.8):

Հովսափատ թագավորի օրոք, ով ընթացավ իր նախահոր՝ Դավթի իշխանության սկզբում որդեգրած ճանապարհով, կուռքեր չպաշտեց, այլ իր հոր Աստծուն փնտրեց և առաջնորդվեց Նրա ճանապարհներով (2 Մնաց.17:3):

Եվ ուղարկեց թագավոր իշխաններին

ժողովրդի մեջ, որպեսզի շրջեին և Աստծու օրենքն ուսուցանեին մարդկանց։

Նաև ուղարկեց արդար դատավորների, որպեսզի երկրի բնակիչների անհամաձայնությունների արդար դատը տեսնեին։

Սակայն Հովսափատը ստիպված էր մեծ պատերազմի բռնվել։

Մովաբացիները մեծ բազմությամբ ներխուժեցին նրա երկիր։

Վախեցավ Հովսափատ թագավորը և հայտարարեց, որ ծոմ պահեն ամբողջ երկրում։

Թագավորը կանգնեց իր ժողովրդի մեջ և աղոթք արեց.

«Ո՜վ Տեր, մեր հայրերի՛ Աստված, չէ՞ որ դու ես Աստված երկնքում, որ տիրում ես հեթանոս ազգերի բոլոր թագավորությունների վրա. քո ձեռքում է իշխանության ուժը, և ոչ ոք չի կարող քեզ դեմ կանգնել։ Չէ՞ որ դու ես, Տե՜ր, Եթե մեզ վրա գան չարիք, սուր, դատաստան, մահ ու սով, կկանգնենք այս տան առջև և քո առջև, քանզի քո անունը այս տան վրա է, քեզ կդիմենք մեր նեղության մեջ, և դու կլսես ու կփրկես մեզ» (2Մնաց.20:6):

Հաջորդ օրը Հովսափատն ամբողջ ժողովրդի հետ ընդառաջ դուրս եկավ թշնամուն։ Եվ զորքի առջևից նա եգիչներ կանգնեցրեց, որ ԱՍՏԾՈՒՆ օրհնաբանություն երգեն։

«ՓԱՌԱԲԱՆԵՔ ՏԻՐՈՋԸ քանի որ Հավիտյան է ՆՐԱ ՈՂՈՐՄՈՒԹՅՈՒՆԸ»:

Այդ րոպեին հակառակորդի զորքը խուճապի մատնվեց և սկսեցին ԿՈՏՈՐԵԼ միմյանց։

Այսպես Հովսափատը հաղթեց առանց կռվելու։

Վերադառնալուն պես Աստծուն Գոհաբանություն մատուցեց։

Եվ «Աստված հանգստություն տվեց նրան ամեն կողմից»(2 Մնաց, 20):

Այս բոլոր օրինակներից ակնհայտ է հետևյալը.

1. Բարեպաշտ ղեկավարների բարի գործերի համար Աստված ժողորդին տալիս է խաղաղություն և բարեկեցություն։

2. Բարեպաշտ ղեկավարների բարի գործերի համար Աստված հետ է մղում ագրեսորների արշավանքը և ժողորդին հաղթանակ է շնորհում։

3. Եթե բարեպաշտ ղեկավարները

հպարտանում են Աստծու կողմից իրենց տրված զորությամբ կամ իմաստությամբ, կամ հարստությամբ և հեռանում Աստծուց, ապա Աստված խիստ պատժում է և ղեկավարներին և ժողովրդին։

4. Ազգի լավ ղեկավար լինելու համար պետք է Կառչել Միակ Կենդանի Աստծուց և միշտ պահել Նրա պատվիրանները։

ՉԱՐԱՍԵՐԻ ՀԵՏ ՄԻՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԱՐԻՔԻ Է ՀԱՆԳԵՑՆՈՒՄ

«Որքա՜ն է մթագնել շատ արևմտյան կառավարիչների մտքերն այս հարցում։ Առանց բարոյական կամ հոգևոր զսպման որևէ սկզբունքի, վտանգի պահին պատրաստ են շփվել հենց սատանայի հետ, միայն թե հաղթելու համար։ Նրանք ուշադրություն չեն դարձնում ոչ այն մարդկանց հոգևոր և ոչ էլ բարոյական որակներին, ում հետ ցանկանում են դաշինքի մեջ մտնել, այլ միայն իրենց այսպես կոչված նյութական ուժին, այսինքն, զինվորների քանակի, սվինների, ռազմական նյութի, արտադրության և ֆոնդերի վրա։ Բոլորովին մոռանալով Արարչի վճռական Կամքի առկայությունը՝ նրանք ուղղակի պատերազմը վերածեցին արյունոտ վիճակախաղի ու փոխադարձ խաբեության։

Արևելքում կռվող Բոնապարտը պատրաստ էր իսլամ ընդունել միայն հաղթանակի համար։ 19-րդ դարի սկզբին Ավստրիան նպաստեց բալկանյան քրիստոնյաների թուրքերից ազատագրմանը, իսկ դարավերջին փորձեց դաշինք կնքել Թուրքիայի հետ՝ ընդդեմ նույն քրիստոնյաների։ Վերջապես, համաշխարհային պատերազմի ժամանակ նա հասկացավ այդ դաշինքը և Թուրքիայի հետ միասին պարտություն կրեց։ Հիշենք, թե ինչպես են պատերազմի ժամանակ դաշնակիցները նախ հաճոյացել Թուրքիային՝ նրան իրենց կողմը գրավելու համար, իսկ հետո նախատել ու մահվան դատապարտել։ Եվ պատերազմից անմիջապես հետո նրանցից ոմանք սկսեցին բարիդրացիական հարաբերություններ փնտրել Թուրքիայի հետ, դավադրություններ կազմակերպելով միմյանց դեմ, թաքուն օգնելով թուրքերին հույների դեմ, մինչև որ վերջապես սարսափելի կոտորած առաջացրին Անատոլիայում, որին հաջորդեց բոլոր հույների վտարումը այս տարածաշրջանից։ . Բավական է միայն հիշել Հայաստանի ճակատագիրը՝ այս գայթակղությունը թե՛ թուրքական սակրերի, թե՛ քրիստոնեական խղճի համար, որպեսզի գնահատենք, թե ինչպես է բարոյականության և ճշմարտության տեսակետից խավարում արևմտյան տիրակալների միտքը։ Նրանցից ո՞վ էր, օրինակ, կարծում, որ չարի հետ դաշինքը չարիք է բերում։ Իրոք, նրանց նկատմամբ կարելի է կիրառել մարգարեական խոսքերը, որոնք այդքան անգամ կատարվել են մարդկության պատմության մեջ. «Այս ժողովուրդը կուրացրել է իր աչքերը և կարծրացրել իր սրտերը, որպեսզի չտեսնեն իրենց աչքերով և չհասկանան իրենց սրտով» (Հովհաննես 12:40):

Վերոնշյալ օրինակներից պարզ եզրակացություններ են գալիս, որ.

1) անօրեն և վատ մարդիկ աղետ են բերում իրենց և իրենց լավ դաշնակիցներին:

2) Պատերազմի ժամանակ ազգերի հետ տեղի է ունենում նույն բանը, ինչ խաղաղ ժամանակ անհատների հետ, այսինքն, չարի հետ մեղսակցությունը չարիք է բերում բոլոր հանցակիցներին:

3) Արդար Աստված միշտ և ամենուր ամենահավատարիմ Դաշնակիցն է նրանցից, ովքեր հետևում են Նրան և աղոթում Նրան:

4) Ոչ մի ռազմական ուժ, որի վրա հենվում են անաստված ու ագահ մարդիկ, ոչ մի բանի չի ծառայում և ոչ մի կերպ չի կարող օգնել։

ԶԵՆՔԻՑ ՕԳՈՒՏ ՉԿԱ

«Ինչպես զինվորների թիվը, որոշիչ չէ, այնպես էլ զենքը։

Առանց Աստծո զորության և օգնության, պատերազմում գտնվող մարդիկ անզոր են: Իսկ Աստծո զորությունն ու օգնությունը տրվում է արդարներին, ոչ թե անաստվածներին ու անարժեք մարդկանց։

Թուրքերն ապստամբության ժամանակ միշտ ավելի լավ զինված էին, քան սերբ գյուղացիները, բայց զենքը նրանց չօգնեց։ Բալի թնդանոթն ավելի արդյունավետ էր, քան պողպատը, քանի որ դրա հետևում կանգնած էր Աստծո զորությունը։

Աստծո Սուրբ Հայտնությունը մեզ հստակ սովորեցնում է, որ զենքն ինքնին չի օգնում պատերազմի ժամանակ: Ի՞նչն է այդ դեպքում օգնում: Բացարձակապես միայն Աստծո զորությունն է օգնում: Աստված օգնում է հավատացյալներին, մաքուրներին և արդարներին՝ հաղթահարելու անհավատներին, անմաքուրներին և անարդարներին: Մեկին մյուսի դեմ օգնելու համար Աստված չի օգտագործում Իր զորության ամբողջությունը, որով Նա կարող էր ոչնչացնել բոլոր աշխարհները մեկ ակնթարթում, և Նրա միջոցները հաճախ մարդկանց աչքում բոլորովին աննշան են, ծիծաղելիորեն աննշան:

Սրանք երբեմն փոքր և աննշան բաներ են, որոնք ծառայում են որպես միջոց Զորաց Աստծո պատերազմում նրանց համար, ովքեր դողում են Նրա առաջ և երկրպագում Նրան, և նրանց դեմ, ովքեր ապավինում են ոչ թե Նրան, Ամենակարողին, այլ իրենց զինվորներին, իրենց զենքերին և նրանց:

Այս օրինակներից պարզ են դառնում հետևյալ եզրակացությունները.

1) նա, ով իր հպարտությամբ, մոռանալով Տիրոջը, ապավինում է նրա զենքին, ամոթալի պարտություն է կրում և մահանում:

2) Նա, ով իր սրտի խոնարհությամբ չի ապավինում զենքին, այլ զղջում է, Աստծուն օգնության համար, հաղթում է փառքով:

3) Աստված օգնում է խոնարհներին և հավատացյալներին հպարտների և անհավատների դեմ:

4) Աստված հաճախ օգտագործում է, մարդկային կարծիքով, աննշան միջոցներ՝ հպարտներին ու անհավատներին հաղթելու համար։»

Սուրբ Նիկոլայ ՍԵՐԲԱՑԻ

Մեկնաբանություններ