Եթե դուք ներեք իրենց հանցանքները, ձեր երկնավոր Հայրն էլ ձեզ կների

Ներողամտության հոգին մարդու մեջ աստվածադիր է, և Քրիստոսն Իր քարոզչության ընթացքում խրատներով փորձում էր արթնացնել մարդկանց մեջ այդ թմրած հատկանիշը:
Աստվածանման մարդկային պատկերի կարևոր արտահայտություններից են մարդասիրությունն ու ներողամտությունը: Մարդասեր լինել նշանակում է նմանվել Աստծուն: Ցավոք, խորապես քննելով մեր ներաշխարհը, պետք է խոստովանենք, որ մեր մարդասիրության շրջանակները խիստ նեղ են և ներառում են միայն ծնողներին, զավակներին, բարեկամներին, հարազատներին ու ընկերներին: Այսպիսով մենք դառնում ենք ծնողասեր, որդեսեր, ընկերասեր, բարեկամասեր, բայց ո՛չ մարդասեր:

Տերը` մարդասիրության գագաթնակետը, կատարելության աստիճանը համարեց թշնամիների հանդեպ սերը: Այս ճանապարհով Նա փորձում էր մեր մեջ դաստիարակել մարդասիրության նոր չափանիշներ: Եթե մինչ Փրկչի գալուստը հրեաներն էին համարվում Աստծո ժողովուրդը, ապա Քրիստոսով բոլորը մեկ դարձան. այլևս տարբերություն չկա, ասում է Պողոս առաքյալը. «Դուք բոլորդ, որ ի Քրիստոս մկրտվեցիք, Քրիստոսով զգեստավորվեցիք. ուրեմն խտրություն չկա ո՛չ հրեայի և ո՛չ հեթանոսի, ո՛չ ծառայի և ո՛չ ազատի, ո՛չ արուի և ո՛չ էգի. որովհետև դուք ամենքդ մեկ եք ի Քրիստոս Հիսուս» (Գաղ. 3. 27-28):
Նույն այդ տիեզերական մարդասիրության ու ներողամտության ոգին Տերը դրսևորեց Իր երկրային կյանքի ողջ ընթացքում: Նա չխորշեց մաքսավորների ու պոռնիկների հետ շփվելուց, խոսեց հրեաների կողմից պիղծ համարվող սամարացի կնոջ հետ և Մեսիայի հանդեպ հավատի լույսով լուսավորեց, հասարակությունից վտարված ու մերժված բորոտների վրա ձեռք դրեց ու բժշկեց: Եվ ի վերջո հանձն առավ խաչվել ողջ մարդկության` ամենավերջին հանցավոր մարդասպանների և իրենց արդար կարծող փարիսեցիների մեղքերի համար:
Քրիստոս ասում է նաև. «Ավելի մեծ սեր ոչ ոք չունի, քան այն, որ մեկն իր կյանքը տա իր բարեկամների համար» (Հովհ. 15:13), ուստի գործով իրագործեց Իր իսկ Խոսքը` մատնվելով անարգ խաչի մահվան հանուն մարդկության փրկության:
Ներողամիտ լինելու Տիրոջ պատգամն իրագործեցին առաքյալները` հալածանքների մեջ գոհություն հայտնելով Տիրոջը, որ Նրա անվան համար նեղությունների են ենթարկվում: Մարդասիրության պատերազմում հավատքի հաղթող մարտիկներ եղան հատկապես մարտիրոսներն ու նահատակները:

Նույնպիսի կենցաղավարություն դրսևորեցին նաև կրոնավորները, անապատական միայնակյաց սուրբ հայրերը:
Ընկերոջը չդատելու Քրիստոսի պատվիրանը խորապես ըմբռնելով ու կատարելով` նրանք դարձան քրիստոնեական կենդանի հավատի ջահակիրներ և լուսավորեցին ու առաջնորդեցին ոչ միայն իրենց աշակերտներին, այլև հետագա դարերի բազմաթիվ սերունդների:
Ներելու ու ներվելու համար կարևորագույն պայմաններ են զղջումը և ապաշխարությունը. «Եթե քո եղբայրը մեղանչի քո դեմ, հանդիմանիր նրան: Եվ եթե ապաշխարի, ներիր նրան: Եվ եթե օրը յոթն անգամ քո դեմ մեղանչի և յոթն անգամ քեզ մոտ դառնա և ասի` ապաշխարում եմ, ների՛ր նրան» ¥Ղուկ. 17. 3-4¤, իսկ Մատթեոս ավետարանիչը ավելի շեշտադրված ներկայացնում է ներելու պայմանները. «Եթե եղբայրդ քո դեմ մեղանչի, գնա հանդիմանիր նրան, երբ դու և նա մենակ եք. եթե քեզ լսի, քո եղբորը շահեցիր: Իսկ եթե քեզ չլսի, առ քեզ հետ մեկին կամ երկուսին, որպեսզի երկու կամ երեք վկաների բերանով հաստատվի ամեն ինչ: Իսկ եթե նրանց էլ չլսի, կասես եկեղեցու մեջ, իսկ եթե եկեղեցուն էլ չլսի, թող նա քեզ համար լինի ինչպես հեթանոսը և մաքսավորը» (Մատթ. 18. 15-17):

Եսասեր ու եսակենտրոն կեցվածքը դեմ է ավետարանի ճշմարտություններին: Բոլորս էլ երբեմն, որպես քրիստոնյա, կամա-ակամա սայթաքում ենք, ու հետո Տերը մեր խղճի միջոցով ասում է. «ՈՒ՞ր ես»: Ահա այդ ձայնը լսելուց է, որ պետք է սթափվել ու ապաշխարել, որ մեր արարքը չվերածվի բնավորության, սովորության և մեզ կործանման տանի: Առանց այդ էլ աշխարհն այսօր բյուր որոգայթներ է հյուսում մեր դեմ սկսած «ID» կոչվող անհատական համարանիշից, որի մասին գրված է Հայտնության գրքի 13-րդ գլխում, պոռնկության, ագրեսիայի, ընտանեկան ինստիտուտի քայքայման, թմրամոլության, խաղամոլության, աղանդավորության քարոզից, վերջացրած ԼԳԲՏ ազգապիղծների լկտիությունների վրա աչք փակելով: Սրանք պատահական երևույթներ չեն, այլ հեռահար ծրագրեր, որոնց վերջնական նպատակը դրանց օրինականացումն է, որին պետք է հետևի ազգի կործանումը:
Պետք է խորշել մեղքերից, պայքարել դրանց դեմ և թույլ չտալ, որ դավադիրների ձեռքով պղծվի և Աստծո պատուհասների ենթարկվի մեր սուրբ երկիրը:

Տեր Ահարոն քահանա ՄԵԼՔՈՒՄՅԱՆ
Գորիսի տարածաշրջանի հոգևոր հովիվ

Մեկնաբանություններ