Սիրելը մարդ արարածի կոչումն է

ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈ՞ՒՆ, ԹԵ՞ ՀԱՃՈՒՅՔ

«Իսկ միևնույն բարի իրագործումների մեջ Սուրբ Երրորդության համամիտ միակամության ապացույցներն են՝ Հոգին՝ կենդանության, Բանը՝ բանականի, Պայծառությունը՝ փառքի, և Կերպարանքը՝ էության»:
Գրիգոր ՆԱՐԵԿԱՑԻ («Մատյան ողբերգության», ԽԴ գործ)

Արտամուսնական կապերը, ամուսինների դավաճանությունը, ամուսնալուծությունը, արհեստական վիժեցումը, պոռնոգրաֆիան, անթույլատրելի ճանապարհով արհեստական բեղմնավորումը, էֆտանազիան, ամենուր պրոպագանդվող արվամոլությունը` մի կողմից, մյուս կողմից` քրիստոնեական սրբությունների նկատմամբ արհամարհանքը, անարգանքն ու ատելությունը այսօր վկայում են աշխարհի հոգևոր անկման մասին: Մարդ արարածը, առանց հաշվի նստելու իր բանականության հետ, մերժում է այն, ինչը նրան տանում է դեպի փրկություն, նա կարիք չունի Ավետարանի խոսքը լսելու, այն ընդունելու, այլ ցանկանում է ապրել հաճույքներին տրվելով: Թված մեղքերին Աստվածաշունչը ավելի մեծ արգահատանքով է անդրադառնում, քանի որ այս մեղքերի պատճառով մարդու բանականությունը մթագնում է, մարդկային էությունը փոխվում է. նրա մեջ մեռնում է սիրելու ունակությունը` տեղը զիջելով ատելությանը, որը ի վերջո մարդուն կախման մեջ է պահում չարից: Այս ամենը, սիրելիներ, մարդուն տանում է քարասրտության, անզգայության, Աստվածմերժության և հոգևոր մահվան: Տեղի է ունենում արժեքների դեգրադացում, և մեր սերունդը վերադառնում է այն ժամանակներին, երբ մարդը, անտեսելով պատվիրանները և ապրելով մեղքի մեջ, դատապարտել է ինքն իրեն: Ամենացավալին, սակայն, այն է, երբ այս մեղքերի մեջ են ընկնում նաև մկրտվածները, ովքեր գիտակցաբար մերժում են քրիստոնեության երկուհազարամյա ձեռքբերումները. «Երկինք, զարմացեք այս բանի վրա, սոսկացեք,- ասում է Տերը,- որովհետև Իմ ժողովուրդը կրկնապատիկ չարություն գործեց, Ինձ՝ կենաց ջրի աղբյուրիս, թողեցին, որ իրենց համար հորեր փորեն՝ ծակծակոտ հորեր, որոնք չեն կարող ջուրը պահել» (Երեմիա 2.12-13):
Հիսուս Քրիստոս Իր կյանքով մեզ հնարավորություն տվեց հասկանալու, որ հոգևոր, մտավոր և ֆիզիկական մաքրությունը ամենակարևորն է մարդ արարածի կյանքում, որը հնարավոր կլինի, եթե զգացմունքները ենթարկվեն բանականությանը: Անաղարտ սերը մեծագույն գանձն է մարդկային սրտի, իսկ այդ սերը մեզ փոխանցում է Սուրբ Հոգին, Ով այն պահպանում և զարգացնում է մեր մեջ մեր կողմից իրեն առաքված աղոթքի միջոցով: «Երանի նրանց, որ սրտով մաքուր են, նրանք Աստծուն կտեսնեն» (Մատթեոս 5.8): Եթե աչքերը սովորել են մութին, նրանք չեն կարող նայել իրական փայլատակող արևին, և այն, ինչ երջանկություն է մաքուր հոգիների համար, պատիժ է մեղքով ապականված հոգիների համար:
Սիրելիներ, թույլ տանք մեր բանականությանը, որպեսզի նա իշխի մեր էության ու բնության վրա: Աստծուն տեսնելու համար մենք պետք է մաքրենք մեր հայացքը մեղքի կեղտից, որպեսզի մաքուր հայացքով կարողանանք հայել Նրան. «Աստված չի ծաղրվում: Որովհետև ինչ որ մարդ սերմանե, այն էլ կհնձե. իր մարմնից սերմողը ապականություն կհնձե, և Հոգու մեջ սերմողը Հոգուցն հավիտենական կյանք կհնձե» (Գաղ. 6.7-8):

ԱՇԽԱՏԱՆՔԸ ՔՐԻՍՏՈՆՅԱՅԻ ԿՅԱՆՔՈՒՄ
Աշխատանքը, սիրելիներ, կարևոր միջոցներից մեկն է, որով մենք դառնում ենք Աստծո համագործակիցները՝ որպես ստեղծագործող: Ինչքան ավելի ենք կատարելագործվում մեր մասնագիտության մեջ, այնքան ավելի կատարյալ ու մնայուն է դառնում մեր ստեղծագործությունը, այնքան ավելի մեծ է լինում մեր լուման աշխարհի բարեկարգման գործում: Աշխատանքով և դրանից քաղած պտուղներով ենք մենք կարողանում որոշել մեր կյանքի արդյունավետությունը: Եթե հողագործը չմշակի հողը, ծառը չտնկվի, ինչպե՞ս մենք կվայելենք պտուղները, և ինչպե՞ս հողագործը կհոգա իր ընտանիքի կարիքները, այդպես էլ ամեն գործի մեջ, որ մենք կատարում ենք, պետք է լինի նվիրում, որպեսզի լինի համապատասխան վարձք:
Ինչքան հաճելի է, երբ տեսնում ենք խնամված այգիներ, մաքուր փողոցներ, առաջին հայացքից դա սովորական է թվում, քանի որ մենք չենք տեսել, ինչպես են հողագործը կամ հավաքարարը վաղ առավոտից կատարել իրենց պարտականությունը: Այդպես ամեն աշխատանք, լինի հոգևորականի, նախագահի, գիտնականի, տնտեսագետի, ճարտարապետի, իրավաբանի, բժշկի, հացթուխի, կոչված է մարդկանց ծառայելու, և եթե կան պարտականությունների թերացում կամ անբարեխիղճ մոտեցում, ուրեմն այն չի գնահատվելու ըստ արժանվույն, առավել ևս՝ Աստծո կողմից:
Եթե մեր կյանքում չկա աշխատանք, ուրեմն կա անգործություն ու ծուլություն, կա ժամանակի անտեղի, անհարկի վատնում, մեղք, որը կարող է մեզ հետզհետե վերածել մի աննպատակ, թշվառ ու ձրիակեր արարածի, ով անընդհատ կսպասի այլոց աշխատանքի պտուղներին, որպեսզի վայելի առանց ջանք գործադրելու, և վատթարագույն վիճակը այն է, երբ մարդը դիտավորյալ փորձում է խորամանկել ու դիմացինի հաշվին ապահով կյանք ստեղծել իր համար. «Եթե մեկը չի աշխատում, թող չուտի էլ» (1 Թես.3.10),- այսպես է ասում Ավետարանը:
Շատ կարևոր է, սիրելիներ, որ մեր ընտանիքներում լինի աշխատանքի նկատմամբ ներդաշնակ վերաբերմունք, երբ ընտանիքի ամեն անդամ անտրտունջ պատրաստ է կատարելու իր ուժերի սահմանում որևէ աշխատանք: Այդպիսի ընտանիքում է, որ կմեծանա սերունդ, ով հետագայում կկարողանա ինքնուրույն ձևավորել սեփական ընտանեկան ընդհանրություն: Արդյո՞ք այսօր, երբ մենք Աստծո պարգևած երեխաներին թույլ չենք տալիս ծնվել, արդյունք չէ նաև ծուլության, որ չենք ուզում նրա կարիքները հոգալու համար մեզ մի փոքր ավելի ծանրաբեռնել: Բավական է, որ մենք ձևանանք ընտանիք և միայն մեր եսասիրությունը բավարարելու համար ունենանք մեկ-երկու երեխա... Չէ՞ որ երեխաները մեծանալով ընդօրինակում են մեզ... Բայց երբ երեխան մեծանում է մի ընտանիքում, որտեղ տիրում է բարեխիղճ վերաբերմունք աշխատանքի նկատմամբ, և ամեն ոք գիտի, թե ինչ պարտականություն ունի ինքը թե՛ իր ընտանիքի, թե՛ այն երկրի նկատմամբ, որտեղ ապրում է, նրա մեջ կձևավորվի հստակ պատկերացում աշխատանքի՝ որպես կյանքի կարևորագույն պայմանի նկատմամբ: Քանի որ մենք, որպես ավանդապահ ազգ, մտահոգված ենք մեր ընտանիքների ապագայով, սիրելիներ, ապա պետք է ամեն կերպ «սրբացնենք» աշխատանքը ինչպես մեր ընտանիքի ներսում, այնպես էլ մեր աշխատավայրում, ինչի միջոցով մենք կկարողանանք նաև մեր օրինակով ճիշտ ճանապարհի վրա դնել մեր ապագա սերնդին: «Թե ջահելին ուղղել կուզես, ով էլ լինի՝ աշխատել սովորեցրու» (Օքրո Օքրոյան, 1939-2003):

Անահիտ-Աննա ԳԻՉՅԱՆ

Մեկնաբանություններ