«Տե՛ր, ավելացրու մեր հավատը»

Մարկոս Ավետարանչի 2-րդ գլխի 1-12 համարներում պատմվում է Հիսուսի հերթական հրաշքներից մեկի մասին, որը կոչվում է անդամալույծի բժշկությունը: Նա պատմում է, թե Հիսուսը Կափառնայում քաղաքում մի տան մեջ քարոզում էր և զանազան բժշկություններ էր կատարում: Շատ ժողովուրդ էր հավաքված. թե՛ տան ներսում, թե՛ դրսում «շարժվելու տեղ չկար», և ինչպես այսպիսի ժամանակ ասում են, նման դեպքերում ուղղակի որևէ մեկի համար ներս մտնելն անկարելի էր: Այնտեղ կար մի անդամալույծ, որին չորս հոգով էին բերել, սակայն ներս մտնելու հնարավորություն չլինելու պատճառով, նրանք բարձրանում են տանիքը, բացում առաստաղն ու հիվանդին իջեցնում են ուղիղ Հիսուսի մոտ:
Ավետարանի խոսքերն են. «Եվ Հիսուս, տեսնելով նրանց հավատը, անդամալույծին ասում է. «Որդյա՛կ, քո մեղքերը քեզ ներված են»: Զարմանալիորեն մեր Տերը հիվանդին չհարցրեց, թե նա հավատո՞ւմ է, որ Ինքը կարող է նրան բուժել, ինչպես արեց կույրերի, կաղերի, գոսացածների, բորոտների բժշկության պարագայում: Ինչո՞ւ, որովհետև տեսավ հիվանդի ու նրան բերողների խոր հավատը: Բայց քանի որ նաև գիտեր, թե նա ինչու է անդամալույծ դարձել, նախ ուզեց նրա մեղքերին թողություն տալ, ապա բուժել: Դրա համար ասաց. «Որդյա՛կ, քո մեղքերը քեզ ներված են»:
Այնտեղ գտնվող փարիսեցիները, դպիրներն ու օրենսգետները բժշկության հրաշքներ շատ էին տեսել, բայց մեղքերին թողություն տալու նմանատիպ օրինակի չէին հանդիպել: ՈՒստի, իրենց մտքում մի տեսակ փոթորիկ է առաջանում, ու զարմացած իրենք իրենց հարց են տալիս. «Այս ի՞նչ է խոսում, սա հայհոյում է, ո՞վ կարող է մեղքերին թողություն տալ, եթե ոչ՝ միայն Աստված»: Հիսուս անմիջապես կարդում է նրանց միտքն ու հասկանում, թե ինչ են մտածում ու նրանց աչքերի մեջ նայելով ասում է. «Ինչո՞ւ ձեր մտքում այդ եք խորհում, ո՞րն է ավելի հեշտ, անդամալույծին ասել՝ քո մեղքերը ներվա՞ծ են, թե՞ ասել՝ վեր կաց, առ մահիճդ և գնա քո տունը: Բայց, որպեսզի իմանաք, որ մարդու Որդին երկրի վրա իշխանություն ունի ներելու մեղքերը,- անդամալույծին ասաց,- քեզ եմ ասում, վեր կաց, առ քո մահիճը և գնա՛ քո տունը»:
Հիսուսի հրամայելն ու անդամալույծի վեր կենալը մեկ է լինում: Նոր ոտքի կանգնող մանուկի նման, անդամալույծը կամաց-կամաց փորձում է կանգնել և զգալով ուժ իր սրունքներում, բարձրանում է և ուրախ, զվարթ, հոգով մաքրված ու մարմնով բժշկված, դուրս է գալիս դռնից և տուն գնում: Թե ներսում եղող ժողովուրդը և թե դրսում հավաքված բազմությունը զարմանքով ականատես են լինում այս հրաշքին ու սկսում ամենուրեք պատմել այս մասին: Մարկոս Ավետարանիչը եզրափակում է այս խոսքերով. «Եվ վեր կացավ (խոսքը անդամալույծի մասին է-հեղ.) ու անմիջապես վերցնելով մահիճը՝ բոլորի առաջ դուրս ելավ, այնպես որ ամենքը զարմացան և փառք էին տալիս Աստծուն ու ասում. «Այսպիսի բան երբեք չեն տեսել»:
Ահա ձեզ Մարկոս Ավետարանչի վկայությունը Հիսուսի հրաշքներից մեկի մասին:
Հավատն այնքան ուժեղ է, որ դրան հավատացողները կարող են պատճառ հանդիսանալ, որ փրկվեն ուրիշները: Այդպիսի մի դեպք էր նաև այս պատմությունը, երբ չորս հոգի հիվանդին տարան Հիսուսի մոտ: Մարդիկ, որոնք իրապես խոր հավատ ունեին, և նրանց շնորհիվ անդամալույծը Հիսուսի միջոցով ոչ միայն մեղքերից մաքրվեց, այլև բուժվեց: Անդամալույծի հիվանդ մարմնի հետ հիվանդ էր մանավանդ նրա հոգին: Եվ մի կարծեք, որ երբ ասում ենք` անդամալույծը հավատացյալ չէր, անտեղի մեղադրում ենք նրան: Արդեն իսկ Ավետարանն էլ վկայում է այս մասին. «Եվ Հիսուս, տեսնելով նրանց հավատը, անդամալույծին ասաց. «Որդյա՛կ, քո մեղքերը քեզ ներված են»: Անդամալույծին տանողները հավատում էին, և նա վայելեց բուժումը:
4-րդ դարի Ընդհանրական քրիստոնեական եկեղեցու նշանավոր հայրերից սուրբ Կյուրեղ Երուսաղեմացին հետևյալ խրատականն է տալիս մեզ. «Երկյուղածությամբ պահեք դրանք (խոսքը ավանդությունների ու մեր հավատի մասին է): Չլինի թե թշնամին կարողանա թուլացածներից ոմանց մոլորեցնել: Չլինի թե որևէ հերետիկոս աղավաղի որևէ բան այն ամենից, ինչ այստեղ ավանդում ենք ձեզ: Քանզի հավատը նման է դրամատուն դրված արծաթի, ինչը մենք այժմ կատարեցինք: Աստված մեզնից հաշիվ կպահանջի այդ պահը չօգտագործելու համար:
…Այժմ քեզ հանձնվեց կյանքի գանձը, և Տերը, երբ հայտնվի, քեզնից պիտի պահանջի ավանդվածը: Ինչ-որ մի որոշ ժամանակ այն բոլորին կբացահայտի արքաների Արքան և Տերերի Տերը: Անմահության միակ տերը: Նա, Ով բնակվում է անմատչելի լույսի մեջ, Նա, ՈՒմ ոչ մի մարդ չի տեսել և տեսնել չի կարող» (Սուրբ Կյուրեղ Երուսաղեմացի, «Կոչումն Ընծայության», էջ 81-82):
Այդ օրերից անցել է ավելի քան հազար վեց հարյուր տարի, բայց սուրբ Կյուրեղ Երուսաղեմացու այս խրատականն այսօր էլ չի կորցրել իր ուժը: Մեզ մնում է հետևել այդ խրատներին և ամուր պահել մեզ մեր հայրերի ավանդած հավիտենականության զենքերը՝ ճշմարիտ հավատը, մեր ավանդություններն ու մեր մայրենի քաղցրիկ լեզուն: Ամեն:

Տեր Հովսեփ Ա. քահանա
ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Մեկնաբանություններ