Արդ, որտեղի՞ց են գերեզմանները. «Մահը աշխարհ է եկել բանսարկուի նախանձով» (Իմաստ. 1.24): Անշուշտ, մահը եղծում է մարդուն թե՛ հոգեպես, թե՛ ֆիզիկապես, սակայն խոսքը այստեղ ավելի շուտ հոգևոր, քան մարմնավոր մահվան մասին է, որովհետև կենդանի մեռյալ է Աստծուց հեռացած և Նրա սրբություններից օտարացած մարդը, այնինչ` մարմնով մեռած, թե կենդանի «Արդարների հոգիներն Աստծո ձեռքին են, և մահը չի մոտենալու նրանց, որովհետև արդարությունն անմահ է» (Իմաստ 3.1, 1.15):

Նա չհաղթեց աշխարհի ոչ մի պատերազմում, բայց, այնուամենայնիվ, Նա հաղթեց հենց աշխարհին: Նա կատարյալ էր, և Նրան խաչեցին: Նրա Մարմինը թաղվեց, բայց և այնպես՝ նույն Մարմնով Նա ապրում է հիմա:

Մեզ ուղղված Աստծո Խոսքը մի զարմանահրաշ և արտասովոր հայելի է, որի մեջ նայելով՝ մենք մեզ չենք տեսնում այնպիսին, ինչպիսին ենք, այլ՝ ինչպիսին չենք, բայց պետք է լինենք. «մեր բնական դեմքը», քանի որ մեղավոր մարդը անբնական վիճակում է:

Ավետարանից հիշում ենք, որ այրի կինը Տաճարի գանձանակը գցեց՝ ինչ ուներ-չուներ, որ ընդամենը երկու լումա էր: Անմիտ մարդիկ կան, որ եզրահանգում են, թե այդ կինը իբր կորսվեց, քանի որ գոյատևելու իր վերջին հնարն էլ տվեց Աստծուն, թեպետ «երկու լումայով» ի՞նչ գոյատևելու մասին խոսք կարող էր լինել:

Մեծ պահքի բոլոր օրերը բաժանվում են համապատասխան անվանակիր կիրակիներով, ի տարբերություն տարվա մնացած կիրակիների, որոնք կոչվում են Տերունական օր, չհաշված տաղավարահարաց օրերի կիրակիները։ Ահա այս գալիք կիրակին մեր առաքելական եկեղեցին անվանել է Արտաքսման, քանի որ այն խորհրդանշում է Եդեմական դրախտից մեր նախածնողներին արտաքսելու պատճառը։

Ինչո՞ւ էր Կոստանդնուպոլսի (Ստամբուլի) հայոց պատրիարքի ընդհանուր փոխանորդ Արամ արքեպիսկոպոս Աթեշյանը, անտեսելով իր նկատմամբ Թուրքիայի հայ համայնքի և Հայաստանի Հանրապետության բնակչության մի ստվար զանգվածի խիստ բացասական, մերժողական տրամադրվածությունը, գրեթե ամեն կերպ փորձում մնալ այդ աթոռին:

Այսօրվա սինկրետիկ և սինթետիկ աշխարհը ավելի ու ավելի է վերածվում մի մեծ մարտահրավերի, բայց մարդկությունը վաղուց զինաթափված է և անկարող է հավատի բարի մարտը մղելու:

Պատվիրանները կամ արգելում են, կամ խրախուսում են ինչ-որ բան անել: Այսպես, Աստված պատվիրեց մարդկանց. «Աճեցեք, բազմացեք, լցրեք երկիրը, տիրեցե՛ք դրանց...», իսկ քիչ անց. «Չուտե՛ք, որպեսզի չմեռնեք»:

Արարչագործության վեցերորդ օրը մարդը նաև անկում ապրեց մեղքով և մտավ Օտարի տիրապետության տակ, իսկ այդ թվի երրորդումը պետք է ենթադրի այլևս մարդու անկյալ էության վերստին բարձրանալու անհնարինությունը:

Դեռ Մեծ պահքի օրերը չսկսված` սուրբ խորանի վարագույրը փակում են քրիստոնյաների առջև։ Ինչո՞ւ: Բանն այն է, որ Մեծ պահքին նախորդող կիրակին Բարեկենդան է համարվում, որի ժամանակ ժողովուրդը սովորություն ունի սովորականից առատ կերակուր ու խմիչք օգտագործելու 7-շաբաթվա պահքից առաջ, ու բնական է, որ այդ դեպքում մեղքից դժվար թե մարդը հեռու կարողանա մնալ, քանզի, ինչպես հայտնի է շատերին, յոթ մահացու մեղքերից մեկը որկրամոլությունն է։