Որ սրբերի նշխարները թանկագին մասունք են Քրիստոսի առաքելահիմն եկեղեցու համար, հայտնի է դեռ առաջին դարերից, երբ քրիստոնյաները հազարներով էին նահատակվում։ Հասկանալով, որ սրբերն իրենց մահով հաղթել են մահվան իշխանին՝ սատանային, բարեպաշտ անձինք նրանց նշխարներով ու աղոթքով բժշկում էին դիվահարներին ու հիվանդներին, նաև մահաբեր ժանտախտների դեմ էին դուրս բերում սրբերի մասունքներն ու հաղթող դուրս գալիս։

Հույսը այն լավագույնի ակնկալությունն է, որին հավատում ենք: Ոչ ոք վատ բանի չի սպասում, այլ միայն լավին:

Բարեգործությունը մարդկային նկարագրի մի մաս է և սերտորեն կապված է մարդ հասկացության խորքային էության և յուրաքանչյուր անհատի հոգեկան ու հոգևոր հասունության և կարողությունների հետ:

Յուրաքանչյուր մարդ, երբ մկրտությամբ ծնունդ է առնում Եկեղեցու սուրբ ավազանից, Սուրբ Մյուռոնի կնիքով դառնում է Աստծո զավակ: Այս սրբազան խորհրդի միջոցով է, որ մարդ ոչ միայն ազատվում է ադամական անհնազանդության մեղքից, այլև ազատվում է անցյալի գործած բոլոր անօրենություններից ու մեղքերից:

Խոսք միայն Արարիչ Աստված ունի, և Իր պատկերն ու նմանությունը կրող մարդը։ Իսկ մարդկային խոսքը այնպիսի մեծ զորություն ունի, որի մասին նույնիսկ ինքներս պատկերացում չունենք։

Ավետարանական «Լեռան քարոզ» կոչվող հատվածում Հիսուսը ինը երանիների մասին խոսեց, որոնց կարող է արժանանալ յուրաքանչյուր մարդ, ով հավատում և հետևում է Աստծո խոսքին։ Հիմա ծանոթացեք այդ երանիներին ու ինքներդ որոշեք` դրանցից որն է հարազատ ձեր ներաշխարհին, ու ջանք արեք արժանանալու գոնե այդ մեկին։

Այս բառերը բնավ իմը չեն, քանի որ նման խորությամբ խոսքի ակոսներ միայն սրբերը կարող են բացել, որոնք մի օր հավատքի ձեռքերը դրեցին փրկության տանող մաճին ու այլևս հետ չնայեցին ապականվող աշխարհին։

Չկա մարդ, որ ննջեցյալներ չունենա: Եվ Տիրոջ այս խոստումը, թե ննջեցյալները գերեզմաններում լսում են Աստծո Որդու ձայնը, և որ ամենքն էլ պիտի հարություն առնեն, սակայն նրանց բարիք գործած մասը` կյանքի հարության համար, իսկ նրանք, որ չար գործեր են արել` դատապարտվելու հարության համար: Կամ արդյո՞ք մասնակի հարություններ չեն այն բոլոր բժշկությունները, որ Տերը գործեց, երբ ի ծնե կույրն սկսում է տեսնել, անդամալույծը ոտքի ելնելով իր պատգարակն ինքն է տանում տուն, խուլուհամրը խոսում և լսում է:

Այս վկայությունը, որը ես լսել եմ դեռ կոմունիստական անաստվածության տարիներին հավատի կայծը սրտում ջերմ պահած մի բարեպաշտ տատիկից, կարծում եմ, օգտակար կլինի Աստծո գոյությանն ու Նրա Խոսքի` Ավետարանի զորությանը դեռևս կասկածող այժմյան հայորդիների համար:

Մեծ ցավով տեղեկացա, որ մեր եկեղեցու ղեկավարությանը «խորհուրդներով» «ուղղորդելու-ղեկավարելու» է կամ թե արդեն «ուղղորդում» է ամերիկյան մի գործակալություն: Բայց ինչո՞ւ: Մի՞թե մեր սուրբ հայրերը երբևէ խորհուրդ տվել են կասկածելի օտարից խորհուրդ հարցնել, եթե ոչ միայն իրենցից` հայրերից և հավերժ կենդանի Աստծուց` Քրիստոսից, աշխարհն է հոգևոր խորհուրդ հարցնում և ո՛չ հակառակը: