Աստ­ված ա­նըմ­բռ­նե­լի կեր­պով դա­սա­վո­րում է մար­դու ար­տա­քին կյան­քը ճիշտ հա­մա­ձայն նրա ներ­քին կար­գա­վո­րու­թյան:

Ե­կե­ղե­ցու սուրբ հայ­րե­րը հո­գու տար­բեր հի­վան­դու­թյուն­նե­րը բնո­րո­շում են կիրք հաս­կա­ցու­թյամբ: Կր­քե­րը կա­րե­լի է տե­սա­կա­վո­րել: Մարդն իր մեջ միա­վո­րում է հոգևորն ու մարմ­նա­վո­րը: Ին­չին հա­մա­պա­տաս­խան` կր­քերն էլ լի­նում են հոգևոր ու մարմ­նա­վոր:

Անց­նող տա­րի­նե­րը մերն են դառ­նում ու մեզ են մնում այն­քա­նով, որ­քա­նով կա­րո­ղա­նում ենք նրան­ցից կոր­զել կարևորն ու թան­կը, ան­գինն ու անգ­նա­հա­տե­լին` մարդ­կա­յի­նը, կոր­զել ո՛չ թե պար­զա­պես մեր ձեռ­քում ու­նե­նա­լու, այլ ժա­մա­նա­կի խո­ղո­վա­կով ա­պա­գան սնու­ցե­լու և պա­րար­տաց­նե­լու հա­մար մարդ­կայ­նու­թյամբ` աստ­վա­ծա­պատ­կեր ու աստ­վա­ծա­զարմ:

Փետր­վա­րի 23-ին Աշ­տա­րակ քա­ղա­քում Գա­րե­գին 2-րդ կա­թո­ղի­կո­սի ձե­ռամբ վե­րաօծ­վեց վե­րա­կա­ռուց­ված «Սուրբ Մա­րիա­նե» ե­կե­ղե­ցին։ Ե­կե­ղե­ցու վե­րա­կա­ռու­ցու­մը կա­տար­վել է Ա­րա­գա­ծոտ­նի թե­մի ա­տե­նա­պետ ԳՐԻ­ԳՈՐ ՄՈՎ­ՍԻ­ՍՅԱ­ՆԻ և նրա տիկ­նոջ` ՆԱԻ­ՐԱ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏՅԱ­ՆԻ մե­կե­նա­սու­թյամբ։

Ձեռ­քիս «Մե­ծե­րը Աստ­ծո մա­սին» ստ­վե­րա­ծա­վալ, փա­ռա­հեղ հա­տորն է, որ «Ա­նա­հիտ» հրա­տա­րակ­չու­թ­յունն է լույս ըն­ծա­յել բա­նաս­տեղծ, ֆի­զի­կոս, հայ­րե­նի հոգևոր մշակ ԱՐ­ՏԱԿ ՈՍ­ԿԱՆ­ՅԱ­ՆԻ աշ­խա­տա­սի­րու­թ­յամբ:

Այս խոս­քե­րը մարդ­կանց աչ­քից հե­ռաց­նում են Աստ­ծուն և թող­նում անն­վա­ճե­լի բար­ձուն­քի վրա. ա՛յն մարդ­կանց աչ­քից, ով­քեր մտա­դիր էլ չեն որևէ քայ­լով նվա­զեց­նելու այդ հե­ռա­վո­րու­թյու­նը:

Եվ ո­րով­հետև դուք որ­դի­ներ եք, Աստ­ված մեր սր­տե­րի մեջ ու­ղար­կեց Իր Որ­դու Հո­գին, որ ա­ղա­ղա­կում է` Աբ­բա, Հայր (Գաղ. 4; 6):

Ա­ղան­դա­վո­րա­կան շար­ժում­ներ, հա­յա­կոր­ծան սո­րո­սա­կան­ներ, խա­ղատ­ներ, ռոք ա­կումբ­ներ, գի­շե­րա­յին ա­կումբ­ներ, միա­սե­ռա­կան­նե­րի ա­կումբ­ներ, ... նմա­նա­տիպ հաս­տա­տու­թյուն­նե­րը ստեղծ­ված են հո­գե­պես, եր­բեմն էլ նաև ֆի­զի­կա­պես, մար­դուն ոչն­չաց­նե­լու հա­մար:

Ո­րե­ւէ ժո­ղո­վուրդ կա­րող է հի­ւան­դա­նալ երբ փոխ­ւում է իր ազ­գա­յին կո­րի­զը, հայ­րե­նա­կան տես­լա­կա­նը, ար­ժէ­հա­մա­կար­գը, այ­սինքն, իր խմ­բա­յին կո­դա­ւո­րու­մը։ Հա­մաշ­խար­հայ­նաց­ման մեր­ձե­ցու­մը եւ մար­դոց մի­ջեւ ըն­կե­րա­յին յա­րա­բե­րակ­ցու­թիւ­նը, իր բո­լոր օ­գուտ­նե­րով հան­դերձ՝ ու­նի նաեւ իր ժխ­տա­կան կող­մե­րը, երբ մար­դիկ սի­րում են հե­տե­ւել հաս­տա­տուած, հարս­տա­ցած, ա­նուն վաս­տա­կած եւ նշա­նա­ւոր դար­ձած մար­դոց ու­ղիին։

Այս երկ­րա­վոր կյան­քը մեզ տր­ված է ոչ թե նրա հա­մար, որ ապ­րենք մեր հա­ճույ­քի հա­մար և ինչ­պես մենք ենք ցան­կա­նում, այլ որ­պես­զի աշ­խա­տենք, Աստ­ծուն հա­ճե­լի լի­նենք և բե­րենք այն պտուղ­նե­րը, որ Նա է մեզ­նից ակն­կա­լում: