ԿՈՍՏԱՆԸ ԵԿԵ՞Լ Է

Պարզվում է` ռեֆերենտի կարիք ունի ոչ միայն երկրորդ նախագահ Քոչարյանը, այլև ԱԺ ներկայիս նախագահը, եթե հաշվի առնենք դաշնակցության` չորս ամիս հետո ևս մեկ անգամ կառավարությանը «հրաժարեցնելու» խոր ցանկությունն ու դրա «հետևանքները»:
Հունիսի մեկին երիտասարդական (չնայած, եթե հիշողությունը մեզ չի դավաճանում, հունիսի 1-ը Երեխաների պաշտպանության օրն է. խառնե՞լ են) խորհրդարանի հետ հանդիպմանը, մանդատները բաժանելուն զուգահեռ, ԱԺ խոսնակն ասել է. «Բայց պիտի կարողանալ վեր կանգնել ճառ ասելու անվերջանալի թվացող գայթակղությունից և դրա փոխարեն ձգտել զանգ կախել»:
Չե՞ք հավատում: Մեջբերումն ստույգ է` իրենց կայքէջից է, նախորդ օրն էլ հեռուստաընկերություններն էին մի գլուխ պտտում:
Հասկանալի է, չէ՞, գիտելիքի կարևորությունից երեխաների հետ խոսող (ո՞վ է ասում` սերը սուտ է, կամ քաղաքականության համար գիտելիք-խելք պետք չէ. շա՜տ պետք է) սփիքերն ինչից և ումից է «սփիքվել» մատղաշ երեխաների հետ` հունիսի մեկի առիթով:
Այո՜, ճիշտ եք, քար է գլորվել «ճառ»` դասախոսություն կարդալ սիրող վարչապետի բաղ ու բաղչեքը: Թե խորհրդարանի նախագահի` երիտասարդներին ուղղված այս մի «ճառն» ինչու, այնուհանդերձ, չի շրջանցել կառավարության թեման, կիմանան լոկ այն գրող ռեֆերենտն ու մնացածները, սակայն, թարսի պես, ոնց ասում են, ուզել էին լավ, ստացվել էր` ինչպես միշտ. պտուղն ու պտղաջուրը վերցրել, «գցել էին ձորը», կողքից էլ հավելելով` պետք է ձգտել զանգ կախել (մեղա-մեղա, եթե չենք սխալվում` մեջբերումը Աթաբեկ Խնկոյանի «Մկների ժողովը» առակից է, չէ՞, ուր հայտնի «համայնքը» վախենում էր, որ հրես Կոստանը, ըստ մուլտֆիլմի տարբերակի, կգա, ու իրենց ազնիվ ցղը կկորչի-կգնա, ուստի պետք է զանգ կախել, չնայած զանգ կախող այդպես էլ չի գտնվում):
Ի՞նչ են մտածել մանդատ ստացած երիտասարդներն այս միտքը լսելիս, չենք կարող ասել, չնայած դեմքներից երևում էր` դաստիարակված երիտասարդներ են։
Ընդ որում, էս անգամ մենք հեչ մեղավոր չենք, որ էսպես ստացվեց: Ոնց տեսնում եք` ռեֆերենտի և «ռեֆը» գրելիս ասոցիացիաների նրբությունն զգալու խնդիր կա: Չենք կարծում, թե դիտավորություն է եղել, և գործել է «Ծառայողական սիրավեպ» ֆիլմի «Вам все льстят» տարբերակը:
Այնուհանդերձ, սա ռեֆերենտական նման կարգի առաջին դեպքը չէ. նման մի անհաջող օրինակ էլ պառլամենտի (չէ, քսանյոթի «տարեդարձի» մասին չէ խոսքը) նոր դահլիճի բացման օրը հնչած Արթուր թագավորի օրինակն էր, իբր նա է սպիրալի, կլոր սեղանի նախակարապետը. հիշենք` սպիրալը քրիստոնեության, մեր մշակութաբանական հիմքերից է, եթե չասենք` նախաքրիստոնեական ակունքներից եկող հավերժության էվոլյուցիոն սիմվոլը:
Զարմանալին պարզապես այն է, որ ԱԺ նախագահի այդքան մեծ «փիար-քոմփընիում» այդպես անփույթ են գտնվում, ոչ մասնագիտական վերաբերմունք դրսևորում նրա ելույթների տեքստերի նկատմամբ. արդյունքում` վնասում նրան, վատամարդ դարձնում մեզ` այդ ամենը նկատող և իրենց սրբազան պարտքը կատարող լրագրողներիս:
Չգիտեի՞ք, հարցնեիք` կասեինք, «жалко, что ли?»:
Սերգեյ ՍԱՂՈՒՄՅԱՆ

Մեկնաբանություններ