Գրողը չի կարող գրել մի բան, որին չի հավատում: Գրողը նույնիսկ, եթե շատ ուզենա, երբեք չի կարող խաբել ընթերցողին: Կարող են լինել գրողներ, ովքեր փորձել են իրենց ընթերցողին խաբել, բայց ընթերցողը միշտ դա զգում է և գիրքը կիսատ է թողնում:
Նրա «հայրենի» երկրի զինված ուժերը Qarabağ-ում «չորս հայ անջատվողական» էին ոչնչացրել, որի առթիվ հոգու խորքում նա անչափ ուրախ էր և նույն օրն իսկ զանգեց Ռեջեփ Թայիփ «բաբային» և հեզիկ-նազիկ շնորհավորեց Կուրբան Բայրամի առթիվ:
Հաճախ են հարցնում՝ արդեն իսկ ընտրվել է «Խաղաղության պայմանագրի» տարբերակը, թեպետ՝ հեղինակներն էլ վստահ չեն դրա լիակատար հաջողության մեջ, հետևաբար, բացի քննադատությունից, դուք ի՞նչ եք առաջարկում։
Սա կոչվում է գավառական մոդեռնիզմ:
Երբ ամբողջ կյանքը փաբերում շշով պիվա խմողն ու խզբզած պատերով գոմում ապրողն իմանում է, որ գոյություն ունեն թանգարաններ, կա արվեստ, մշակույթ...
Հայրենասիրություն:
Հայրենիք:
Պատմական հայրենիք:
Այս ամենի մասին խոսում, ակտիվ ստատուսներ եք գրում ու ձեր ամառային հանգիստը վայելելու համար մեկնում Անթալիա, Քոբուլեթի, Բաթումի կամ էլ Եգիպտոս։
Ֆրանսիային եվրոպական երկրների շարքում միշտ էլ առանձնահատուկ եմ նայել։ Եթե առանձին դրվագներ հանենք, Հայաստանի և հայ ժողովրդի հանդեպ էլ Ֆրանսիան գրեթե միշտ դրական վերաբերմունք է ունեցել։ Դա է պատճառը, որ Ֆրանսիայի ներկայիս քաոսին ցավով եմ հետևում։ Բայց հանուն ճշմարտության պետք է նշեմ, որ սա էլ Ֆրանսիայի վերջին տասնամյակների էլիտաների գործած հիմարությունների հատուցումն է։ Հատուցումն այն բանի, որ երկու հանգամանք էդպես էլ չհասկացան.
Այսօր՝ սեպտեմբերի 16-ին, Երևանում, Ֆրանսիայի Եվրոպայի և արտաքին գործերի նախարար Ստեֆան Սեժուրնեի հետ համատեղ ասուլիսում արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանը հայտարարել է, որ Հայաստանը պատրաստ է որքան հնարավոր է շուտ խաղաղության պայմանագիր կնքել Ադրբեջանի հետ: Նա հավելել է․ «Մենք պատրաստ ենք արագ ստորագրել այն տեքստը, որը համաձայնեցված է։ Համաձայնագիր, որով երկրները փոխադարձաբար ճանաչում են միմյանց տարածքային ամբողջականությունը, Ալմաթիի հռչակագիրը, այն սահմանները, որոնք կային ԽՍՀՄ փլուզման ժամանակ»։