Եկեք մի քանի հարց հստակեցնենք։ Ինձ գրում են, հարցնում են՝ տարբեր ընկերներ, ծանոթներ, թե արդյո՞ք ռիսկեր չեմ տեսնում, անհանգստություն չկա, որ այս պրոցեսը ցանկալի արդյունք չի տա կամ չի ընթանա անցանկալի ուղղությամբ. արդյո՞ք անհանգստանալու առիթ չկա, երբ տեսնում ենք, որ Շարժմանը միանում են ակնհայտ կասկածելի դեմքեր և այլն։

Այն մասին, թե ինչու նիկոլ փաշինյանի և նրա գլխավորած թայֆայի իշխանությունը լեգիտիմ չի: Սրան անդրադառնում եմ այն պարզ պատճառով, որ դրանք ինչ-որ ֆլեշ-մոբ էին արել ֆեյսբուքում, թե բա՝ լեգիտիմ վարչապետ... փաշինյանը կամ իր իշխանությունը լեգիտիմ չէ հետևյալ պարզ պատճառներով...

Սովորաբար մարդիկ ապրելու նպատակով տեղափոխվում են մի տեղից մի այլ տեղ՝ կյանքի ավելի լավ պայմաններ գտնելու նկատառումներով։

Հիշեք՝ պայքարը ծառայության մատուցում կամ սպասարկման որակ չէ, որ դժգոհ մնաս կամ հիասթափվես այդ ծառայությունից և այլևս չօգտվես: Պայքարը առաքելություն է, որը պահանջում է ինդիվիդուալիզմ ու համոզմունք, հանուն է, համառություն է, խելք է, հաշվարկ և խորամանկություն է, մեկ-երկու քայլ առաջ լինելու քաղաքական արվեստ է...

Զարմանալի կլիներ, եթե Նիկոլ Փաշինյանը, որ, վստահ եմ, մայիսի 9-ի երեկոյան անգամ Երևանում չէր, անմիջապես հրաժարական տար: Ինքս, ինչպես իմ շատ հայրենակիցներ, վստահ եմ, որ նա այնքան նենգ է ու արյունռուշտ, որ առանց արյուն թափելու, առանց «գլուխ ուտելու» չի հեռանա

Հայաստանի և հայերիս թիվ 1 ներքին թշնամին՝ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ հայադավը, իր ոհմակի հետ միասին, շարունակում է պետական դավաճանությամբ Ադրբեջանին հայկական բնակավայրերի, Հայաստանի տարածքների հանձնման գործընթացը: Ինչպես արդեն նշել ենք, նա պետական դավաճանության մեջ, որպես հանցակիցներ, ներքաշել է նաև հայ ոստիկանի համազգեստ հագած ենիչերիներին և Հայաստանի արդարադատության նախարարության համապատասխան պաշտոնյաներին:

Միջագետքի քաղաքակրթական դերի գնահատման ժամանակ պետք է խորապես հաշվի առնել այն հանգամանքը, որ նման քաղաքակրթական առաջընթացը պետք է դիտարկել Հայկական լեռնաշխարհի և մի կողմից Զագրոսի լեռների ու մյուս կողմից էլ Լիբանանյան լեռների հետ որպես մի ամբողջություն։

1945 և 1992 թվականների Մայիսիննյան հաղթանակները, թեև մեր հողին խաղաղություն պարգևեցին ընդամենը մի քանի տասնամյակ, սակայն կանխեցին մեր հողի ու արյան թշնամիների եղկելի ու ոճրագործ մտադրությունները...

Ամենեևին պատահական չէր, որ Նազարեթ քահանան եկեղեցապահ Անդրանիկին ու նրա ընկերներին Սուրբ Սարգիս զորավարի ուխտատեղիում, երբ աղբյուրի ջրով մկրտեց, մկրտեց նաև Խաչով ու Սրով։ Որովհետև թե Հին և թե Նոր կտակարանները պատվիրան պահողներին նաև սրով պահպանություն է վերապահում ազգի, ազգային սրբությունների, ազգային արժեքների համար, որ Տիրոջով եղան։ «Իմ Ավետարանը ինձ է պահպանում, ես էլ իմ սրով պահպանում եմ իմ Ավետարանը»,-ասել է Զորավար Անդրանիկը։

Իշխանությունը որևէ մեկը սկուտեղի վրա չի տալու, անգամ, եթե հրապարակում 100.000 հոգի եղավ: